Poëzie

1884 - 1945

poëzie (nr. 2.130):

Kom laat ons gaan

Kom, laat ons saam de weg op gaan.
Ik weet een bergbeek en een brug,
Daar vindt het hart zich weer terug.
Men kan er uren blijven staan,
Want niemand zal ons vragen doen.
Daar op de donkere terrassen
Groeit jonge rijst in zilveren plassen,
De wereld is er jong, en groen.
De bergen zijn er donker blauw,
Zo hooggestapeld in hun bouw.
Zie, aan hun voeten uitgespreid
Liggen de velden neergevleid.
Hier is het dat men weder wéét,
Al wat men in de dag vergeet.
Kom laat ons saam dien kant op gaan
En wachten op de jonge maan.

Het verlost verlangen (1930)

Schrijver: J.J. de Stoppelaar
Inzender: Redactie, 28 april 2013