Alle inzendingen over deernis

Onverdroten droeg je somberte als uitgangspunt, een gerieflijke jas voor een eeuwige herfst, een tuin vol bladeren, de kat wezenloos turend op het muurtje. Maar kom, laten we reizen naar Córdoba en vlinders vangen in de vallei van de Guadalquivir en drinken van de vino fino tot uiteindelijk alles gaat wankelen en de alcohol ons met haar…

omvouw haar ontvouw haar in alles wat ze niet heeft bezie met deernis het naar binnen gekeerde oog omvouw haar ontvouw haar in wat ze niet kan zijn streel blindelings de verlaten weggebrande plek omvouw haar heb haar lief omvouw haar…

Versgevelde abelenbomen liggen langs de grachten heen, die de oude zandweg zomen, hoofd en armen afgesneên. Sterke stammen, kon dat wezen, gij, die, op en in de grond, met uw voeten vastgevezen, vamen diep, ondelgbaar, stondt? Gij, die 't zwaar geweld der winden, kreunende, op uw kruinen droegt; die zo lang…

Zo kent het niet de grond waarop het zich bij deernis achterliet. Maar waarheid is een al te makke hond, met wilde dieren loopt het liever rond. Het weet zich met de lezers aangedaan zonder hen was het niets, niet eens bestaan. Maar ’t vraagt nu het echte, de naakte huid, en ’t levend woord wordt vel en trom.…

Ik ween om woorden, die onuitgesproken bleven, Woorden van troost en deernis om uw leed, Van dank voor 't geen gij waart en voor mij deed, Van tederheid, die ik verlangde u te geven, Doch nooit heb uitgezegd of neergeschreven Uit schroom voor 't grote woord, die 't ware woord vermeed...…

Op mijn pasgeverfd raamkozijn kleeft een vlinder vast doodsangst rukt haar poot voor poot uit het tere lichaam los   Na de poten kleeft het lichaam zelf hopelozer wordt het nog de vleugels sidderen terzij totdat 'k haar dood uit meelij   Hoe meer je vlinder rukt zich stuk  bij 't zoeken naar het groot geluk  hoe'n enkele vindt  de deernis…

Op mijn pasgeverfd raamkozijn kleeft een vlinder vast doodsangst rukt haar poot voor poot uit het tere lichaam los Na de poten kleeft het lichaam zelf hopelozer wordt het nog de vleugels sidderen terzij totdat 'k haar dood uit meelij Hoe meer je vlinder rukt zich stuk bij 't zoeken naar het groot geluk hoe'n enkele vindt de deernis…

Geen woord van angst of deernis, mijn zwart cynisme ben ik kwijt. Ik sta je bij bij diepe vragen of wanneer wanhoop zich verspreidt. Je moet maar even aan me denken, ik verschijn dan helder voor je geest, misschien laat ik je wel hard lachen dan is het niet voor niets geweest.…

stijgt op uit het veilige veld in het licht bij het vallende donker geen kreet van een meeuw boven een demonische zee dringt hier door en ik laat mijn venster hier wijd open staan met het brandmerk van een vervolgde in de rug en het zeer van het keer op keer openrijten van een wond voor wie ik niet bestond gelouterd openbrak vol deernis…

Zijn koffer vol met deernis liet hij in het halletje staan, hij sloeg de voordeur keihard dicht en is toen weg gegaan. Toen kwam hij bij een ijskoud meer, hoorde sirenen zingen, ze vroegen hem heel lieflijk om in het diep te springen..…

Ik zong mijn lied van hoogmoed en deernis, wat er mis is of goed zal ik lezen in de nevelen van de tijd schier onbereikbaar als nu de kat in de mand in de hoek van de warme kamer die zich een weg snort naar vergetelheid.…

geen kreet van een meeuw boven een demonische zee dringt hier door mijn raam staat open en ik laat als iemand die daar ginds de brand bespeurde mijn venster hier wijd openstaan met het brandmerk van een vervolgde in de rug met het keer op keer weer openrijten van een wond voor wie ik niet bestond gelouterd openbrak vol deernis…

Maar niet zo, waar zij naakt met een traan op de koon, In de kracht der bekoring van ’t lijdende schoon; Waar zij vleit noch verlokt, maar zich stort aan uw voet, En de deernis zich vergt van ’t vertederd gemoed.…

Lust kruipt door vingertoppen, en deernis. Dat zware gonzen in het donker boven ons - ganzen op leeftocht…

dan scheuren de tranen onverlaat want mijn stem breekt stukken haat zij schreit verstomd en rukt het hart aan flarden wijl witte tanden glanzen de rode ogen gloeien deernis de hel is mijn verdoemenis maar wat is de hemel dan verdomme!…

