Alle inzendingen over deemoedig

gedrenkt in oude lappen, vol van historie waar deemoed in vallen is neergedaald, dringt het besef ter ore binnen bij het lot dat hij in roestige blikken terzijde had gezet, de warmte van de zon maken het ijzer in zijn ogen blind voor het licht hij vreest de bijen in zijn hoofd die zelfs bij nacht de honingraat bevolken stram in zijn schranderheid…

De trotse dag loopt op z’n laatste halmen, begraaft de aardse vuilnis achter zich, laaft zich aan de dramatiek van de hemelnacht, breekt in kristallen splinters van het sterrenstof , verlicht deemoedigheid als transcendente ziel in elk gedicht.…

Maakt het hart dat groot wenst een mens in deemoed toch altijd weer klein.…

zijn dagen die stilte dragen zoals heden bij de geboorte van een bijzonder Kind dan staan wij even stil en denken aan de vluchtende kinderen over zee Eens in een lang verleden was ook het Jezuskind een vluchteling weliswaar niet op een gammele boot maar met zijn ouders op een ezeltje liggend op Zijn Moeders schoot Wij willen Hem nu deemoedig…

schouder Een beetje eng, dat vond ik wel Onder die kist werden ze steeds ouder Geen stoere jongens, dat zag je wel Nu zijn ze verwisselt door studenten nog zonder Bullen weliswaar Onze toekomstige prominenten schuwen het niet, te lopen onder die baar De meesten dragen nu een bolhoed Die hoge raakt zeker uit de tijd Strakke gezichten en met deemoed…

Ik kom niet, bleek en ’t oog van tranen rood, Gelijk een arme, huis aan huis, om brood, Vol deemoed, beedlen om uw medelij. Waarom u dan mijn hand die beker bood, Vol bitterzoete weemoed? – zet, o gij Voor wie hij NIET is, snel die kelk terzij, Waarin ik zacht mijn stille tranen goot!…

van heenbeklagen gaan geslonken, en nauwelijks een flauwe lach gebleven is van medelijden om wat nog even van ons beiden opleeft in mijn gedenken, ach hoe liefelijk, zoals wij gerust van ons geluk waren en verkozen ons te behoren, argelozen in wie er nimmer werd bewust, dat wij vrezen moesten, dat, wat gegeven, in deemoed…

Wortel van volmaaktheid, heiligheid, de ondeugd van verwaandheid bereikte de sprong van een kind, dat telkens bloost, in vreugde puur nederige deemoed in eigen fout erkend, ziet mij vechten, smeken, ziet de zelfverachting op haar knieën ..…

Het pad in de heemtuin liep dood, heb het zelf zo willen kiezen, om uit alle omwegen niets te verliezen, er is geen voldoende tijd meer om te belopen, we komen elkaar wel ergens tegen, een kringloop niet van willekeurige gevaar ontbloot, ik tors het kruid van marmeren zerken, deemoedig mors ik de verweerde letters waar de levens bewijzering…

In zeven dromen was ik zwaar verdronken, Dromen van deemoed en van liefde-geven, Die alle zeven weer in 't Niet-zijn zonken: Daarom gegroet, mystiek getal van Zeven! Hártstochten gaan en komen op de maat Van mijner diepre Ziel geheimvol deinen, En heel mijn liefde was een morgendroom.…

hoe de avond valt over de schemering van verlangens ontluistert het hart zich in deemoed van valse openbaringen, niets is nog genoegelijk in de sfeer van melancholie de tuindeuren half geopend, het terras wankelt hierdoor zichtbaar in fragmenten van oude woorden, waarden zijn vluchtig en toch blijven de sluizen van de nacht grijpen naar…

gedroogde paarden keutels Ganzen vlogen op en krijsten, pispotjes kropen hoog in netels, in riet, in wat maar houvast bood Oudgerimpeld de wilgenstammen, waaraan toch altijd tak en zilverblad Rood al, 't blad van vogelkers Engelwortels schermden Duizendblad keek of ik duizend passen liep En bijvoet bewaakte mijn voeten smeerwortel boog deemoedig…

Waren mijn zonden de spijkers in Uw handen? Was ik het Heer, die U dreef naar Golgotha? Was ik het die Uw voeten bond met banden? Heb ik, in vele zonden, verbruid voor Uw gena? Ik was het niet, die voor Uw vrijheid vocht. Voor Uw onschuld heb ik niet ingestaan. Toch was U het die míjn vrijheid kocht. Dus mocht ik door Úw lijden verder gaan.…

gedachte of woord, o Het Aller-aller-onkenbaarst Zijn, die 't weke Bewegen mijner ziel hebt doorgekeken, Hoe het zich-zelf in zich-zelf steeds verzet, - O God, mijn God, Gij zijt wel gans-almachtig, Schoon 'k niet begrijp hoe 't slechte kan op de aard zijn, Maar Gij zijt God, God-zelf, voor Wie ik, krachtig Mens, door Uw Wil, deemoedig…

regens vullen ze opnieuw generaties ontstaan en verdwijnen men kan ze zich niet herinneren een eeuwig sterven en groeien daarboven staat de zon hij gaat onder om terug te keren alles lijkt zonder doel en einde wij ervaren deze kringloop en zijn wijzer dan ooit kennis maakt ons droever echte wijzen richten de blik omhoog ervaren deemoedig…

