Alle inzendingen over Slagveld

‘t zwarte hongerschip zeilen in bloed gedrenkt waart over onze wereld in grauwe doodsnevelen boven de drie stille masten schaduwen duistere harpijen ze sturen het vliegend spooksel doods en stil door de tijd ziekte onheil uitbuiting en vervuiling koude blikken minlachend gericht op slagvelden en starende misdeelden verdoemd in vuilrood…

wilde een ark in mijn armen scheppen waarin je voortdurend gaaf kon zijn waarin breuklijnen konden verzachten tot de fluwelen ongereptheid van een olijftak waarin we je ogen weer inktglad konden strijken je bedremmelde beentje in glans konden laten overtreffen waarin we je huilbuien en woedeaanvallen voor altijd konden afwenden. uit het slagveld…

Dan de plotselinge stilte na het slagveld Van een vurig debat, waarna nog slechts de Schaamte rest en het maat nemen op de lat. Wat overblijft is de geheimtaal, te onduidelijk Voor woorden; in gebaren en mimiek werkt Het herstel aan de innerlijke akkoorden.…

Een vrouw met een geweer Verdreven. Verstoten door haar buren omdat ze inwendig gedood is en niets meer kon voelen dan pijn en walging en omdat ook zij niet meer kunnen geloven wie ze was thuis, in het paradijs voor de komst van de mannen die je wreed gebruiken tot ze je afdanken en de bezemsteel, oma's wandelstok, hun bajonet…

antwoord, veredeld in het aardse as Zo zeldzaam als ik nu pas hoor, die speld in het hooi of gras Zo mooi zo blinkend benoemd, naar het wijze levenstoneel Kleuren vergift, geprikt geroemd, die ene glans, roestend donkerfluweel Het blinkt harder, scherper, pardon, wakker paraat in onbekende uren Zoekend in schaduw naar eeuwige zon, slagveld…

nestelen zich in een verweerde kop De ontspoorde droom Het kolkend sop dat ophitst Want de kosmos bruist door bloed De maat is lang niet vol En dan nog meer speeksel verspillen Aan dure beloftes en hol geratel Hij steunt op een staf en grijnst naar de verte In een groene pluizige mantel Een slobberbroek met slijk bespat Lonkt hij naar het slagveld…

fileermes in de antiseptica klaar voor subtiel gebruik maar die grote wanden met gereedschap zijn al vele jaren uit de strijd gaat nu viraal waarbij het blote oog als laatste lens nog leven kent specialisten zijn de gamers uit dit spel van aanval en verdediging met een triggend plot er is geen modus updates razen snel waar slagveld…

Het onoverzichtelijk slagveld van je jeugd heb ik niet doen ontstaan. Gestreden, gevochten... Niet genoeg! Dat is en blijft mijn zelfverwijt, verwijt waarmee ik verder moet! Bewaard heb jij je kinderziel vol warme zachtheid. Onbegrip, boosheid of verraad, die dingen zijn je vreemd.…

mijn haar nog immer lang, over oren op weg naar schouder verdunt in allerijl, havens komen in zicht, op het slagveld ruist het voorlaatste riet het wordt er kouder is het vizier op mijn zwanengezang gericht raakt dan ook de geest gekweld, wordt mijn kijken naar nog meer staren overgeheld dicht ik almaar dichter dan verlicht…

op jacht in de bloed maannacht werd mijn leven wreed verkracht gesprongen in een open val werd mijn leven bovenal tot mensen prooi veracht gevochten als een held op het groene slagveld van ongelijke strijd heeft mij niet bevrijd een schop op mijn keel werd dit wezen teveel uitputting was nabij levens gingen voorbij strijd was hevig…

was met hun leven gevuld krampachtig gevouwen haar handen tot bedes als brandende lava de pijn in haar hart gesluierde vrouw moeder van zonen stilt met haar tranen de dorst van het land jonge adelaars verlieten het thuisnest nog vóór de nacht viel zij vlogen nóóit meer en moeder van zonen moeder van zonen prevelt hun namen op ’t slagveld…

Er kwamen beelden en geluiden ik was verbaasd Om wat ik zag en hoorde, de muziek dat binnen kwam Voelde je ook hoe alles mee ging in die stroom Een bron om op te rijzen bij die klanken Rijk en arm wil daarvoor danken Zingen de vogels vanuit de luchten Tortelen de duiven in de dakgoot Totdat hemeltranen weer in daken huilen En rode slagvelden…

dat mannen korter leven is een feit zij moeten immers heel hun leven beulen met zware lasten op de schouders zeulen geen wonder dat zo’n stakker eerder slijt ook vallen zij nog jeugdig in de strijd je ziet de knoken op het slagveld smeulen terwijl hun vrouwen met de vijand heulen want zaad is zaad, geen tijd voor somberheid het mannenleven…

Om mij heen is het een slagveld, vliegend speelgoed en het gegil lijkt nooit meer op te houden. Geen tv zeggen de pedagogen, houd ze gezond en bied ze uitdaging met boekjes, puzzels, knutselspul. Maar mijn oogpotlood is uitgelopen en mijn haar ontoonbaar voor de buitenwereld, gooit de beeldbuis aan.…

