Na warme dagen volgen koude nachten. Als lakens ligt de dauw op bleek en haag Versteven naar wat zonneschijn te wachten En slaat in wolken op en regent traag. De struiken tinkelen met haarfijn ijzel. En in de hof, de dragende appelaar Komt uit de damp reusachtig te verrijzen, Met ronde konen en veel grijzend haar. O eedle boom, die, boven…

Er is een schaduwspel van twijgen en knoppen over 't zonnig grind, en bloemengeur en licht en wind verzaligen het grote zwijgen. Het is zo stil, dat het bewegen van 't licht wordt of een ver geruis van vleugelen ging door het huis en of zich engelen om u negen. Het is zo stil en wit dit rusten. Zo slapen enkel Gods gekusten, zo vredig…

De molen heft zijn armen stil In de blauwe zonnige najaarslucht En laat ze vallen met een zucht, Als een moe man, tegen zijn wil. De huizen slapen, het gordijn Is neergelaten voor elk raam Alleen met den blinkende koopren naam Speelt op de deuren de zonneschijn. Het dorp is nooit zó stil geweest. En nergens zweeft een zweem van gerucht:…

En elke dag opnieuw, bij het ontwaken, Keert hij zich droevig in zijn bedde om, Terwijl zijn handen, in nerveus gefrom, Spelen over ’t weggewoelde linnen laken. Hij fronselt tegen ’t licht dat door de blinden, Ten kier gelaten, bleek zijn bed beschijnt, Zijn tengere gestalte teer omlijnt, En zoekt zijn mond ten koele kus te vinden. Hij…

Oktober met uw donkerblauwe dagen, Uw koesterende warmte en koelend licht. ’t Hart kan uw heerlijkheid haast niet dragen. Gij zijt té schoon voor ons verweend gezicht. O, tranen kunnen onze ziel niet zuivren, Zij maken ons ellendig en zo zwak, Dat wij voor uw milde weelde huivren, Als uw wit licht in stille kleuren brak. Gij hangt de weke…

Voor Maria van Royen Zij zeide langzaam verzen, en het was Een zoet geruchten als van zomerregen In windeloosheid, en het zeer genegen Aarzlend verwelkomen van wachtend gras. Koelte doorstreek haar stem, alsof een glas- Kralen gordijn klaar ritselde in ’t verlegen Bewegen van een hand; dan beefde tegen De vochte grijsheid plotseling een…

Ik leef niet meer als ik u niet aanschouw. Mijn denken is in leegte weggezonken. ’k Zie ’t licht niet meer, maar ballen vuur en vonken En dan duikt alles in een nacht van rouw. Er is een luide suizing in mijn oor, Waar alle stemmen effen in vervloeien, Tot klanken, schoon als bloemen, open bloeien, En met een schok is ’t dat ‘k u noemen hoor…

Bloemen en jeugd zijn opgenomen In een wit glanzen; ons hart is ontdaan. Zij moeten tot het grote rijpen komen, In wijde stilte wezen, en voortaan Zwaarder leven, en schielijk verloren Gaan aan zichzelf, aan alles vergaan. Bloemen en jeugd ... een kort rood gloren Zien wij langs onze tranen slaan. God, als zij U niet toebehoren, Waarom blaast…

Die Gij besloot te zoeken, Hij ontkomt U niet, Al kruipt hij in de hoeken van moeite en verdriet. Gij weet hem wel te vinden In arbeids schuur, Waar hij zich als een linde- Blad drukt aan de muur. En mocht hij zich verschuilen In liefde en plicht, Een kever in rozentuilen Tussen schaduw en licht, Gij schudt hem uit de bloemen Met…

Rijk en luchthartig heeft de roos gebloeid. Haar zijden prachtgewaad was snel versleten. Van een berooid hart wil geen mens meer weten. ’t Verhaal van armoe heeft nog nooit geboeid. Wie wandelt door een leeggewaaide hof? Wie plukt zich een boeket van dode rozen? Trots dorens wordt een jonge knop gekozen. Men waagt zijn bloed niet voor dor hout…

