Alle inzendingen over Triestheid

De triestheid is hem geheel omgeven, leven in soberheid bijkans een straf. Een gevangenschap die hij zichzelf oplegde als boetedoening leek het wel Een zware straf, misschien te zwaar, alsof alle kommer en kwel: Zo uitgezweet kan worden.…

Triestheid van de lege straat. Stilt zij de onrust?…

De vreugde was, de triestheid pas toen jij die toeliet in je leven. Nu is liefde in je ogen, de droefheid lang vervlogen en de warmte in je lach.…

het ligt er duimendik bovenop dat die boompjes daar staan als stille getuigen van mijn pech ze kijken me welhaast in droefheid weg maar de boompjes horen mij ook aan en knikken me vriendelijk toe kijk ons eens botten gaan het maakt ons voorjaarsmoe wij groeien verder omhoog naar het licht en de maan in onze bloei een betoog jouw triestheid…

Dagen lengen gevoelens verdwijnen samen met de vervagende zon Triestheid in de kaalheid van bomen vrolijkheid achtergebleven in het verleden terwijl het heden huilt Duisternis grijpt de macht de vijand is weer in aantocht het wordt weer winter…

soms ben ik triest over verloop van tijd want alles raakt op soms ben ik moe moe van triestheid omdat ik altijd maar vergeefs en amechtig probeer aan te klampen voor een plek in de trein die eeuwigheid heet hier op het drukke perron van de vergankelijkheid sta ik naamloos tussen passanten…

sinds de waarheid op zijn kop staat lijkt zuiverheid overbodig Weesgegroetjes hebben afgedaan daar het ongeloof zich uitstrekt valse triestheid druppelt op de knoppen die zich schuilhouden voor de zon verlegenheid zich kleurt roze wanneer wind hen talmend wiegt…

wanneer het leven te koud is geworden geen dekbed nog kan voldoen aan de wens van voortbestaan dan bestaat de mogelijkheid dat triestheid je te grazen neemt wanneer de trein van levenslust uit de rails dreigt te lopen en er van hersporing geen sprake meer kan zijn dan delf je het onderspit en wint de pijn...…

de lieve hunkering naar jouw woorden, de tedere zoektocht naar jouw lach, de zachte triestheid in jouw stem, de voortdurende pijn in jouw wezen jouw zoeken in een ander, jouw vertrouwen en jouw hopen, jouw trillend hart zegt meer dan al deze ijdele woorden…

zicht op zon laat triestheid verglijden wekt nieuw verlangen uit de grond van mijn hart vrolijkheid slaat een tropische overmaat en ik voel mij volkomen gedicht voor winterse wroeging, woede en haat herken in pijn en blijdschap gekartelde randen van dit zijn scherper afgetekend dan in regentijd zie ik zomers de feiten en schijn…

hij is de aanfluiting van een goed humeur zijn lip lepelt de kleinste oneffenheid van de vloer die daar ligt, op de loer voor elke gelegenheid hem een bobbel onderweg te zijn in zijn nabijheid alom ter tijd bloeden alle bloemen strómen de blaadjes om enkel te verwelken in zijn eenzaam paradijs van sip en neergeslagen hij is de triestheid…

Carnaval: hoe komen mensen erbij tegen een decor van troosteloosheid, grauwheid en verval in een koud, sfeerloos, somber en heilloos seizoen de groen/oranje sjaal te dragen of andere potsierlijke kledij als uit een nachtmerrie en wagens in elkaar te knutselen die de bizarre, groteske hallucinaties van een krankzinnige veruit overtreffen in waanzin…

De lente wacht niet op mij ze bloeit uit triestheid op ontbot de takken onverkort kist de krachten die laken. Mijn tenen staan nog krom van winterkou die is beklonken aderen zitten klem in benen mijn buik stulpt vol bloed uit. Een boer is op zijn plaats en de ploeg trekt alles blaar.…

De kunstenaar heeft haar uitvergroot haar hoofd en aanhef van borsten met volle bovenarmen ontbloot op de huid een netwerk van craquelé breidt zich naar de achtergrond uit Wat zijn haar lippen mals en rood Haar ogen daar kruipt triestheid van Het haar is onnatuurlijk zwart geverfd, misschien een pruik pijn groeit als tumor in de buik De…

Door schimmen van optimisme omringd en de triestheid van gele tegels ik mis de schijn van nieuw en fris en de rust van duidelijke regels weer even beleef ik de schoonheid van de na-oorlog nog voor het dromen werd bedrogen eerst een plaat, dan klak naar beneden de naald danst er zachtjes op en de muziek kraakt door het stof van de radio-versterker…