1. psalmodie ik droom mij blinder dan versluierd licht stem harp en luit tot vrome bede schouw deemoedig Sions heuvels beween het verloren vergezicht 2. de wind die waait verholen doch scheppende Geest waai als wind weer vrij zing Uw bruisend lied in alle talen over liefde, vurige liefde verrijs…

zeker ergens komen we elkaar wel tegen, een kringloop niet van herhaald gevaar ontbloot, het torst het kruid van marmeren zerken, deemoed vermorst de levenstekens waar een wegbewijzering voor staan.…

In het hoofd grazen wollige schapen in hun gebroken taal op een verstilde heide, bijeen gedreven door de herders van de ledigheid, ten prooi gevallen aan de luizen in de pelsen van wolven van deemoedigheid.…

Hij preekt op braderie, in ’t buurthuis of een tent, Bekent deemoedig zijn afgrijselijkste zonden ~Belust op vrouwen, steeds beschonken, opgewonden~ Nog tot voor kort was hij een barrel van een vent Maar God zij dank heeft hij onlangs de Heer gevonden Zijn slechte daden met gebogen hoofd bekend Zodoend’ verlost van ‘t kwaad en ‘t duivelse serpent…

warmte in de gelederen waar mijn ziel zich dacht te huisvesten zij is even weg, kerstmarkt het alleen zijn is iets magisch, zwarte magie - althans voor mij - schaduwen van ‘ t verleden paren met de stille wezens die in mijn hoofd kaatsen met merkwaardige bewegingen het voedt de herbelevingen en uiten zich met de vale angst die met deemoed…

. – ‘K zit bij ‘t vuur en vraag Verdwaasd, deemoedig: Wees verzoend, en draag Eens mij, verzoend ook, naar Brünhilde toe. ----------------------------------------------- uit: Brahman, deel II, pag. 415…

De herfst leert mij barmhartigheid, de stilte na de bloei en van de vruchtbaarheid het laat maar toch verwachte akkoord dat rust brengt en dat deemoed leert wanneer het wordt gehoord. De herfst leert mij barmhartigheid: Het eindeloos opnieuw vergeven Aan al wat zwak is,en zo broos Dat dood bekroont het leven.…

rijk aan gedrevenheid is de smetteloze wiens jacht op vunzigheid vereeuwigd in al zijn zonden hij dient in den nevel van de nachtelijke aard van beslommeringen zich enkel te bekommeren om de stille gang door de spelonken waar vrees en duivel heersen hij kent geen deemoed in de herkenning waar speer en drietand zich spijbelend hebben…

Met een gevoel van deemoed voel ik de kleinheid van mijn vaak zo trotse ik in vergelijking met de grote geest en invloed van de man, die schiep dit werk in zijn wijdheid van denken en werking. Nog meer tracht ik op het doek te vinden.…

Geen nijvre zorge meer die zweeg, of zwoegde, of lachte; geen kommer die mijn dage' in hope of deemoed deelt: het duister-wijs gelaat der tijde' is stom, dat heelt na lange dage-taak de waak der lange nachten.…

Jouw gebogen schouders torsen deemoedig het leven, toch leek het even die middag alsof onze levens verzoend, vergleden, als leken ze de wolkjes aan de hemel.…

Voor haar als beeldhouwster stileerde was zij zichzelf als eerste vrouw uit gehamerd marmer, alsof je iets ziet van haar deemoed uit de aderen van de eeuwigheid die ze creëerde uit de spiegel van de schoonheid die zij schiep, de trots, de rouw, nagestaard door iedereen, trots waaruit een uitdrukking verscheen, de ogen en gezicht kijken…

Grijs of bruin, één meter veertig boven de aarde krijgt ook zijn werklust in deemoed en nederigheid religieuze waarden. Het ezeltje Asinus; wie kent niet het Jeruzalem's Palm Pasen onthaal. Van zijn berijder Jezus voor zijn laatste avondmaal. Nu nog symbolisch, zoals vaak wordt gezien, is iedere ezel van een kruispatroon in zijn vacht voorzien.…

als ongeschreven melodieën, die ik altijd en overal kan horen, schrijft iedereen z’n eigen stuk, waarin gaat het om de juiste hoogten, gelijk de baring van gedichten, dat poëzie slechts bestaat uit een paar zorgvuldige woorden tot het moment van afscheid ons kwam halen, de geschiedenis te herhalen opgeslagen in beider ziel, om het in deemoed…

schijnt een vrije keus maar die ken ik enkel uit de schepping verklarende gedragen heilige boeken nu ben ik weer in de dood om mijn ogen te verliezen het snoert de mond en dooft vertrouwd geluid de cirkel lijkt haast rond ik kijk nog eens naar het beeld het hoofd gebogen, blik naar binnengericht het is de mens die daar staat in deemoedige…