De vader van gesneuvelden Troont hoog in het Walhalla Toonbeeld van plunderaars Een ziedende krijger Moet naakt op het slagveld staan Koorts en kramp bezweren Zo zaait hij de smeulende twist Ze bijten naar de strot Wadend door pus en bloed Met een bijl die zelden mist Zijn oog is het wijze offer Zijn lichaam bengelt aan een tak De…

Van alle oorlogen elk slagveld, de hinderlagen, scherpschutters. Door dralend stof van getroffen wijken, staren holle kinderogen. De strijd trekt helder aan ons oog voorbij, desgewenst in slow motion of uitzending gemist, maar de beelden raken ons steeds minder. Artsen klagen dat de hulp faalt wegens groot gebrek aan middelen.…

zijn woorden niet genoeg het wordt geschreven door mijn hartslag het woeste handschrift door mijn hartslag kom eens hier en luister naar mijn hart in dit laatste uur laat het voor altijd duren dit laatste uur alles is vredig alles is mooi in dit laatste uur moed, geluk en wijsheid brachten ons tot hier liefde in de schaduw van het slagveld…

bij het bloed doorlopen zand, zodanig als bagger geworden, overzie ik, Julius, Ridder van de Vergulde Vingerhoed, het slagveld met lede ogen en ervaar in mijn gemoed zwaar mededogen met de verminkte krijgers, alom zwaar gehavend , door sabels en kogels beboet een geschrei van verre snijdt mij door het hart ik spoed mij naar de plek…

waarin de woorden naar de lippen groeien, voeten vastgelopen in de waanzin-klei en altijd altijd weer klapwiekend papavers als vlinders op steeltjes de koperen nachtegaal, klokslag acht de dood die als modder zuigt aan onze trage stappen -------------------------------------------------------------- Het gaat over De Westhoek waarin het slagveld…

bestaan In demotiverende tendens worden wonderen ontkend door het arrogante weten en van wispelturige goden is ook niets meer te vrezen Bij geluk hoort ontzag dat ontstaat als men onwetend de grote wereld gade slaat dat weten gelukkig maakt is niet zo vanzelfsprekend Geestelijke apocalyps een somber toekomst gevoel slagveld…

Ik weet, moedertje, je zou graag lezen: ‘Wapengeweld, slagveld, held,’ want als een eervolle trits, heeft men je die woorden voorgespeld, en van je zoon heb je niets meer dan dat.…

Bijen zoemen in gouden vluchten boven het avondlijke duin, de zee draagt een mand vol rode vruchten het zand is een geurige bloementuin. Over de golven klinken zuchten: zacht spoelt het water om de kruin van de zon, nu baden de luchten in een gloed van kastanjebruin. Ver in het oosten roffelt de nacht, de maan rolt over het helmgras en…

Tussen botsplinters en rotsscherven Over een luw slagveld -Koolzwart met rode spatten- Wil de dwerg zijn naam kerven Een speerpunt in de aardkorst Hij jut zijn veulen op Het gulden spoor schendt de flank Een hittegolf breekt in de kop Mat hem af zonder klank Achtergelaten in een ruim vlak De winter wacht.…

stal zetten een stap opzij en twee stappen vooruit naar nergens Rechtlijnige torens verplaatsen zich hoekig zonder zich iets aan te trekken van wat ze tegenkomen En de Koningin van het bord staat naast haar Koning te kijken naar de overkant en denkt niet in zwart en wit maar in haar en hem daar aan die andere zijde en overziet het slagveld…

Droog je traan en lach, de wereld Geeft je weer een nieuwe dag Als je tranen dan gedroogd zijn Vul mijn hart dan met jouw lach Droog je traan in een vlucht Alsof je het slagveld betreedt Schreeuw daar dan al je angst weg Net zoals je gister deed Want in het centrum van jouw leven Tot in het hart van mijn bestaan Zal ik altijd alles geven…

als rood en weemoedig het daglicht gaat liggen commissies weer zwijgen den haag zich verbergt tirannen in bunkers de weldoener spelen de lente een klaproos op slagvelden legt als kinderen vragen waar vaders naar toe zijn als wie er asiel zoekt geen brood krijgt maar steen dan weet ik van zeeën van nooit en nog verder en dat liefde vluchtte…

De uitzonderlijk strenge winter veranderde de tocht der tochten al gauw in een waar slagveld, waarbij de ene na de andere deelnemer uitviel.…

Langzaam schept de herfst doorzichtige velden met bruinrode schaduwen lijken op slagvelden van verslagen ridders, verminkt onder verloren licht waar stormachtige bladeren knielen naast naakte winterbomen, huiverend zonder zomergewaden bidt de priester tussen stervenskoude en beroofde lichamen, ontdaan van al het bladergoud…

Europa in de greep van het kwaad Vecht zijn vetes uit in de zwijnentrog Slagveld van de eerste wereldoorlog In de modder, drek van mens en paard Beelden van het loopgraven front Maken me telkens weer stapelgek Miljoenen jongens sterven in de drek In een oorlog zonder duidelijke grond Wegens lafheid geëxecuteerde soldaat Die in shock niet…

grasspriet ik maak me boos in de wind zij blaast me het rood uit de ogen het metaal uit spieren die zich opwinden wordt er met temperende felheid uit geslagen kracht ontglipt me en ik zink onder het gras mijn lichaam is een keten van tegengestelde spanningen de geest een mierenzweethut van inkeer want de aarde zou me niet meer dragen op het slagveld…