Nooit heb ik je lippen gekust Zo eindeloos lang was mijn zwerven, nooit heb ik je lippen gekust, nooit aan je boezem gerust. Nooit heb je alles gezegd, zo eindeloos lang was mijn zwerven, nooit heb ik je alles gezegd, noch mijn hand op je lokken gelegd. Nooit riep ik door lach of door taal, zo eindeloos lang was mijn zwerven, nooit riep…

Schemering houdt al de meubels omvangen, 't regenlied ruist en staag klettert de goot. Lieveling, kom, dan zeg ik je zangen van mijn verlangen, zo groot. Kom dan heel stil op je zwevende voetjes, leg maar je hoofd aan mijn schouder heel zacht, hoor naar de komende ritmische groetjes, vleiend zo zoetjes, en wacht. 'k Zal je in je dromen…

Daar branden lichten in duister - de gouden-gele, die lichtlijk dansen vol luister door 't windespelen. Door straten rammelen nog karren, waar hoeven klinken ; aan hoge hemel de starren zo stille blinken. Goud-licht aan alle de zijden, omhoog, beneden - het doet mij leven in tijden, lang, lang geleden.…

Te rusten lig ik stil en hoor het klokke-tikken het meet de nacht, aldoor, aldoor, met ogenblikken. Mijn schone droomgedachte faalt door 't tikke-takken, de slinger steigert op en daalt, gaat rijzen, zakken. Dat klokgetik in stille nacht doet ijzen, ijzen - want slaaploos door gedachten-jacht volg ik die wijze.…

De dagen van de zomer zijn getogen De jeugdpracht van de blâren vergaan, Hun gouden tover is nog troost voor de ogen Maar weldra zullen naakt de bomen staan. Hoe is op deze dag mijn hart bewogen, Dat mart in ’t bos en wil er niet vandaan, Het weet de pracht dier zuilengang en bogen En uchtendlucht aan ’t einde van de laan. Nog is de droom…

Ze zeggen ik ben een Johanneskind, ik arme ik weet er niet van, toch steek ik de brand in het hout dat het vuur mij laai, ter eer van Sint Jan. Gespelen komt aan, en dapper gedaan, zo moedig als ieder dat kan, gedanst zij de dans bij het woedende vuur, de dans ter eer van Sint Jan. In ’t ronde gezwaaid en ommegegaan, en weg weer wilder…

Witte en gele kransen op de haren waren, toen de rei van kindren zingend ging voorbij. O dat lichte dansen, meisjes, blond en blij, ’t leeft in al mijn dromen, vreugd is mij gekomen in het onbekende mooie mei- getij.…

Daar ginder al over de heide De blaren vallen Nooit heb ik je lippen gekust, Regen Ritmedansje Witte wijven…

In ’t oude park ligt als een ark ’t eiland in ’t water. Zilverlicht van de maan, fantomen gaan over het water. Mijn bootje zacht drijft in de nacht op ’t donk’re water. Hoor, ruisen fijn van de fontein, ’t is zingend water. Hoe wonder dat droppengespat stuivend in ’t water.…

Witte wieven dansen om en om, hoor het ritme van het wilde zwieren en 't geprevel van hun formulieren, rond de heksenkom. Dwepend trilt muziek van fluit bij fluit van de loksters in het groen verscholen, met het wieglend klagen van violen wordend één geluid. Nevel-bleke grijze dampen zijn zwevend langzaam langs de dennenstammen, vrouwen…

Mijn lieveke open je deurke en lach en zend tot de zon je gebed, en een vaas met een gele mimosatak fijn-blij voor je vensterke zet. Die zie ik van ver als ik zingende kom al over de heide gegaan, die zijn lijden vergeet en zichzelf niet meer weet, nu een lente van liefde ving aan. Zo wijd is de heide en de berken zo fijn, ze blinken in…

Eenzaam in duister, sta ik en luister regen op straat - de dikke droppen, die rusteloos kloppen, zijn aan de praat. Zij vallen en springen omhoog en hun zingen, melodisch en zacht, is vreugd om te horen in dromen verloren in windstille nacht. Heel de omtrek is donker, geen sterrengeflonker blinkt hoog in de lucht, maar 'k hoor onder …