Moeder zag het kind verkwijnen, 't Ging sinds lang naar school niet meer, Maar zat treurig ganse dagen Bij het open venster neer. Buiten speelden zijne broerkens Met de handboog en de top, Of zij staken langs de duinen Hunne grote vlieger op. Dáár zat 't kind steeds in zijn leunstoel Bij het venster in de hoek Traag de blaadren om…

De najaarszon zonk achter Het donker dennenbos, En wemelde in de stammen, En schitterde op het mos. De vluchtling aâmde dieper, Hij aâmde vrije lucht, Hij brak door braam en blâren, En slaakte een zware zucht. Hij glimlacht als hij weder Zijn strooien dakje ziet, En dwingt terug de trane Die voor zijn blikken schiet. Hij komt: hij…

Ik was der kinderen tweede moeder, En als ik in de woning kwam, Daar stonden ze allen rond hun vader, Gelijk de scheutjes rond de stam. Hij zette 't kleinste op mijne knieën, En lei zijn handjes in de mijn, En zei, dat het mij lief zou hebben, En dat het zou gehoorzaam zijn. Ik ging er mee aan 't open venster, En toonde 't schaapje…

Hij spreekt wel soms van al zijn lijden, Die oude man met sneeuwwit haar; Maar meest zit hij in zich verzonken En stil en zwijgend nevens haar. Zij wordt wel groot, maar is zo tenger; Hij legt de hand soms op haar hoofd: -- Zo ze eenmaal in mijne oude dagen Door vroege dood mij werd ontroofd! Dan lacht ze op hem met stille weemoed, Terwijl…

I Hij trok het schuifken open, Het knaapje stond aan zijn zij En zag het uurwerk liggen: 'Och, Grootvader, geef het mij!' - 'Ik zal 't u wel eens geven, Toekomende jaar misschien, Als gij wel leert en braaf zijt,' Zei de oude, - 'wij zullen zien.' 'Toekomend jaar!', zei 't knaapje, 'O, Grootvader, maar dan zoudt Ge lang…

Hij stond voor haar gebogen, Zichzelve nauw bewust; Hij stond haar aan te staren: Daar lag zij in eeuwige rust. Het waslicht beeft en wemelt Op 't levenloos gezicht, De zaal is groot en somber, "Is zij het, die daar ligt?" Wat denkt die diepbedroefde, Daar bij het dodenbed? - Hij denkt aan kleine vreugden, Die hij haar heeft belet.…

De winterwind blies feller Uit 't woeste noordenwest, En wiegde in hoge bomen 't Verlaten eksternest. De knaap kroop in de abelen, Bij d'enggevroren vliet, De laatste blaren zonken In 't suizend oeverriet. Het knaapje lachte zoeter: Hij zag zijn huisje staan, En voelde 't jeugdig harte Van moed en hope slaan…

't Was lang, zo lang geleden, Dat hij was heen gegaan; Hij zag nog eenmaal weder Zijne oude woning staan. Was het de flauwe scheemring Van 't zinkend avondrood, Die op dat needrig huisje Die zoete kleuren goot? Och, hier vervloog zijn kindsheid: Hij was geen vreemdeling; Hij kende 't heilig beeldje, Dat in het eikje hing, De…

Het scheepsvolk lichtte de ankers En hief een kreet van heil; Het schip schoot door de golven; De zeewind zong in 't zeil. Hoog, in de top der masten, Stak ene kleine hand Vooruit, door vlag en zeilen, Naar 't verre vaderland. Daar zat de jonge scheepsknaap; Een lach zweefde om zijn mond. Och! hij dacht aan zijn huisje Dat in de duinen…

I Daar was een grote keizer, Hij zat op zijn hoge troon, Naast hem de keizerinne, Aan zijn voeten hun jonge zoon. Hij had een machtig leger, Waarop hij steunen kon; De wapens blonken helder En schitterden in de zon. Hij droeg op het hoofd de krone, In de hand de keizerstaf, En zegde, dat hij de vrede Daardoor aan de volkeren gaf…

