Alle inzendingen

Ik stond daar, aan de rand van het water, waar de rivier zich door het landschap wrong als een vrouw in te strakke jeans. ’t Was allemaal poëtisch, zogezegd. Tjilpende vogels, ritselende blaadjes, dat soort achtergrondgezever waar mensen met wandelstokken opgewonden van raken. Maar ik dacht alleen maar aan de natte sokken die ik straks zou hebben…

Verweerde graven in zwarte grond verzonken Kleurrijke korstmossen groeien op de oude grafmonumenten Laaghangende takken van de treurboom bedekken de uitgehouwen naam Voor het diepste verdriet zijn geen woorden Als zij haar ogen dichtdoet verdwijnt hij niet Het oog van Horus in zandsteen gebeiteld Gespreide vleugels van een marmeren engel…

wij staan stil bij wat was bij wat nooit meer mocht zijn bij namen die werden gewist levens die werden vertrapt lichamen weggevoerd als afval van de mensheid wij zeggen dit nooit weer zacht, plechtig met bloemen in de hand en stilte in ons hoofd maar ergens anders klinkt geen stilte daar is het schreeuwen vallen bommen dag na dag…

Geef mij houvast daar waar ik twijfel. Geef mij steun daar waar ik val. Wijs mij de weg daar waar ik ronddool. Bemoedig mij zodat ik voortgaan zal. Aanvaard de liefde die ik wil delen. Wees een twee-eenheid in ons leven. Laat mij nooit eenzaam staan. Laten wij de rechte weg altijd samen gaan. Ach, niet altijd zijn wij vast verbonden…

We hebben 4 mei we hebben 5 mei maar ik heb ook 3 mei de dag van de diagnose 2007 mijn dochter geb. 11 november 2006,dus pas 5 maanden levenslang ziek verklaard: epilepsie Syndroom van West Syndroom van Lennox-Gastaut zeer ernstige dagelijkse aanvallen maar ze slaat ze af alleen of met hulptroepen ze is zo sterk ze is ijzersterk geen…

We hebben 4 mei we hebben 5 mei maar ik heb ook 3 mei de dag van de diagnose 2007 mijn dochter geb.... pas 5 maanden levenslang ziek, epilepsie syndroom van west lexno gastoh zeer ernstige dagelijkse aanvallen maar ze slaat ze af alleen of met hulptroepen ze is zo sterk ze is ijzersterk geen garantie wel genieten van haar kracht…

Zij dansen, licht als lindeblad, naar het oneindig blauw, terwijl hij, door de tijd gespleten, zijn spoor herneemt. Verwonderd vangt zijn blik het azuren spel der vonken dat dartelt voor het grauwe doek der eeuwigheid. In ’t kolkend hart der stad, waar licht en schaduw trouwen, versmelten hun adems tot een vuur dat minuten duurt.…

Zwart is nooit genoeg. ’t kruipt, ’t sluipt, ’t zuigt zich vast aan wat nog leeft en ademt. Zwart heeft geen naam, geen god, geen bloed, geen klok die tikt in mensenritme. ’t komt niet met een schreeuw, ’t komt niet met een mes — ’t komt als een kus die niet stopt en u stikt. Zwart is geen kleur. ’t is een keel zonder stem…

Mijn koeterwaals is niet meer wat het was maar her en der klinkt weer potjeslatijn van olla vogala tierelantijn zij nemen 't voortouw en geven vol gas Ik zoek mijn heil nu maar in composieten een elfenbank in 't duizendschoonoordbos sla met wilde gebaren erop los als roestvrij stalagmiet bij stalactieten waar ik mij parelmoerkleurig…

Verbinding brokkelt stukje bij beetje, Exact wat niemand ooit verkoos. Maar als jij mijn laatste adem hoort, Luister ik naar die van jou in de troost. Vriendschap werd een stil archief, Iets wat geen ziel ooit begeert. Maar als jij mijn naam nog schrijft, Schrijf ik de jouwe in het zand, verweerd. Lachen sluipen weg als schaduw…

Je bent boos. Echt niet. Wel! Je zoekt ruzie, alweer -- spreek je me tegen!…

excellent gezelschap streelzacht voelt je fluwelen huid in het nog warme oranje rode avondlicht je ogen helderen dit schitterend moment met een sprankelende glans die van binnen uit gevoed wordt door liefde in geel en rode vlammen die dansen in een bedje vurig blauw dat al is klaargelegd en voor excellent gezelschap een…

Slachtoffer volkerenmooord Student Erasmiaans Lyceum Je mocht niet meer met openbaar vervoer Maar in je hoofd ging je toch door met reizen Je maakte een tramroutekaart, te prijzen Uitvouwbaar en precies, een hele toer Postuum word je nu om je werk geëerd Museum Rotterdam is uitverkoren En Ian Jaspers' werkstuk werd geboren Hij heeft je…

ik waardeer de ledige cirkels gebouwd op wrokkige grond waar polderkoppen zingen in ‘t dagelijks lommeren dat is de ‘status vitae’ en steeds vitaler de weerklanken Freudiaans ‘as fuck’ moordend en plunderend zonder pijn in ‘t hart ‘my name is nobody’ als ‘t wilde dier dat heur haar verloor onbekend met platonisch geluk maar bezeten door…

