Alle inzendingen over liefde

Hij is romantisch, laat met de moesson kusjes -- op mij regenen.…

Waarom leven we zo dat we voelen liefde -- tekort te komen?…

Daar ginder in der olmen lommer, Zag ik de hemel op deze aard Ik voelde ’s levens volle waard Daar ginder in der olmen lommer. Want zij, die englen evenaart Ontrukte mij aan zorg en kommer Daar ginder in der olmen lommer Zag ik de hemel op deze aard. ----------------------------------- uit: Gedichten (1850)…

Wij hebben in de jeugd gemind wij minnen in de ouderdom, en al wie zegt: de liefde is blind, is waarlijk dwaas en dom. ------------------------------------------- uit: Nieuwe liedekens (1859-1861)…

De harpen hangen als koude koorden in al te naakte bomen en schuifelend aan mijn oor het schuchter snarenspel van bloemen op de akker de krokus wordt geboren de wind hangt zeilen uit. Wat wij zelden horen het rillen van de huid het geuren van de liefde als een blank boeket camelia naar méér nog of in elk geval naar evenveel. --…

samen dan gelouterd innig teder zijnloos elkaar zijn…

In welke duisternis zal ik je roepen zodat ik opnieuw leer begrijpen in welk gebaar welke blik zal ik je ontmoeten? Met welke woorden zal ik je begroeten schrijf ik de taal van de vogel en de bloem versta ik de taal van bergen van drijvende wolken? Zal ik je vinden om je steeds opnieuw te vinden houden we elkaar met…

Onbedoeld zoekend naar antwoorden vergeet prangende vragen, zij waren net pas onderweg met sneller ademen de zon weigerde onder te gaan de jasmijn bloeide het hele jaar de tijd van wijn zonder glazen achteraf waren er genoeg vragen om bedachtzaam bij stil te staan zij hadden het niet in de gaten beiden het glas half gevuld zij zien…

ik zag je wist meteen uit je ogen je lach te lezen die warmde in liefdes eerste lentewind we liepen hand in hand alsof wij dat zelf hadden uitgevonden in liefdes kleurige vonkenregen samen dollend door pure schoonheid die overrompeld in onze ogen geen grenzen kende wij hebben het woord verliefd weer een eigentijdse inhoud…

Vertraag nu en wacht met mij, terwijl in jouw slaap -- de liefde ontvlamt.…

Een paukenslag En ogen die in elkaar verdronken We spraken in een taal Die enkel wij verstonden We deelden snel een blik In een zwijgend gebaar We braken muren af En bouwden in vertrouwen En toen ik in je armen lag Werden we verbonden In ziel en geest Voor altijd Voor verder dan de eeuwigheid…

Gij maakt mij wilder, wilder dan gras en bloemen, ik die al wilder dan water ben hoe zal ik u in mijn hartstocht noemen u die ik nauwelijks ken. Zal ik u lief en beminde noemen in hoeveelheid namen vloeit gij mij uit nooit stond een zomer zo te bloeien in al zijn linden, in al zijn kruid. Hoe zal ik u in mijn kamer noemen als gij schreiend…

Het leven heeft heel veel te geven, en niet alleen maar mooi Toch wil elk het leven ’t geeft soms wat geluk als fooi. Geluk is als de vlinder. Daarvoor komt mijn kindertijd terug. Wilde ik ze vangen, dan moest ik rennen, vliegensvlug Tot ik me hijgend neer liet vallen, lucht happend en in ademnood En was ik dan tot rust gekomen zat hij…

slaap zacht mijn geliefde vannacht in deze blauwe nacht in deze helderblauwe nacht mijn teerbeminde zal ik zacht terwijl jij slaapt bloemen blauwe bloemen terwijl jij slaapt mijn geliefde teerbeminde in deze heldere nacht in deze laatste nacht in deze laatste heldere nacht in deze laatste helderblauwe zachte nacht voor jou mijn teerbeminde…

de klimmer die nu gelukzalig nog - de top is zo nabij! - aan zijn laatste klim begint beseft opeens dat boven misschien de leegte op hem wacht of misschien toch niet…

