Alle inzendingen over onaantastbaarheid

Een leeg wit vlak de letters onzichtbaar meestal met gemak maar thans; ik staar naar het witte papier zinnen verschijnen niet met een pen in het vizier ik zie, ik zie wat jij niet ziet het naakte blad geen poëzie wat komt het alfabet heeft letters zat maar nu is het verstomd dat witte A vier blijft onaantastbaar leeg op geen enkele…

slordig afgehecht bewegend in de wind (want altijd waait het daar) Verder beweegt er niets Een paar losse stenen slurpen zich vol licht (alle schaduwen verdwenen) Toch moet het hier ergens zijn, beginnen wat men later zijn herinneringen noemt Maar nu nog een toestand waar geen mens vat op heeft, waarvoor geen woorden zijn: Een en al onaantastbare…

Niettemin niet onaantastbaar voor een ieders grillen. Op elke actie rust eens de slijt. Zo'n maatpak omspant het leven. Verwarmt en beschermt een kloppende hart. In het centrum van het leven geeft het de standing niet te mooi maar toch voor een ieder heel apart.…

De vitale kwast schildert het landschap zoals een dichter in dromen zou schilderen aan zee met het uitzicht op de blonde duinen een glas schuimend bier en een sober palet hij denkt aan haar en hoe zij is heengegaan eeuwig onaantastbaar in haar woordenschoonheid hij denkt aan haar poëzie en aan zijn kwast iedere beweging doorbreekt de kalme…

Hij loopt kaarsrecht Zijn - veel te grote- hoed wat scheef gezakt De hoed waarin hij schuilt, Die al zijn gedachten omvat En die hem behoedt voor invallend licht en koude Als een cocon om zijn hoofd gesponnen Onaanspreekbaar, onaantastbaar, Als een filter slechts binnenlatend wie en wat hem lief is, een firewall, anti-spam en anti-phishing…

We wonen in een schaduwland waarvoor geen taal of tint bestaat het witbleke zuigt er hartstochtelijk de kleuren van kindergezichten terwijl een molen stil en star de uren naar de einder waait Alle dagen zijn daar deuren naar eindeloze wegen die zonder bestemming voort waggelen op weg van eergisteren naar de welvingen van 't onaantastbare…

nu ik bijna weer de jeugd nader en de jaren achterlaat ervaar ik beter de vreugd in de veelvoud van eenvoud en minder de veelvraat die op de verslavende zuchten van mijn wegen heeft ingewerkt en vind ik tussen kaf en koren het onaantastbare prille zaad dat niet meer door onnozelheid zal vluchten maar enkel verstild, blijvend in zonlicht…

Het uurglas in zijn onaantastbaar weten mat fluisterend hun laatste maten rond.…

als de nacht nog stil is en een enkele ster nèt door het zachte wolkendek ontbloot in schittergloed zijn licht verspreidt van vèr onaantastbaar schijnend voor verval en dood zie ik een glans, die ons na lichtjaren bereikt wellicht gebroken in het tijdsgewricht eeuwigdurend, zoals het hier op aarde lijkt een vast punt van duurzaam schijnend licht…

ik zie je ogen donkeren maar hun geheimen lichten op in het schalks wegkijken je lach gaat mee naar een niet voor mij weggelegd perspectief in de verte van de tijd nog heb ik jouw hand en vingers vast voel je hart pulseren met vitale warme kracht maar onnavolgbaar zweef je uit mij weg in een lichtend spoor van mystieke onaantastbaarheid…

in vuur en vlam dooft zij het naakte lijf langs een robe van ijzige blokken die dooien aan opvrijende benen haar gezicht huist in een vragende schaduw zij wil haar blik niet aan mij vertonen enkel hem zonder schroom met een onaantastbare verleiding belonen zij bespeelt een minnaar die ook door adem is omhuld en in hetzelfde verlangen…

poreus...en smakeloos van klei de voornaamste ziel, ik voel wat ik wil zo onaantastbaar vervaardigt, de exclusieve waardigheid gebleven, gebrand en toch verheven..…

moet maken, verdonkert in een eindeloze vlakte met zijn denken er tegenover en waar alles zo ontzettend groot is, dreigt uiteen te vallen tot het herbegint zich langzaam weer inlijft met spoorzoekers en vleugels en waar de nacht vergeten wordt in een ruimte die fluistert dichtbij lavendel en de zekerheid van korenwind onaantastbaar…

Randen raken wat ongezien blijft buiten het kader vindt licht altijd tegenlicht onzichtbare vertakkingen reiken vreemd verder alles is hier hoog en laag tesaam dichtbij en onaantastbaar de dood verkruimelt even traag als leven groeien doet Onbegrensd staat het zwart in de ijle stilte slaakt een kreet onhoorbaar ver de ruimte in waar…

Je was onaantastbaar, een Heilige Graal, een zoektocht naar het verloren paradijs. Misschien wilde ik dat het zo zou blijven, als een lichaam dat niet verouderen mag, rimpelloos van tijd en ruimte.…