Ze liep vaak door het bos Door dorre lanen Met triestheid in haar ziel Waar ook haar hartstocht sliep Geen ruimte was voor tranen En dacht aan eigen leven Waarin geen vogel voor haar zong Die zij kon horen geen warmte haar omringde of om haar werd gegeven en zij ook niemand kon bekoren Tot op een dag een kar zijn sporen trok Met…

Waarom klimt de maan ver van de hartstocht steeds weer tot triestheid neigend? Waarom treurt een wilg zoals die nimmer heeft gedaan, geknakt en gebogen dreigend? Het antwoord waarom is niet zomaar te geven, moeilijk verkrijgend. Het antwoord waarom hapert bij melk wit maanlicht in bittere tegenstrijd.…

je was voldaan het leven te leven van liefde geven je geest nam wel waar maar keerde om naar vroeger tijden je liet de wereld los nu zweeft berusting de triestheid vlucht verlicht je laatste adem niets verstoort de dood hij is niet kil, maar eerlijk naar jou, hij neemt je mee de wereld valt even stil 14 april 2012 ter herinnering…

het is stil alsof bij iedere sneeuwvlok een nieuwe schaduw valt jij zit schuin tegenover mij het brengt een soort triestheid in de kamer we bewegen steeds dieper in de winter nauwelijks meer dan een ongecirkeld woord dat in de waanzin van de wind onbekende richtingen op vingers telt onophoudelijk, voorbij als suikerspinnenwolken waarin…

De wereld is mooi als je de triestheid wegdenkt woorden vallen stil. De psychiater is zelf niet goed bij zijn hoofd ik schrijf hem rust voor.…

naar hier hoe ik ook lag te wachten de slaap wreef uit mijn ogen overvallen door gedachten werd ik door jou bedrogen de stilte was te snijden tot op het bot deed het me pijn was het jij die wilde scheiden woorden spuwde vol venijn jij die mij waarachtig lief had en mij toezong op het strand zie mijn hart is nu een bloedbad door haar triestheid…

De triestheid van een valse saxofoon verbreekt de harmonie van de natuur en voor me zie ik in een clair obscuur wat ik zonder vreugde met me mee troon. De zomer is nog slechts van korte duur, in de lucht reeds de winter, kil en guur.…

uw wandeling in het winterlicht ik kan er niet omheen de triestheid raakt me gaat me door merg en been een zilveren weerschijn zie ik op uw haardos landen het spreken van de jaren plooit zich op nijvere handen rond schuifeltraagheid de diep gebogen rug uitzien naar is er niet komt niet meer terug uw oude jas hangt zwaar doordrenkt…

De nachten zouden donker blijven, de dagen in triestheid gehuld. Maar jij hebt nooit opgegeven bewaarde steeds je geduld. Het gat waarin ik was gevallen en hoe donker het ook bleef, daar heb jij me uitgetrokken, nu weet ik weer dat ik leef. Je hebt mijn tranen gewist mijn verdriet weggekust.…

ik zag hoe jij je tranen langzaam liet verlopen op je wangen waar hun triestheid in kleine glinsters drogend werd opgevangen zacht streelden handen de muren namen stukjes om even naar te turen en een verbinding te maken met alles om je heen zo was jij nooit alleen jij was hun middelpunt van het leven dat zij waren en…

De kleine inham schenkt wat bescherming tegen de triestheid van haar vak, waar ze met een verbitterde blik naar kijkt ze staat in het middelpunt en het zonlicht verlicht haar, maar groter is de schaduw om haar heen die in onze droom een groot, donker dennenbos rondom haar kasteel is ver weg van de Parijse demonen en de platte geilheid…

een lief logeetje heel jong van jaren komt in het grijze bestaan kleurrijke vreugde baren het huis kijkt opgeruimd de planten zijn opgetogen jong leven in de buurt grijze triestheid vervlogen de gulle lach en blije ogen blijken van harte welkom speelgoed van de vliering oude tijden keren weerom verruimd het leefgebied fietsend naar…

en zie hoe de rode gloed van de late zon zich langs de hemel spreidt ‘t hart breekt van t ontroerd mensen kind bij ‘t zien van ‘t kunstwerk tederheid dat weet dat na dit najaarsspel van blad en wind de donkere dagen zullen komen met kale takken aan de bomen en open armen naar de hemel gericht een wolk van triestheid…

Als ze van een verte dromen, die mooie ogen, in een mist, komt bij haar de triestheid boven en zie ik dat haar blik gebroken is.…