Hoe meer je mij wilt, hoe meer je mij zult zien, ook -- als ik er niet ben.…

Alleen met pijn in mijn hart kan ik jou mijn schuld terug betalen van het niet doortastend zijn wij dachten zo het paradijs in te stappen dachten dat de wereld echt op ons zat te wachten verliefd a la moment er was veel te regelen wij aten het wittebrood aanbaden de zon zonder zorgen en leefden beseften langzaam maar…

daar zitten we dan tegenover elkaar twee paar ogen die aftastend verkennen zonder woorden op elkaar weten af te stemmen mekaar begrijpen niets hoeft te worden uitgelegd slechts enkel lieve blikken waarmee alles wordt gezegd nee onze relatie gaat niet meer stuk wij zijn samen een want wij vormen zo in stilte onhoorbaar het zwijgend…

Mag ik met je mee op reis in tachtig dagen om de wereld, Femina formosa fresco terra cottia Bacchante dionysia Pompeïca vesuvia? Ben dol op going global not by plane but overland by rail around the whole wide world while reading dickens' wintertale Ben tuk op girls in Kyrgyzstan Azerbeidzjan en Abu Dabi Kuala Lumpur, Abadan…

in het stille ochtendgloren waar de nevel traag verdwijnt ontmoet ik jouw mooie ogen een blik die mijn geluk verfijnt onze zielen raken verweven in een dans van licht en snel elk tel uitvoerig beleven in ons matineuze liefdesspel hand in hand door stormen lopen wij op verdwaalde paden tussen waarden en normen van onze eigenzinnige daden…

zijn verhakkeld ik een hoop opeen gesmeten planken de nagels steken roestig uit en toch in gedachten nog in gedichten jeugdig pezig onvermoeibaar de steile hellingen op verend naar haar of verjongd gezuiverd zorgenloos haar eindeloze zee langs gaand…

Wat is liefde nog, sinds jij weg bent en ik dood -- ga in hoe het was?…

Als achter de wolken de zon verdwijnt En de nacht de dag langzaam verdrijft het duister het licht steeds dooft Dan weet ik dat jij me zult vinden Als doorheen mijn onvervulde dagen Van zoeken en zachtjes vragen Onrust in mijn hart begin te groeien Dan weet ik dat jij me zult dragen Als tegen het ochtendgloren De dag steeds nieuw wordt…

Jij liep langs mij heen en ik keek in jouw eeuwige ziel waar jij nog niet in geloofde al keek jij wel naar de mijne nu zien wij beiden bewust en zie ik jouw charmante gelaat liefdevol opdoemen uit de eeuwigheid voorbij al de rollen die jij zo teder speelde zonder jou is Sinterklaas Sinterklaas niet meer ook al komt dat niet op het Sinterklaasjournaal…

Onze eerste kus: mijn hart was een vogeltje -- trillend in het nest.…

ik heb de zakken klaargezet met brokstukken uit mijn leven die ik nu met carnaval aan een aantal leuke passanten zal gaan geven zomaar een presentje met liefde afgedankt want zonder deze zakken is er met mij niets meer aan de hand dan zal ik weer extra blij zijn opgelucht zelfs de grijze zijn al gesloten het verdriet is…

De wintervorst vierde zijn lusten de toom en vloerde met schotsen het meer en de stroom; de veldvreugde ruimde voor de ijsvreugde plaats en meertjes en stroompjes weerkaatsten de schaats. Schoon Elsje, een boerinnetje, poezel en mals, verloor in het zwenken de boot van haar hals en Koenraad, de flinkste gezel van het oord, ontdekt die en raapt…

Toch staat in je hand geschreven mijn spaanse vluchteling er is geen ontkomen aan je lot wacht in Ispahan maar kom eerst in mijn oksel slapen kleine labrador met de koude voetjes en snik me je vergeetmenietjes onder de linde zal ik dansen met jou mijn speelgoedbeest en ja dan voorgoed vergeten daarna zal ik je frans leren fais-moi…

afscheid nemen weer maar niet meer van elkaar ik van mij een beetje meer jij van jou een beetje meer samen weer een beetje meer…

Jij kan harten omarmen harten verzachten harten verwarmen harten doen smachten harten repareren harten doen prijken harten kalmeren harten verrijken En ik? Ik kan er met verbazing naar kijken…