Alle inzendingen over weg OR water OR hemel

ze lopen samen het water in een inham naar de zee twee jongens en een meisje op pad, in bad, of toch net niet ze zijn ver weg, te ver van mij om goed te zien van wie ze zijn waarom het meisje stil blijft staan haar hoofd voor even strekkend ver achter in haar nek, ze kijkt strak hoog de hemel in dan loopt ook zij weer verder door en alle…

daarvan of dat iets weg heeft van een hemel * op kindsbenen de wereld en ik voorbij, de liefde blijft er rennen in het gras…

Je beloofde me de hemel op aarde de hemel samen met jou En inderdaad ik geloof in een hemel ver ver weg van jou…

bladje loech en lachen dei het water Maar ‘t bladje en wa' geen bladje neen en ‘t water En was nie' meer als ‘t bladjen ook geen water Mijn ziele was dat bladjen; en dat water Het klinken van twee harpen wa' dat water En blinkend in de blauwte en in dat water Zo lag ik in den Hemel van dat water De blauwen blijde Hemel van dat water…

Water, water Stromend voel water ik langs mijn gezicht Je wijst mij de weg naar het onbekende Water, ware vriend Water,water Luister naar mijn stem…

We laten ze lappen voor flessen water en alle ellende komt als geklater over de drinkers heen. Naar bed naar bed zei Duimelot, niks meer drinken want da's veel te kort!…

De maan schijnt Haar licht loopt Over het water Naar me toe En biedt me een trap Om naar de hemel Te klimmen…

Dat constante ritme hoor ik, voel ik en maakt woorden die me wekken – ik luister naar jouw stem, kies door de pijn heen een rivier te worden, op weg naar grotere wateren, naar het klooster van de zee, mijn ziel, die mijn zon is, onder jouw hemel. Jouw hartslag bezielt dag, warmt mij op onder jouw lach. Jij bent niet hem.…

Ingetogen glimlach zo stralend ook uitstralend; wat is alles betovering Is dit waar een machtige wondere wereld zo boordevol verwondering? Kras dat houden van zo rijkelijk groots inhoudelijk is Een grootscheepse ommekeer in mijn wereldje, lekkerder dan de fijnste dis. De paardenmolen deinst in crescendo de hoogste sferen in Gekir van een peuter…

De grote zee schuimt onstuimig De schepen worstelen zich er doorheen, duiken steeds weer op uit de golven op weg naar de haven die het wilde water temt De vissen vliegen uit de handen van de schippers snel aan wal, tot hoge stapels onder de bruinrode hemel van de ondergaande zon en de schepen veren op Aan de donkere horizon droomt…

wegen tussen de sterrennevels, dit zijn de hemels zonder weten, dit is de dorst om een mond die licht zal maken in het onbestaanbare dit is alles, dit is het en dat en of het is, is onzeker ------------------------ uit: Tirade nr. 200.…

soms blinkt de straat lijken kleuren uit de lucht zonder parkeren te drijven op hun vlucht in tegendraads verkeren zijn weg en stoep de hemel waar de mens zijn kringen loopt de wolken uit laat waaien en een huismuur zacht de golfjes dood als licht en lucht in water spiegelen en de mens dat beeld in scherven stapt is een nat pak het…

ik zwem in het water en roep je woordeloos aan zie mij eens, in deze vrijheid ik verword hier tot een muze van jouw dromerig bestaan spreek niet over later dan ben ik weg uit jouw tijd maar nu drijf ik op rimpels water, lichtblauw getint alsof de hemel mijn glimlach bemint ja, ik ben ik, ik voel me bevrijd als ik terugkeer naar het stenig…

Wanneer twee druppels water van een andere wolk voegen in hun vrije val vanuit de hemel Dat is dan liefde…

geen weeklacht toen ze afdaalden naar het diepe water een litanie slechts van monotoon zacht geprevel een offerande aan de zwarte hemel water van de dood geen weeklacht in de wildernis toen bomen braken een ritueel slechts van buigend barsten naar het diepe water toen ze afdaalden naar de krochten van hun ziel…

Ik zag de wegen van alle werelddelen en van de hemel. Overal zag ik de wegwijzers mij zeggen hun eindelijk doel. Ik ging de wegen en zag de massa stromen naar ieders geluk. Ik heb gebeden, gevloekt, verliefd gefluisterd, geliefden omhelsd. Ik zie de mensen verouderen en sterven zoals de bloemen.…

Neptunus die haar als maagd wou nemen, zijn drietand ontbloot die fier ten hemel rees, doch zij herlaadde haar wapen en ontschoot in een hemelse lach kijk dat is nu mijn zee, geen gemaar maar klare taal op weg naar een tijdloze hereniging naar mij als haar toekomstige gemaal…

zomers ruimte in dwalende langs bomen een holle weg de heuvel op hoorde ik de kilometers komen van de drukte op de grote weg…

er hurken huizen langs de dijk iets verder richten spitsen torenhoog en blauw, de wolkeloze hemel een skyline tussen toen en nu daken kaatsen terug water reflecteert de grote bocht nog mooier, nu er spiegelramen zacht ontwaken in de intocht van de morgen zorgen dwalen weg wandelen vergaat met uitzicht langs de winkelstraat die noordelijk…

en regenjassen gaan ze springen of lekker dansen in die groot geworden plassen het regent nu pijpenstelen zelfs de wegen en riolen kunnen dit geweld niet slikken al dat water uit de hemel zorgt echt voor.. leuke capriolen!…

'k ben de druppel in de oceaan 'k ben de zandkorrel in de woestijn 'k ben onzichtbaar voor wie me niet wil maar druppel of zandkorrel, ik blijf: van m'n leven niet stil.…

Mens van natuur, water bomen bloemen wat een mens maar wil alles kun je opnoemen, maar water denk ik stiekem en stil: staat bovenaan de lijst! Of het tweemaal de douche is, die ik me veroorloof een kinderbadje in de tuin een spuit flacon met verkoelend windje het is meer dan een fortuin net als die schitterende zee!…

filevrije eeuwigheid de weg naar de hemel…

dan niet bekoren zo ver weg van wie bij ons horen maar bij de druppels van een hemelse regen is het leven onder de kleurenboog ons weer tot zegen…

op weg naar eeuwigheid Bij het raam ontdekken het leven is als de stroom hier en nu en niet later dat leerde ik van het water…

Donkere wolken bij klare hemel zijn mijn gedachten in mijn hoofd. Wriemelende vingers die zich kruisen, net of zij aaneengespijkerd zijn. Ongerustheid maakt zich meester als een vermanend beeld. De lust is weg, net als water dat het strand verlaat zonder nog terug te keren. De ziel verschroeit, als verloren in de hel.…

laat mij weten hoe wegen mijn stappen dragen mij voerden naar vragen over wie ik was hoe velden vol stilte vertelden in droomloos passeren hoe leeg de wereld weersprak diep daalt de helling van bergen kaalslag misoogst ook nog het groeien van morgen hoe transparant is het water dat stroomt in een bodem van hemel verlandend…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Weerloos, het water spiegelt de hemel diep in zichzelf verlicht. Het stille vijverwater ondergaat het geweld van de lucht en het licht - en het blijft water.…

zoveel diamant als schepen die er zijn vergaan, maar weer komt bovendrijven wanneer opnieuw een hoog geluid het water in de hemel spuit, als iets dat gaat - en toch zal blijven.…