Alle inzendingen over bankbiljet OR gerichten OR klotsen

je hebt dat ongetemde en dat trotse een bergbeek in godzalige natuur het water van het allereerste uur belaagt de oude wortels, speelt met rotsen je bent nog onbezonnen en nog puur een wild verlangen laat je telkens botsen te jong nog voor een overwogen klotsen tegen de tirannieke kademuur maar achter verre bochten wacht het dal eens zul…

bossen klotsen een riviertje over rotsen ontvouwen houten lommer boven waar echo's op stilten botsen in kruinen schuilende schaduwen fluisteren schrikverhalen van wezens die klaarte schuwen alsof bij het tijdloos verblijven onder een hemel van blaren wolven sluipend thrillers schrijven in een mantel van fruitig kruid loop ik de boomtunnels…

Intussen blijft het klotsen, kabbelen en ruisen in je verbeelding. En net zo echt is dat geklater als het water diep - ----------------------------------------- uit: 'Dichters Gedichten', 2010.…

ik was bijna vergeten hoe het klinkt als je bruisend de kiezelstenen wast de melodie de je zingt ik was vergeten het speelse klotsen als je verstoppertje speelt onder de overhangende rotsen ik hou van je zeegroene kleur de eeuwige deining, je zilte geur laten we geen tijd verdoen want het nu.... is zo later ik wil dansen, dansen op het…

En de wind waait door mijn hoofd En door mijn doorzichtige ogen Als door een glazen lantaren; Dichtbij klotsen de golven Van het frisse schuimige leven - - - - - - - - - - - - - - - - Zie het is dag!…

Op de pier zie je enerverende golven, die klotsen tegen keien. De meeuwen kunnen zich net vliegend houden. De zon laat zich af en toe glimlachend zien. Het lijkt wel herfst, maar het is nog steeds zomer.…

eerste sneeuwtapijt - vogelvoetstapjes zijn naar het zuiden gericht…

Ik ben gekropen in jouw huid, gerimpeld en gebogen, mijn jaren ver vooruit, keek ik met jouw ogen, leefde ik jouw leven. Je zou mij nooit vergeven, wanneer ik opeens verdween en als mijzelf verscheen. --------------------------------------------- uit: 'Over de zee sprak het water niet', 1990.…

ik heb je naam geschreven in het water zacht golft jouw liefde tegen de kant wil letters pakken alleen hun inkt blijft onzichtbaar aan mijn handen plakken jouw warmte is uitgedijd heeft de wereld bereikt in een liefdevol raken daar waar golven de kanten klotsen vlaagt wind het samen praten als ode door de bossen waar je handtekening…

Wandelen aan verlaten stranden, turend, luisterend naar het klotsen van de golven. Geuren van de zee opsnuiven. De Normandische kust nog steeds verstrengeld met de oorlog rakend, treffend. Kerkhoven, die respekt, sereniteit afdwingen, om stil van te worden. De Normandische kust.....…

Het gras kleurt grauw waar jij dromen verspeelt slapen zeemeerminnen op vaste wal, vervreemd golven klotsen tegen kadekust dromen hernemen liefste lust en jij schrijft brieven aan de toekomst vanaf de horizon tot aan het heelal voor wie het hoort, de zondeval is door jouw ogen droomgestoord maar het leven is geen carnaval door liefde…

Gewillig wiegelen kleurtjes water in en uit elkaar, alleen zacht klotsen. Een sliert aalscholvers slingert boven een horizon van nevel. Een gat in de wolken lijkt een blauw meer, omringd door fjorden. Warme lucht dekt ons als een deken. Zacht ligt het gemaaide gras op de dijk, maar rechtop nog staat fluitenkruid, te kijken!…

Mijn liefde is niet in waarde uit te drukken, zelfs niet als we alle bankbiljetten lieten herdrukken, zelfs niet als we alle bloemen ter wereld zouden afplukken, zelfs niet als we alle geschreven letters in geld zouden uitdrukken. Ik hou van jou, meer dagen in een week dan er minuten in een uur gaan.…

Het bankbiljet dat hij haar gaf,gaf ze hem terug Koop iets leuks voor je zoontje en liefst erg vlug... Wat men klasseert onder meisjes van plezier, al ras Vaak zit er een dame bij, met erg véél klasse.…

Ik ben een plot gericht denker hou wel van een plot een verhaal begint toch ergens de vraag is waar, waar begint een verhaal een golfbeweging, waar landt water waar zwem je veilig of juist niet ik hou wel van troost een regel van een huisarts 'n zomerse border in volle bloei herfst en wintersneeuw en lente van zeker en onzeker…

Bij tafel met kind Zij is mooi in maagdelijk wit 't Kind vraagt zich af, hoe alles kan Verborgen schoonheid in een goed-gerichte lens…

elk gedicht is gericht op wat men er van vindt en dan kan het zomaar raak zijn…

met aandacht gericht in gedachten verzonken vol concentratie…

Naar de zon gericht als een blinkende sieraad kleur je de polder.…

Ik kijk in de spiegel en zie een gezicht De blik in de ogen naar binnen gericht Ik kijk in de spiegel en zie een gelaat De blik in de ogen vol woede en haat Ik kijk in de spiegel en zie mijn gezicht Twee lachende ogen naar jou toe gericht…

wegen knorrige obers mopperen boven pastis en kruiken koel water in hun onverstaanbaar patois bedelaars, straatdiefjes, straatmadeliefjes rollen met hun donkere oogjes vingervlug je zakken leeg weemoed klinkt door de hese "paloma blanca" terwijl krijsende meeuwen boven de vismarkt zweven en overal het blauwe klotsen…

op de zon gericht als een geel gekleurd wonder draag je de lente…

Kijkend op het water naar spiegels zonder lijn ontrafel ik de aanblik van ogen zonneschijn die spelen op het water met de jouwe en de mijn die zoeken naar de eenheid een blik te kunnen zijn Kijkend op het water dat zich rimpelt in de strijd weerklinkt mijn drijvend spiegelbeeld in klotsen dat zich wijd als een uitgestrekte echo voorbij…

En gaat ons denken, praten, schrijven onhoudbaar alle kanten op als het tintelende, flikkerende, watervlugge, soms als het zachte, raadselachtige klotsen en borrelen aan de voet van verweerde staketsels. Keren we daarom telkens weer hunkerend naar waar ze niet ophoudt met fluisteren.…

Ze wast haar rimpels van haar gezicht geheel klaar, als nieuw; op toekomst gericht…

in trance verheven de handen ten hemel gericht een nieuwe religie…

ik loop onder de zwaar bewolkte hemel herken me niet in ‘t rechtopstaande riet ‘k ervaar voortdurende bescherming van prikkeldraad, maar ook weer niet ik voel water tegen mijn oever klotsen mijn golven kabbelen steeds voort plots geeft een vierkant blok een wending in mijn lijn vele ronde palen trekken mijn prikkels naar de einder…

Ik zie nu dat het even goed een bankbiljet zou kunnen zijn.…

Vader, moeder, wereld, DNA, daar sta je met je stralend eigen naam, je hoofd vol snugger afgekeken hoop op rust, promotie, kroost en bankbiljetten. En ik, die keffend in mijn canto's woon, had ik maar iets nieuws, iets nieuws te zeggen. Licht. Hemel. Liefde. Ziekte. Dood.…

Een ongeschreven gedicht, woorden zijn niet nodig Ogen op elkaar gericht Mijn pen...blijkt overbodig…