Alle inzendingen over WEEMOED

Met weemoed schrijf ik deze woorden want ik voel de pijn van schrijven afscheid nemen is niet leuk ook niet voor een korte tijd het lijkt zo machtig, maar toch allemachtig, het is weer zondagavond...…

wanneer het jaar zijn laatste dagen slijt en nevelsluiers zelfs mijn geest behangen kan mij een vreemd vertrouwde pijn bevangen die ik aan de vervlogen jaren wijt ik raakte veel van mijn illusies kwijt met stille weemoed en een vaag verlangen zou ik nu alle tranen willen vangen die in het leven door mij zijn geschreid maar als de lange nachten…

Ieder gedicht duurt een eeuwigheid an sich; Wordt later liefdevol aangehaald, Geciteerd of Met weemoed teruggelezen. Ieder gedicht is een hoofd in de wolken, Voeten langs de vloedlijn en Leef er maar Ééns Lekker op los. Elke dag is een gedicht. Iedere bundel is hoogst persoonlijk gebonden…

Ik zie niet velen lachen, ik zie niet veel plezier, maar drukte en bedruktheid, en ernst en veel vertier, maar staks komt weer de avond en komt de weemoed ook, dan vallen weer de maskers en veel vergaat in rook.…

haast kleeft aan het verroeste hek zuigt de aarde en bezwaart mijn lijf nagelt mij aan deze plek staar haast wezenloos naar onevenwichtige restanten van bemoste muren verslagen door weer en tijd die de glorie genadeloos en voortschrijdend verzuren ik zie vooruit naar verleden in een droom die mijn jeugd traag voorbij laat trekken weemoedig…

Partner's dood zo deels verwerkt, maakt nieuw begin lichter, herinnering verandert van pijnlijk bitter in weemoedig zoet. In slechte trouw, gebrek aan vriendschap betalen we 't hele huwelijk door met pijn partner's sterven kan nu verlossing zijn.…

Jij kunt met een wending, een gebaar Woede, weemoed en geluk weergeven, Waar ik honderd woorden over doe. Denken is het lichtst, toch wordt het zwaar, En de dans kan 't lieve lichaam geven Ziel en zaligheid, en nimmermoe.…

(voor Carolien) ze is geboeid, maar dat kan niemand boeien de boeman van de kinderboerderij gaat luchtig aan het dierenleed voorbij de koe laat krokodillentranen vloeien weemoedig denkt ze aan de groene wei waar zij als kalf zo kort heeft kunnen stoeien de kalverliefde heeft nooit mogen bloeien ze voelt zich als een slaaf op een galei…

Waar dwingt de reis en remt de weemoed hoe volgt zij sterren in de nacht?…

In die laatste dans van kansen zie ik je met weemoed gaan. Jij zult met die ander dansen, ik blijf in de verte staan. In die laatste dans van kansen raak ik je voor eeuwig kwijt. Jij zult met die ander dansen, ik neem afscheid van mijn spijt.…

Tranenvries op mijn wang… knispert Ik blijf hier zitten tot je langzaam ontstaat, ontstaat uit de vlokken die vallen en nu nog mijn weemoed versterken. Tot je naast me zit… witstil te zijn De top is te ver….…

hoe kan ik benoemen waar ik in thuis wil blijven wanneer het enige dat straalt niet te houden is mij verlaat en decemberdagen neerlegt alsof mijn ziel er in zou passen loodzwaar hoe kan jij vragen of het zich rond mij wil wikkelen en alles wat ik in verbeelding zie warme wind en weemoed laag op laag, zacht op zilt weerloos…

Lijkt weemoed zich in gemakzucht te herkennen, in ontnuchterende ochtendlicht, valt - onherroepelijk - het half geopende venster dicht. D'une part l'amour est léger, d'autre part crédule. Enerzijds is liefde lichtvoetig, anderzijds goedgelovig. Moreau…

M’n lief, op dagen dat het leven zoet is en wij als in het pril begin, sluipt soms een weemoed bij me binnen en wordt het nu herinnering van wat wij zijn, van wat we waren en wat er voor ons komen moet laat zich al raden: je zult m’n kussen in je armen nemen, het wiegen en me grenzeloos bewenen.…

liefste vijand het is tijd om los te laten vergeven en vergeef mee meet de lengtes in gelijke zeemijlen wee glimlach dan zacht langs getijden die weemoedig zijn krijt de rots met een schreeuw tot een witte muur een meeuw droomt het uur ruim boven het duin drift op rivieren langs ondergelopen stranden de tranen zijn niet minder en zie…

‘k Verkoop je wat: een bruin kastanje die ik daarnet toevallig vond, een avondzon die traag wat kleur brengt, de herfst die draagt wat weemoed rond. ‘k Verkoop je wat: zomaar een glimlach, een knipoog voor een simpel lied, maar wat als jij nu al die dingen, toch niet als zo belangrijk ziet?…

