Alle inzendingen

mijmerend kijk ik door mijn wimpers naar wiebelend en draaiend de wereld dan richt ik mijn blik naar binnen waar rust en stilte mij begeleidt stap voor stap tot stilstand komen mezelf de ruimte en adem gevend zoek ik de vitaliteit in het moment om bewust te kunnen blijven leven wat zie jij, als je dat ook zou doen is het ongemakkelijk en…

In de razende nacht brullen golven luid vol schuim doen het grote zeeschip wilde steigerdans maken in de gerieflijke hut ligt het reislustige echtpaar naar en draaierig rusteloos woelend op het bed hun peuter gniffelt om pa´s en ma´s geklaag prevelt onhoorbaar in zichzelf de zee heeft het hoogste woord maar praat steeds gedempter wel…

oorlog en geweld ‘k zie ellenlange rijen op het hemelpad schenk hén de eeuwige rust en óns de zachtheid…

Hij gaf niet zomaar op de levensgeest Liep tegen verpleegsters uit te varen Leek wel een viswijf dat een reus moest baren Een belangrijk man was hij geweest Maar zoals hij kwam raakte hij er vandaan Een naakte dame gehuld in bontjas Bezag de ellende die hem eens was En is met het heerschap aan de slag gegaan Schoof de stervende wijdbeens…

ik voelde hoe mijn huid verstrakte zag de naald flitsend wegglijden in alle kleuren rood die warm bloeiden in de reflectie van de licht opvangende kleuren die de juiste bestanddelen in het plasma hadden en die dus een nadere beschouwing nodig hadden in deze scene waar soepel getrainde vingers de rust van de klus proffesioneel…

Laat ons wandelen Door een woud van dromen langs kaal geworden bomen op een met bladeren bedekte bodem Laat ons wandelen Door geel gekleurde luchten Waarheen nevelslierten vluchten Langs droog geworden vruchten Laat ons wandelen Door herinneringen aan wat was Langs een opgedroogde plas Op de kleur van stervend gras Laat ons wandelen…

Een kleur zijn ogen nu zij wind zijn, het licht uit lucht gesneden. Lang gras, nog levend hooi, verminking waar oogst begint. Ik groef in kleur waar vol de lucht, in wind waar vol het gras van is, in golvend gras, in slapend gras, ik bracht zand aan het licht, verpulverd weefsel, vacht om in te slapen. Blad viel, sneeuw viel de bladeren…

I ‘T is winternacht. – ‘K zit in mijn oude stoel. – Een thürings landschap zie ‘k, waar ‘t avondlicht Scheef op hellende korenvelden ligt; Hier, onder mijn veranda, wordt ‘t al koel. Net Mendelssohn: een zoet en warm gevoel Van smeltend, week verlangen: ‘t is als richt Zich jongensmijm’ren naar het vergezicht Van liefde, stil-heerlijk geweten…

een Rembrandt of Gauguin de nocturnes van Chopin de denker van Rodin woorden gesmeed tot een weergaloos gedicht dat is kunst – allicht een banaan met duct tape geplakt op een muur door velen niet begrepen maar toch is zoiets duur een controversiële performance van Marina Abramovic misschien wel bijzonder of een zichzelf noemende…

Er vliegt een vogel hoog in Pruisisch blauw tussen witte goudgerande wolken. Een vogel wit als sneeuw met groene lauwertak als teken voor de volken Die vogel vliegt over heel de aarde laat de schepping niet vergaan. Land toch schone vogel voor het te laat zal zijn spreek de mensen aan.…

dit jaar zal ik je geen gelukkig nieuwjaar wensen ik wens je een gelukkig nieuwleven nieuwe schoonheid een nieuwe liefde een nieuwe zon in gouden schittering ontvouwt jouw oude boot zijn jeugdig hart ik wens je voor de rest van je nog lange jonge leven een leven vol vreugde vol geluk een leven zonder zorgen zonder ziek zijn zonder pijn…

De film van mijn jeugd Blijkt een documentaire Het verhaal was echt…

Er klinkt geen muziek alhoewel op de achtergrond de golven een stevig orgel-fundament vormen de levendige mussen draaien rondjes in het zand kinderen rennen energierijk rondjes de meeste ligstoelen zijn bezet met dromerige blootterige mensen op ronde zilveren dienbladen worden dranken en spijzen geserveerd opvallend veel leesboeken worden…

van harte hartelijk brengt jou vandaag de tijd een glanzend gouden kroon die jou de verhalen vertelt van toen geluk gewoon was al schrijnen soms de dagen bij gekoesterde herinneringen aan een vol en rijk leven vol vreugde en kabaal met jouw gulle lach als brug van toen naar wat nog wacht geef jij een warmende kracht aan wie jou en…

De oeroude plicht voor elkaar te zorgen: er kwamen belastingen van dus moesten we leren tellen Hartstikke leuk, we tellen stoeptegels en knikkers de kaarsjes op de taart en het geld op onze naam We begrijpen de wereld en delen alles netjes in jong en oud, arm en rijk (hokjes die met ons meegroeien) tot de getallen te groot worden…

waar zwart het einde jaar nodig heeft om van grijs naar wit op te lichten spartelt jouw haar tegen en krult wispelturig alle kanten uit waarbij er kleine natuurlijke witte golfjes in het donker winters meerstromenland mee wegvloeien die speelsheid heeft jouw haar nooit gekend ondanks de uitstekende verzorging maar het lijkt…

