Ik heb een vrouw; ik heb een kind; en 'k heb in 't harte harde zorgen... o Kommer-knagen voor wie mint, te weiflen aan de dag van morgen. - Ik sla de zware netten uit en berg in 't roerig moer de fuiken; maar, voor de hoop op weel'ge buit, zie 'k drabben uit de drasse duiken. Soms komt, voor diepre schoonheid borg, me een water-roos…

Gij draagt een schone vlechte haar allangs uw lage leên… - Het is een trage dag voorwaar van weiflen en van wenen. Het is een lengende avond van mis-troosten en mis-prijzen. ’t Is of de dag niet sterven kan en of geen nacht kan grijzen… - Gij gaat mijn duister huis voorbij, verlangenloos en rechte; ik rade uw naakte, magre dij; ik zie…

Gij spreekt geen woord, o vrouw, maar weent aan mijne zijde onder 't ontgoochlen dat uw tengere schouders boog. En 'k wéét uw leed, ik woog de keten van uw lijden, -maar sluit afkerig 't werend oog. Ik sluit mijn oog. Gevallig voel 'k het bar verstarren, en harde plooien, van een spot-lach om mijn mond, -ik die me eens voelde een zelfde…

Aan u, die 'k heb bemind om 't water van uw ogen, fontein die zindert in de zonne van de smart, - gij die het martlen kent van 't dorre mededogen en 't hunkeren naar de liefde in hoogmoed uitgetart; Aan u, die 'k heb bemind om 't vlammen van uw handen, - o vleiën om het vlees dat als een beek vervliedt; o reiken van 't gebed dat slechts…

Oktober draagt in vreê wie sober heeft genoten de zomer-vruchte', in lusteloze rustigheid. Maar ik, wiens dagen als een vlucht van vooglen vloden, steeds onvoldaan, naar u die de een'ge Zomer zijt, mij heeft de rille Herfst zijn wrangste wijn gegoten.... Zult ge thans keren?... Mijn bezweren is te moe dat het de laatste reize om uwe…

Gelijk het gonzend bliksemen van motoren, waaraan een mensen-wil zich-zelve riemt, het ondoorgrondlijk- ijle wil doorboren tot waar de blik van Gods oog doorpriemt; neen, gelijk licht in licht : gelijk een kaarse zo karig, dat de zonne haar doorvreet van 't vroege groenen tot het late paarsen maar die haar kleinheid onverdoofbaar weet;…

De meiskes uit de taveernen zij hebben een malse schoot. Zij zien er de jongens geerne. Zij baren haar kindren dood. Zij dragen van vurige zijde een keurske dat spant en splijt. We ontwaken aan hare zijde met de houten mond van de spijt. De ronde zee waar wij zwalken, die eindeloos wenkt en geeuwt, en ons doet van begeren balken…

Sluit uwe ogen op het licht: Dieper zal het branden… Nimmer is me uw lief gezicht Liever, dan waar ’t veilig ligt Binnen mijne handen. Keer uw zinnen van de dag: Langer zal hij duren… Rijker langend wordt uw lach Waar hij schemert door het rag Der verleden uren. Neuren als een voorjaarswind Bij geloken wachten… Mondje, dat geen vraag…

Over alle daken bloeit mijn bleke wake; alle sterren toe reikt ze, strak en moe. Baart dan alle bangen steeds een nieuw verlangen? Is dan alle vrees liefdes vrouwe en wees?... - Over alle daken bleek-gebloede bake; over heel de wereld heen liefde en leed, - alleen...…

Zegen deze' avond, God: ons handen rusten ; en, kenden onze leden 't kleed der vreemdste lusten en ons verlangen 't pad van de' ongewoonste waan : thàns zijn onze ogen moede als van wie sterven geen... - Stil-wegend staat Uw leve' op de onbewogen blaên ; om iedre boom-gaard gaat de vrede van Uwe ogen; en wij, die elke vrucht in onze…