Luid riep met zuivre mensenstem Een kind, dat als de leeuwrik lachte Los en gemaklijk, zonder klem Van weemoed, hartstocht of gedachte. Ik sloot mijn ogen voor de tover Van bloem en landschap, ongestoord Gaf ik mij zalig, louter, over Aan de bekoring van het woord.…

Je denkt weemoedig aan liefde zoals die er was in ’t begin onmiddellijk in de kustplaats van heimwee, eb en vloed je woont daar in het droomhotel van verlangen naast de brief van een vreemde uit een ongelukkig huwelijk geboren alle waangedachten laten je los omdat je het kind bent van een droom in onverteerbare herinneringen begin je…

Bij het forum op de trap, dicht aan een kratertrap waar zwavel suist of in de wanden waar een weemoed huist. Er is een nacht, een landschap waar geschiedenis werd ongelegen. Zij liet de droefheid achterwege. ----------------------------- uit: In gedichten, 2004…

regendruppels vallen in zee de wind drijft mensen huiswaarts ik keer noch richt mij verder naar vragen, luister enkel naar weemoed en verdwaal tussen geruis, de mond verlaten sinds het afscheid ken ik de weg van de regen en hoe meer ik waai hoe meer ik tot zwijgen kom ik wil de vloed staande houden, de meeuwen die in zilte plassen de…

ik ze aardappels rooien die roestige ijzeren mannen op gebarsten houten klompen met een kenau achter het fornuis als ze dampend worsten eten schildert een man met een oor hun geweten achter een ezel in het land van de blinde koning genieten de meiden van vette aal staat de dorpsgek weer voor paal door een ingesleten huisvlijt en weemoed…

betekenis van zwarte vogels boven het veen tijdens de herfstnacht en ik verzamel de kornuiten als zangvogels van tegenspoed in een obstinate droom hoe ze jouw graf hebben verlaten met het geluid van dode boeken ontmoedigd op weg naar de zon in hun duistervlucht over de meren waar zwanen dromen over dronkenschap en het lied dat hier weemoedig…

Mijn weemoed zwaar, geen dominee die dat genas, steeds meer, als zijn woorden schalden, door kerk en tegen wanden galmden, begreep ik dat hij een sprookje las. Als in droom, liep ik zwijgend dan naar huis, eenzaam door verlaten lanen, en voelde vaak de onbegrepen tranen, dromend, soms opgeschrikt door ’t bladgeruis.…

telkens als ik wolken veradem smaakt lucht naar grondig water klinkt tijd tussen vroeger en later in cadans van lijdzaam metrum dan voel ik weemoed wellen fijne druppels door poriën gaan blijf ik achter alle bomen staan om drentelloos te versnellen tranen keren tot condens weerom met zilveren sluiers die 't gezicht verhullen, want alleen…

Ik gaapte hem aan alsof hij een godheid en een grote magiër was, wat hij vast ook was, waardoor de laatste muziektoon mij voor altijd met weemoed vervulde en ik er zelf op mijn manier achteraan holde.…

Het is niet minder mystiek omdat het uit het hart komt die bruisende liefde van de Wolga waar de wolven huilen in het bos en ik van mijn tranen jenever maak nu mijn boek geopend door jou ademt over het verlangen naar jouw torso het steigeren van jouw liefdeszwaard terwijl mijn weemoed snakt naar zuurstof bezweet in mijn eenzame zomerbed…

vergeef de wilde kat zijn beten als eenzaamheid de overhand mocht krijgen begint de wilde roos te bloeien de meidoorn geurt haar kleur is rood of wit violen spelen in de tuin met licht jasmijn blijft aan de strijkstok hangen de weemoed om het alledaagse leven 'wie er passeert, wie er blijft hangen' is niet te overbruggen met een stukje tuin…

genieten is landschapswaarden, lijvige heuvels ruige rivieren, bibberende beken bomen die langs lanen staren bladeren melodieën logboeken vol groen en in het bij je zijn klinkt een lied van hetzelfde gezicht ogen die naar een verte staren is ze nog wel bij ons, de vlinder laten we haar gaan voor nieuwe vreugd gezond verstand kent weemoedige…

O stroom van zoete geurige magnolia weemoedige adem in de avondzon stralend wit zweefden de dichters overal anders strelen we de veer het papier het doek terwijl ik mijn tranen uit de ivoren toetsen voel stromen en luister naar de armzalige toon want wat is ons loon als de liefde is uitgedoofd om in duisternis verder te…

in haar droom is zij weer de prima ballerina die danst op de planken van de mooiste theaters in het land het timbre in de stem van de zanger maakt mij ietwat weemoedig en confronteert mij met het gegeven dat het leven soms in één tel op z'n kop kan worden gezet de pijn is dan voor heel even mijn pijn maar dan vraag ik me wel af van '…