Het verdronken kind van Middelharnis Nog altijd is het leed niet uitgewist Zolang geleden Al denken er nog mensen aan in het heden Het verdronken kind van Middelharnis Op de Flakkeese radio het gedicht voorgedragen Het standbeeld mede onthuld Maar er zijn nog zoveel vragen Het verdronken kind van Middelharnis…

Het jaar is nog maar één dag aan de gang. Een mooie dag, gelukkig geen problemen. Laat élke dag daaraan een voorbeeld nemen, Driehonderdvijfenzestig dagen lang. We zitten nu nog op het goede spoor, Zó komen we dit nieuwe jaar wel door.…

even verdop, aan een rivier misschien, of midden in de bossen zou het nog wel rustig zijn, dacht je, en je bent vertrokken. waarschijnlijk met de eerste trein die eruitzag als een dier zonder behoefte aan skelet. wel leek het sprekende op haar maar spreken kon het niet, en ook geen kleren dragen, laat staan een koffer laten staan op een vergeten…

Een sneeuw ligt in de morgen vroeg onder de muur aan, moe en goed beschut en een arm kind komt toe en staat en ziet en met zijn voet gaat het dan schrijven over dit prachtige vlak en schuifelt licht bezonnen en loopt door, zijn mond trilt in het donker klein gezicht. ------------------------------------- uit: Verzen 1897…

Moed, Om de woorden te baren Tegen daden die ons Radeloos maken Om de zinnen te vormen Die de eerste kelen Doen schrapen Om de muren te slopen Die ons vervreemden Van elk menselijk leed Om de sprankel hoop Te beschrijven Die in ieder van ons leeft Om met alle druppels Een zee van vloed Te vormen Wetend en willend Dat…

ze wilde zo graag gitaar leren spelen maar bij wie en waar toch zette ze wel door en het bleef niet bij een droom zoals bij zo velen de lessen die de jongeman haar gaf bleken waardevol en vruchtbaar ze vormden bepaald geen straf voor haar want voor zover ik weet hebben ze nu elkaar leren bespelen…

Tinus Bosselaar Sparta Icoon De jaren 50 en 60 waren voor de club een droom Het overlijden heeft me als Spartaan geraakt We zullen je nooit vergeten Eén ding is zeker Dat de club eeuwig over jou waakt…

Uitgespreid ligt in de vroege morgen onaangeraakt en gaaf een laagje wit. Later wordt het betreden, nu nog niet. Vanachter zijn zolderraam een dichter, in woorden denkend, schetsend, hem ingegeven uit werelden van zijn poëzie. Het onbeschreven wit van buiten waant hij een groot te bekrabbelen vel papier. Van vormen wil hij voorshands niet…

Knallend het jaar in Jongen dood in Rotterdam Veertien lentes jong Agent bekogeld ME inzet Groningen Maar gezellig hoor Hoe dom is een land Dat vasthoudt aan traditie Koste wat het kost Is dat vuurwerk echt Het leven van uw zoon waard Of toch liever niet Wat gaan we kiezen Wat gaan we dan verliezen Waar kiezen we…

. sprak ik in een onverwachte diepte in de stroom van een moment? zomaar . een witte wolk sprak en zei kijk naar het blauw dat ik bedek dat vele gedachten in de lucht houdt . de vogels zingen eeuwig op mijn dak in een afwisselende zucht . ik wiegde in stilte, boven het moment en keerde terug naar het heden naar de blik van mijn ziel waarin…

Soms vraag ik me af in wat voor tijd in wat voor tijd leven wij Léven wij eigenlijk wel in deze tijd Leven wíj eigenlijk wel in deze tijd Leven wij eígenlijk wel in deze tijd Leven wij eigenlijk wèl in deze tijd Leven wij eigenlijk wel ín deze tijd Leven wij eigenlijk wel in déze tijd Leven wij eigenlijk wel…

Op het oog een aandoenlijk tafereel twee ranken die samenkomen hun onderlinge oorsprong één geheel, te vroeg nog om al te delen gelukkig zijn heeft meerdere kanten jonge loten groeien verbazend snel met snoeien even een pijnlijk moment om bij stil te moeten staan, terwijl hun wortels aansporen verder te gaan veel jaarwisselingen…

Er is genoeg licht De zon schijnt onaflatend maar alleen waar wij hem binnen laten Er is genoeg licht om ons terug te brengen tot mensen die uit verwondering elkaar weer kunnen vinden Er is genoeg licht, maar de gordijnen zijn nog dicht…

Rust in koude lucht het blad valt zonder spijt neer tijd ebt zachtjes weg Hoe onstuimig, krachtig en indringend je steeds weer dagen vult met stromingen die diep snijden, de ziel doen beven, blik op het leven verhelderen in ijzige pracht, want met jou gebeurt altijd iets onverwachts. Door jou voel ik de grenzen van mijn breekbare wezen…