Onaantastbaar, de strijd in elk seizoen met schmink bestreden tegen de bederf van hun tijd gesponnen, een moeder met haar dochter niet uit hun baan te drijven. Als zij de passen willen vervolmaken om het wit opnieuw te vinden in de tomeloze revelatie van hun lijven, blijft de waarheid ondeelbaar, het vervolg blijft speculatie.…

Zij kleurde alles wit onaantastbaar, de strijd tegen het kleurloze bederf op de tijdladders, meestal in het voorste gelid, bleekte zij de barrières weg in een kaarsrecht onderkomen in de smetteloze uren aarzelend schuifelt ze weg langs pas ontdekte dromen, voorgeschreven tocht langs de baar van roerloos licht, laat zich niet uit…

Huizen staan om diep ademen, een zwaar ruisen op lichte grond, dromen haperen dan weer overgaand in het vast ritme van onaantastbaar slapen onder stille daken. Langzaam wordt het weer licht op de weg, de hand heeft de koppeling verzet. Tussen waken en dromen ligt de horizon, de motor gonst een mededeling om.…

zodra mijn vingertoppen de witzwarte ladder beroeren neemt iets mij bij de hand ik kan dan zo maar niet stoppen een verlangen laat zich vervoeren onaantastbaar voor het verstand de ogen sluiten zich als vanzelf en mijn omgeving laat ik achter ik ga onderweg, weet niet waartoe, naar ergens waar ik klanken delf, de bodem is er zachter terwijl…

Terug naar het grote niets, waar geen pijn is, hoezeer ze hem ook sloegen, hij was onaantastbaar en geestelijk reeds niet aanwezig.…

Het kleurde alles wit onaantastbaar, z’n hopeloze strijd tegen elk kleurloos tijdsbederf met een zelfde spiegelbeeld maar altijd in het voorste gelid, bleekt het de barrières weg op kaarsrechte wegen te verdwijnen als stip aan een ongebroken horizon in nog niet ontdekte dromen en het pas gevonden opnieuw begon een voorgeschreven optocht…

verkondig mijn lied "ach,mensen hoor mij toch laat u niet van de heerlijkheid beroven" ik zing het lied naar buiten over het schone geluid dat elkeen soms ontmoet tijdens een dans met fluiten betoverd worden door een oogverblindend meisje dat wiegt voor mijn ogen mij zuigend naar haar kwetsbaar getekend lijf en sierlijk diep, doch onaantastbaar…

De sterren hoog en stil stralen onaantastbaar voorbij aardse dimensies in een ijl universum. Gedachtenslangen kronkelen in het grijze weefselmoeras. Regenplassen rimpelen redeloos in richting. De stappen die ik zet zijn zonder bestemming. Ik zet ze om te hopen te geloven in wat loopt.…

meer dan vierduizend jaar in duisternis fier in de houding voor qin shi huangdi ik en mijn achtduizend manschappen onder doodse stilte en in eeuwige rust de goddelijke dode keizer dienend we zijn gedolven uit ’t midden der aarde bevrijd uit zand en dikke lagen verf sta ik hier onaantastbaar en verheven boven een dagelijks schimmenleger…

De dag hij ging, hij schoof met uren, licht brandbaar en onbruikbaar, nam dubbel troostloos afgestudeerd, in de vroege morgen glinsterend en sterk verbleekt in glans, leeggezogen, angstig en onaantastbaar, langzaam weer vaste vormen aan om de warmte te laten stromen, als kleingeld voor de parkeermeter ondankbaar en verbitterd betalen…

Hemel gedankt, gaat niet álles verkeerd Als handen en voeten, moeten wij als bewoners sámen onz' schouders eronder zetten zodat uiteindelijk het tij zich keert Aan mensen gaat 't leven voorbij die niet zien, niet begrijpen dat echt níets onaantastbaar is ook al is dat alles goed gefundeerd Uiteindelijk ontwaakte de Schepper, die met…

waar ergens in ons feilbaar denken bevindt zich de waarachtigheid de onaantastbare gepantserde kern waar vuile dingen niet doordringen waar een schimpend woord op afketst en snijdende zinnen afbrokkelen waar boze blikken smelten druipend omkeren naar zichzelf waar gloeiende toorn zijn driftig gemoed verliest en zo tot inkeer…

een vlinder vindt een leugentje om bestwil niet bezwaarlijk niet echt raar hij moet hem soms wel houden hij verhult zijn angst achter ontwapenende onaantastbare fladderende onschuld maar het blijf haar benauwen een leeuw is altijd openlijk bezig met die eeuwige ‘struggle for life’ denkt o was ik toch maar liever die snelle haas met…

Ze dwalen zonder commando door het grote district van de woorden en verwachten het aas van hun volmaakte, gesloten, gedichte, gemaakte en onaantastbare vorm. ------------------ uit: 'Aas', 1982.…

de treinen van ukrzalinytsia in tijden van vrede en oorlog zijn de oekraïense ruggengraat ze brengen van hier naar daar vluchtelingen en de soldaten pendelen de regeringsleiders van polen tsjechië en slovenië waar het front zich verschuift langs tot de bodem platgeslagen dorpen en steden verpulverend blijft ukrzalinytsia onaantastbaar…