Het Angelus klept in de verte in tonen zilverhel, Grootmoeder knielt op de drempel, de kinderen staken hun spel. Grootmoeder bidt: 'Onze Vader...' De kinderen zeggen 't haar na: - een zonnestraal glijdt door het lover een lichtstraal van Godes genâ. -------------------------------- uit: Gedichten (1907)…

Ik weet er op een Hollands plein een aardig huiske klein en rein, van rode tichelsteentjes gebouwd en vast wel een paar eeuwen oud. Puntgeveltje, met trapkens vier, vijf, zes, met houten luifel en hoog bordes, half verscholen in loverpracht, spiegelt het zich in de stille gracht ; en als er een zonnestraal over zinkt, al wat er aan is schittert…

Zij eisen van ons, — want zij dragen een naam, in 's lands kronijken van grote faam, — dat we zinken voor hen op de knieen; verwonderen doet hun ons spotgelach , ze dragen — ontwetend — hun naam van gezag, als een ezel... relikwieên.…

En 't is vroeg in de morgen: de hemel is blauw, in 't mollige gras schittert peerlende dauw, op stammen en blâren, ver en dicht, speelt met de schaduw het zonnelicht, - op aller grachten zomen staan bloemekens te dromen, knikkende, geurende, slapensmoe, de heldre lentemorgen toe. Hij gaat langs de kronklende wegel in 't bos, …

Het haardvuur wierp zijn rode schijn door ‘t kleine, geurige kamerkijn, op uw bleek gezichtje mede: waar vond men zoeter vrede? Maar, plagend staakt ge naar de vlam het kleine voetje... en ik nam het bevend, staamlend tussen mijn handen in en dekte ‘t toen met kussen. Dan vielt ge minziek aan mijn hals: en is een vrouwenhart zo vals? Wie…

Een echte oudduitse taveerne, zingende Burschen ter lindebank, op de drempel een blonde deerne, om ‘t houten geveltje wingerdrank; van binnen gerookte balken, een krachtig bruine schemertint, en een zonnestraal, de schalke, die dartelt over kroes en pint. De tabakswolken blauwen. Poes spint er bij de koele haard; en van de wanden schouwen…

Ik denk somtijds, als ‘t avond wordt, hoe wij ‘t geluk met voeten vertraden om een nietig woord, en hoe we daarvoor boeten. Ik denk me een huizeke klein en rein met bloemen in alle hoeken, een gouden zonnestraal op de vloer, en hier en daar wat boeken. Daar midden, geurend en fleurend in, uw schoonheid, de schalke, de blonde: Och neen,…

‘k Heb zoete liefde verdreven uit het ontloverd nest; en als een slot omgeven mijn hart met wal en vest. De burchtpoort is gesloten, de hangbrug is gelicht; ‘t geheel is overgoten met mystisch treurig licht. Of in de voegen schijnen te bloeien bloemetjes blauw, zij zullen, zij moeten verkwijnen: zij derven zonglans en dauw. Nog zingt…

Och! kon ik u vergeten, mijn lief, mijn aangebeden; Maar, ijdle wens en ijdle hoop: Ik heb te veel geleden. Niet dat ik in uw armen, op uwe rode monde, geluk, te veel voor ‘t mensenhart, gezocht heb, - en gevonden. Maar dat ik om u geleden heb, geweend in doodsangstbeven al wat een hart aan tranen heeft: dat bindt me aan u voor ‘t leven…

Het is niet goed, door 't leven te gaan, met hoofd en blikken omhoog gericht, omhoog, - ter glanzende starrenbaan, ter eeuwig stralende lichtsfeer. Het is niet goed op een hoogte te staan, wel vele duizenden in 't gezicht, hoog boven het slijk, midden storm en orkaan, waar de kiem van worstelen en strijden in ligt. Want zij die…