De trompettist staat naast het monument Nog even en dan moet het weer gebeuren Al sinds vanochtend schijt hij zeven kleuren (Hoewel hij het signaal al jaren kent) Maar wacht eens, is de koning er niet bij? Ach stik, het is vandaag de dérde mei…

Opgesloten in een dal Het gaat niet meer zoals je wilt Je wordt door de Maatschappij gedwongen sterk te zijn Al leef je met veel pijn Aan de Top word je stevig door de mensen geraakt Ik tegen de rest Want door overlevingsmentaliteit wordt de strijd nóóit gestaakt…

Honderd Om op te stappen En één Om door te gaan Die ene reden Blijft ons binden Al de anderen Gaan eraan…

Als ik doodga hoop ik dat je er bij bent dat ik je aankijk dat je mij aankijkt dat ik je hand nog voelen kan Dan zal ik rustig doodgaan Dan hoeft niemand verdrietig te zijn Dan ben ik gelukkig.…

Nu baant zich 't nat Een heimelijk pad, En tjilpt en fluistert, In bloem en blad Voor 't oog verduisterd. Nu dartelt vrij, Op gouden zanden, De stroom voorbij. Hij schuurt zijn randen Allengskens uit, En sleept de buit Van kleiner vlieten Geweldig voort; En golven schieten, Van ver gehoord, Langs 't rotsig boord. Nu vangt een dal…

de jonge blade- ren van de rode ende groene beuk dansen lichtvoetig op de avond- bries een perk met hoog- gesteelde zachtwitte en zachtblauwe bloemen wiegt heel zachtjes met ze mee…

----------------------------- ----------------------------- dichters wijzen, wijzen je op kleine dingen, dingen waar nog geen goede woorden voor zijn. iets subtiels, iets waar je niet verder over nadacht, iets wat je in het voorbijgaan hebt gezien, maar dacht dat het onbelangrijk was dichters hebben een oog voor dat. dichters gebruiken…

je zonlicht brengt verlichting in mijn dagen waar ik mijzelf in stilte terugvind in gevoel uitvergroot leg ik dat bij jou te drogen of laat ’t hangen in de storm die ’t losmaken kan waarna ik ’t alsnog laat smeulen tot ’t allerlaatste restje in rook opgaat in definitieve sliertjes welke ik dan vang als ’n tovenaar van niks om…

de stilte schuift langs de muren alsof ze iets zoekt dat net niet aanwezig is er hangt een kleur geen naam voor maar je voelt het in je schouders iets kijkt maar zonder ogen en jij kijkt terug met iets dat niet van jou is de tijd is traag vandaag als verf die weigert te drogen als adem in een kamer waar niemand wordt gemist…

Samen met mijn ouderpartner leggen we een 2e plantenbak aan op het terras van de woning van onze dochter Giulia "Jan mag ik een spijkertje?" "Jan mag ik de hamer?" Hoor ik nu mijn vaders stem? Neen het is de stem van mijn ouderpartner met verve timmert ze aan de plantenbak Ik zie dat ze de hamer niet goed vasthoudt, gebruikt ik…

Wat hebban vogala met jou gemeen en mij - de lucht lijkt klaarder dan voorheen het is of olla nestas had hagunnan hinase ook, habenas anda thu? Zie je me vliegen, trek je stoute schoen an mijn nestasvogala, weet jij nog hu hic jou na jouw aubade liet unbidan wanhopig zong, o lief, waar blief je nu? Hinase zingt obla di obla du kom…

We zijn elkaar met de grillige natuur op het eiland in jouw droom verzonnen we vergeten nooit het drieste avontuur aan zee is de prille lente begonnen en waar jij ooit vragen had bloeien nu bloemen in de wind in weemoed van het talenbad ben jij het allernieuwste kind uit duisternis in het licht gestapt je lacht nu naar het leven -…

hoe ver kun je kijken tussen bedrijven door in de loop van de dag gedurende halveringstijd van halfschaduw wie onthoudt jouw naam in de verre hoek van een omtrek van aanstaande geboorte van liefde het vooralsnog aanhoudende sterk gelijkende half aangevreten gebrek een streep te trekken kruiselings te bestuiven met alsmaar eenhuizig…

Een kind fantaseert wel hoe dood zijn zou zijn, maar -- niet hoe oud zijn is.…

het beweegt niet het gloeit niet het is een kamer zonder muren zonder ramen, alleen ademen soms een rimpel in het niets alsof iets zich herinnert dat het bestaat geen woorden hier geen vorm alleen jij voordat je jezelf werd…

Er is iets dat beweegt onder alles wat stil lijkt — een trilling, niet van wind, maar van weten. De grond houdt zijn adem in. Ik hoor hoe het gesteente zijn geheimen schuurt tegen de muren van mijn bekken. Alles is zwaar hier, log, en toch een spanning, alsof elk korrel zand een belofte draagt van breuk. Mijn handen graven…