De hemel luwt, de lente staat te komen. De vis spat als een vonkenzwerm omhoog. De vogel tooit zich met de regenboog. En eensklaps bloeien de verstokte bomen. Een rode bliksem slaat dwars door het bloeien. Een rood gewaad heeft mijn bestaan verschrikt. Verbleekt heb ik de chaos ingeblikt. Boven de oergrond hang ik ijl te bloeien.…

Uit valse liefde schiet geen lichte straal. Een ashoop is zij, vlammeloos en vaal. De ware liefde kent geen jaar en dag, Geen vroeg en laat, behoeft geen slaap en maal.…

Wat in een tijdperk maakt een dichter? Als plotseling een door het slichte Gelijke hout breekt, en de ruimte zoekt, Dwars door de christelijke gebeden vloekt, Maar in de avond is te vinden op de knieën Van stilte en schemering, en 't zoet dat hij verwierf, afgeeft, en boet. -------------------------------- uit: Nalezing X (1938)…

Toen de avond de kamer innam, Werd de spiegel met licht gevuld. De brief, die ik niet meer lezen kon, Glansde koel als het zachte gezicht Van een kalm gestorvene, Wiens lippen een vleug warmte vasthouden Om onze laatste kus niet te verschrikken. De samenvouwing der handen Wil ons naderen reeds niet meer kennen, Hun verstrengeling weert ons…

God heeft u van mij afgeëist, En nu de tedere avond grijst, Buig ik, niet meer vermetel, Bij uwe lege zetel. Hoe zal ik zeggen, ziek van leed: 'Hij doe, al schijnt het nog zo wreed, Wat goed is in Zijn ogen, Zijn recht is vol meedogen.' O dit, dat Hij zijn kinderen slaat, En plotseling in hun midden staat Om 't liefste weg te rukken…

De hemel is zachtgrijs Als de as van een cigaret. Er is niemand die op ons let Dan de speelman met de zeis. Over de jonge sneeuw, De glinsterend reine, Schaduwt zijn fijne Wapen, wij geven geen schreeuw. Wij weten het, als een riet Zal hij ons plots afsnijden. Maar zaligen durven lijden En letten op hem niet.…

Het brommen van een vlieg is in de kamer. Ik kan niet werken door dat domme brommen. 'k Sla met mijn waaier, links en rechts, vergeefs. De Keizer houdt niet van mijn hekeldichten. Hij heeft soldaten om mij uitgezonden. De Hemelzoon stoort mijn gezoem de rust. Ik ben naar deze schuilhoek uitgeweken…

De slaap ontwijkt in deze lichte tijden. De schemering verdiept tot donkerblauw, En vóór dit zwart wordt, komt het morgengrauw Reeds als een rook de hemel overglijden. Klopt ’t bloed zo zwaar door onze ontruste rust? Zijn het de maaiers die hun zeisen haren*? Valt er een schaduw binnen van de blâren? Is dit een droom? Spoken hier dood en lust…

Er leven velen in hem, maar zij sluimren. Hij mag hen niet ontwekken, en hij wacht Of geen zich wakker woelen zal, en zacht, Een duif, tot ’t leven kringlen zal en tuimlen. Als hij hun schaduw in de grijze nacht Bewegen ziet, en waagt in de gezichten Een licht te wekken en met hen te richten, Bespeurt hij dat hun masker hem veracht. Zij…

Vergeef! verlangen, aards en heerlijk, Dat plotsling aan de ziel ontsprong, Een jong begeren, maakte jong, En hield zijn glans, ook toen het deerlijk Besef ons met ontzetting sloeg, Dat wie de hemel wil verwerven Zijn liefste afgod moet ontstèrven, Zelfs als hij hem ten vure droeg. 3/4-12-1933…