Er is een dichter gestorven: hij had 'ne goede naam; nu komen de andre poëten luid jammerend te zaam; zij strooien as op hun hoofden en zijn in rouw gehuld, hun oog is met zilte tranen, met weemoed hun hart gevuld. De dode heette een stumpert en machtloos nog voor één uur, nu wordt hij op eens bevorderd tot stralend dichterfiguur; nu wordt…

Als kinderen hadden ze samen zo lang het hun heugde, gespeeld, - als kinderen hadden ze samen hun wel en wee gedeeld. En onder het stoeien reeds, noemde het meisje de makker haar man, - hij haar zijn klein, lief vrouwke: Zo bouwden ze een hele roman. Ras gingen de dagen, de jaren in wentlende vlucht voorbij ; - zij, groeide tot bloeiende…

In 't lover van der doden rustplaats, bij 't zerkje van het arme wicht, heeft zich een eenzaam vogelijn het donzig liefdenest gesticht. De zoele lentewinden, ze koestren, onder feestgeruis, de zanger in zijn groene woon, het kindje, sluimrend onder 't kruis. Zo brengt ze, de milde nature, vreugde nevens bittre nood ; het schaatrend…

Kom, zij de ruzie nu gedaan, verdwijne om 't frisse rozenbekje - hoe lief 't u sta - dat pruilrig trekje, En zie me weer eens vriendlik aan.... Laat fladderend waaien in de wind de golvend losgerolde haren, en reik me, - och, ge doet het garen, de rode lippen, zoetlief kind. De handjes hier.... wat woudt ge doen? laat aan de zijden…

Gestorven zijn is niets. In vrede, 't oog geloken, stil sluimren onder geurend mos, van alle leed ontlast, alle aardse zorg ontdoken, alle aardse kommer los, en zalig, onbewust zelfs van 't bedrijvig leven geen klank meer horen, ver of dicht, van 't eeuwig schaduwfloers, als van een wade, omgeven, blind voor het aardse schitterlicht,…

In 't lover van der dode rustplaats, bij 't zerkje van het arme wicht, heeft zich een eenzaam vogelijn het donzig liefdenest gesticht. De zoele lentewinden, ze koestren, onder feestgezuis, de zanger in zijn groene woon, het kindje, sluimrend onder 't kruis. Zo brengt ze, de milde natuur, vreugde nevens bittere nood ; het schaterend…

Ze zeggen, de farizeeërs dat ik U te veel bemin, en dat ik het hoofd verlieze en rake verward van zin. Zij juichen: hoe zoet de kussen van bloeiende lippekens zijn, de volle schaal smaakt zoeter met schuimende zuiderwijn. Zij huichlen: vernederend rusten voor kennis en wetensdorst, al heeft ook uw hoofd tot kussen de golvende vrouwenborst…

Wij zingen, wij de poëten, van weia, weiala, dideldidom... 't Volk vindt de zang... versleten en de poëten... dom. Wij zingen roerende sagen van weia, weiala, dideldidom... maar 't leed van alle dagen, daar geven wij wat om! Wij zingen van dwergen en elven, van weia, weiala, dideldidom... van sombre spookgewelven, waar nimmer straaltje…

Mijn lieveke, zeg, herinnert ge ‘t u? Het was een zonnige zomernamiddag: geen windje dat ruiste, geen blad dat bewoog; een hemel zo blauw als ‘t azuur van uw oog, - o zonnige zomernamiddag. En velden en weiden, en ‘t eindloos verschiet, o heerlijke, zonnige zomernamiddag, - ze lagen in diepe, gezegende vree, die vrede, wij leefden betoverd…

Er is een dichter gestorven: hij had een goede naam; nu komen de andre poëten luid jammerend tezaam; zij strooien as op hun hoofden en zijn in rouw gehuld, hun oog is met zilte tranen, met weemoed hun hart gevuld. De dode heette een stumperd en machtloos nog voor één uur, nu wordt hij opeens bevorderd tot stralend dichterfiguur; nu wordt hij…