Gij die gebaard hebt, en in moeder-smart gestaan, hoe ben ik als een tuin voor uw gepijnd verlangen? Hoe gaat ge in barre hoop, hoe draagt ge onvruchtbre waan, en heeft uw liefde een liefde om mijn gelaat gehangen?… Al slaat in mijn moe hoofd uw zware zomer-geur, Vergéefs zult ge, als een roos, uw adem míj-waarts keren; want, ben ik úw door…

Ik ben met u alleen, o Venus, felle star. En, waar 'k vergeefs in mij uw stralend gloeien zoeke, blijft leeg mijn marrend harte, en bar. Mijn harde mond is strak aan beide starre hoeke. Geen vraag. En zelfs wat 't eerst me naêrt en 't laatste scheidt : zelfs ángst en komt mijn ijlt' bezoeken. Ik ben met u alleen, mijn ogen droog…

Niet waar? Een snede vlees op deze snede brood, en, dankend nóg, een stille sluier om de zorgen... De ruste naêrt. Gelijk een aarzelende morgen wacht ons de slaap, bijna nog schoner dan de dood... 't En is niet veel wat ons van vroeger hopen rest; maar draagt ge niet het kind van onze zaligheden, o vrouwe? En hoe ge om onzentwille hebt geleden…

o Vrouwen-leed in liefde-ontvangen en leven-telen, dat, dankend om een lange blik, uw wee vergéet: hoe brandt geen schaamte, hoe stokt geen traan in mijne kele om de eigen-baat'ge schamelheid van eígen leed?... - Want gij en kent geen minne-duur, dan stil verduren dat kere steeds in smárt wat wierd in heíl bemind, - gij die, wen ge om 't gekreun…

o Naakte liefde, grijs en broos; mijn arme herfst, uw lent’ genaderd: een moede wingerd, bloed-dooraderd, die lenkt naar nieuwe oktober-roos; een arme, bibberende schaâuwe die duister om uw schoonheid rilt; - - o norse min, die danken wilt noch durft te rouwen… ------------------------------------------------------------------------- uit…

Een man die, moe en levens-mat, en liefde-leeg, en zorgen-zat, zijn avond-maal bereidt: hij roert de melk, en breekt het brood,- waar hij van leven of van dood verlangen kent, noch nijd; - hij ziet de gulden hemel aan, en voor zijn stoep de sparre staan waar 't laatste licht in straalt éen poze nog, éen warige poos, 'lijk in zijn hoofd…

Van alle reis terug nog voor de reis begonnen... Wat, dat gij niet en wist, heeft de onrust u geleerd? - Alle einders zijn ontgonnen en elke tocht gemeerd. Welke begeerte die, verzaad, niet heeft bedrogen, en welke oprechte liefde ooit zonder waan beleên? - o Dorre brand der ogen na nodeloos geween!... Geen bronnen meer, en geen stromen,…

Het huis mijns vaders waar de dagen trager waren, was stil, daar 't in de schaduwing der tuinen lag en in de stilte van de rust-gewelfde blaêren. - Ik was een kind, en mat het leven aan de lach van mijne moeder, die niet blij was, en aan 't waren der schemeringen om de bomen, en der jaren om 't vredig leven van de roereloze dag. En 'k…

Als, bij moe-tanend avond-lichten, angst daalt in onze aanwezigheid, zijt gij 't, die voor onze aangezichten de vreê der avond-lampe breidt. Wij zitten, en ons leden wegen, zwaar van stil-naedre dage-dood; gij hebt zachte woorden die verplegen, en breekt het vredige avond-brood. En wij, die uwe gaven eten, wij rusten in uw blijde…

O Gij, die kommrend sterven moest, en Váder waart, en míj liet leven, en me teder léerde leven met uw zacht spreken, en met uw strelend hande-beven, en, toen ge stierft, wat late zon op uwen baard; - ik, die thans ben als een, die in den avond vaart, en moe de riemen rusten laat, alleen gedreven door zoele zomer-winden in…