Zij stond voor de grote spiegel En lachte haar beeltnis aan; Zij had haar zijden kleedsel, En haar parelsnoer aangedaan. Zij waande zich genezen; Haar wang was weder rood; Zo helder glansden hare ogen, Zij vreesde niet meer de dood. Och jong verkwijnend harte, Dat zich zo gaarne bedroog: 't Was de koorts die gloeide op haar wangen, …

Grootmoeder zat in de wagen, En al de kindren erbij: "Ik moet er zelf naartoe gaan, Ik ben de jongste", sprak zij. Haar oudste broer kwam haar tegen, Aan de ingang van zijn woon, Het haar om de kale schedel Gelijk een zilveren kroon. 't Was de speelgenoot van haar kindsheid, Zij zuchtte en zei: "Och Heer!" En hij hielp ze van de wagen…

De maan loopt door de wolken, Zo zachtjes en zo snel; De kindren komen buiten, "O, knaapje, ziet ge 't wel?" Toen stak het kleine knaapje Naar haar zijne armkens uit, En wou het maantje hebben, En weende en schreide luid. "Ik kan het u niet geven: O, zo ge later, kind, Ook 't levensheil wou hebben, Dat men op aard niet vindt,…

De koelte van de avond Verspreidt zich over 't dal; De koeien keren loeiend Terug weer naar de stal. De krekel ronkt in 't lover, De rietmus zingt niet meer; De leeuwrik daalt in 't koren Weer op zijn nestje neer. De velden in het ronde Zijn duister reeds omhuld; En lichte wolkjes zweven In 't Westen nog verguld. De spade op…

Zij stonden rechtover elkander. Zij zagen elkander aan De ene had in haar ogen een glimlach, En de andere een stille traan. Deze was een verouderde vrouwe, Die steun zocht aan de wand. En gene een jeugdige beeltnis, Geschilderd door meesterhand. Hoe spraken die zoete trekken Nog tot haar zusterhert! "'t Is heden zestig jaren, Dat zij…

't Kind schiet uit een zachte slaap; Verre stormen huilen. - Moeder, is 't de wind die ruist? Moeder, is 't de zee die bruist? Waar zou vader schuilen? - Meisje, o! heel ver van ons Zwalpt hij op de baren; En wie weet waar of zijn schip, In gevaar van nacht en klip, Thans mag henenvaren! - Moeder, hoor, de regen plast Klettrend…

Gij spreekt wel soms van al zijn lijden, Die oude man met sneeuwwit haar; Maar meest zit hij in zich verzonken, En stil en zwijgend nevens haar. Zij wordt wel groot, maar is zo tenger; Hij legt de hand soms op haar hoofd : Zo ze eenmaal in mijne oude dagen Door vroege dood mij werd ontroofd! Dan lacht ze op hem met stille weemoed, Terwijl…

Hij hief aan het feestmaal de beker zo hoog, Hij sprak, met verwaande woorden, Van al zijne voorspoed, van al zijn geluk, Terwijl zij hem zwijgend aanhoorden. Hij sprak zonder eerbied noch medelij Over 't onheil van vreemden en vrienden, En zei, dat de rampspoed geen wakkeren trof, En de andren hun onheil verdienden. Mijn…

De maan loopt door de wolken, Zo zachtjes en zo snel; De kindren komen buiten, « 0, knaapje, ziet ge 't wel? » Toen stak het kleine knaapje Naar haar zijn armkens uit, En wou het maantje hebben, En weende en schreide luid. Ik kan het u niet geven: 0, zo ge later, kind, Ook 't levensheil woudt hebben, Dat men op aard niet vindt, Denk…

De koning werd zeer oud en zwak Hij scheen wat grillig te wezen Hij maakte 't al verkeerd en sprak Noch deed meer als voordeze. Hij wierp de vogeltjes in de stroom En deed de visjes vangen Opdat ze van uit de appelboom Hem verkwikten door hun zangen. Men nam het nog zo erg niet op Men liet hem doen naar behagen Zij die hem omringden schudden…