Er zitten eksters op het dak zo van die harteloze krengen die niks als deernis komen brengen voorlopig houden z'hun gemak. Er kruipen mieren op mijn borst, ik vraag me af wat is hun streven waarom dat naarstig jachtig leven van al dat peinzen krijg ik dorst.…

Uw liefde is zo wijd en vrij, Zo vol van deernis en ontferming, Dat ik nooit buiten uw bescherming Verdwalen kan; ik kus u blij.…

Nooit in haar leven kwam een zaalger stond, Dan toen ze Uw goddelijke deernis vond. Nog vóór zij bad, was al haar schuld vergeven. Wat kan ze, U minnend, meer dan minnen doen? Zij zal, ondanks der bozen honend woên, Op U, Beminde, wachtend, voor U leven.…

Het is mij, lief, als had ik u verloren En of ik u nu eindlijk wedervond: Uw wezen draagt weer 't eigen stil bekoren Dat eens mijn zachte deernis heeft gewond. Ween nu niet meer. Ik zal u toebehoren: Mijn droefenis die zoveel Leeds weerstond, Mijn fel verlangen dat geen angst kon smoren, Mijn sterke trots die gij toch overwont.…

alle plekken die hij belangrijk vond, het ontdekken van telkens dezelfde dingen maar zij is bij me, ze is een troost en geeft me een gebaar van “ ik weet het “ terwijl ze snuffelt aan de tijdperk die voor hem was verlopen tijd versnelt en vertraagt, het is het gevoel dat je draagt - soms behaagt het en dan op eens is er die treurende deernis…

En toch gij zoekt bij rozen, merels, Hemel en sneeuw vergeefs twee perels: Deernisse, smart; Man, buig u dat gij beide vinde,- Menselijk geschenk van een beminde,- In mijn arm hart.…

De stilte vouwt zich om mij heen geen oog die nog mijn deernis ziet. Tot op een dag de wolken splijten dan kan ik gaan waarheen ik wil. Niemand zal nog om mij wenen geen gif zal ooit nog in mij bijten.…

Eiken zijn de bomen van het dies irae*); als de grond breekt zullen zij, over het land gezaaiden, toekijken met een oud, houten gezicht dat onbewogen blijft: te veel stormwind is in hun taaie takkenkroon verstard; zij zijn niet meer verstoord door groei, dat eeuwenoud tumult en in hun stilstand glanst niets op van minachting, van deernis…

Zij dacht: uit deernis snijden ze me onder felle lampen tot op het bot. Mijn hart heeft haastig geleerd en zich ingemetseld achter een muur. Lang, zo lang geleden. In een bus eiste je twijfel een plotselinge en onomkeerbare eerste rang. Je dacht: ik weiger op te staan. Er is geen weg terug.…

nacht over een liefde die eeuwig bestaat Hoe jij daar jouw geduld betracht tot mij het hek ooit ook opengaat In donker vreet die eenzaamheid schoon ik weet dat jij daar wacht We zijn elkaar immers niet kwijt voel ik het sterkste in zo’n nacht Wanneer het ’s nachts zeer stil is kan ik je soms in ‘t donker horen Je zegt: ‘ontdoe je van de deernis…

De ruiter bestijgt z’n paard hij grabbelt naar de knoppen geen deernis, ’t is geen edel spel amoveren,’t is niet te stoppen. De kogel slingert, puntloos beukt hij erop los Tot splinters, gruis vermorzeld verdoemd tot bulken puin.…

't is mijn hart, dat ze te morzel trekken, dat, afgebeuld van 't pijnlijk vezelrekken, in d'eeuwge nood der aarde om deernis schreit, en boven hen, die 't martlen, hoog verheven, hoog boven mensenlust en vreugdeleven, zijn zware rouwmoed langs de steden spreidt. 1893…

Ik weet het nu: 'k heb mij te laat bezonnen, Geen deelt mij ooit meer van zijn deernis mee. Vroeger ben ik mijn eigen zelf ontronnen, Wellust verkoor ik boven zoele vreê. En thans, helaas! ik geef mij laf verwonnen: Ik ben een wrak op zwalpend-zwarte zee.…

En moog zich aan die bede eens Heilands deernis paren; hoe wordt dan ook voor u Zijn naam eens hoog geloofd! Uw elfde jaar vervloog. Een nieuw is ingetreden! Wat toeft ge? doe de keus, twaalfjarig maagdelijn! Zij word' niet uitgesteld, maar uitgebracht nog heden: 'ik wil der wereld niet, maar JESUS eigen zijn.' Rebecca, dier kind!…

Doch vanuit dat schittrend lustoord, zo de keurlingen van God nog met deernis mogen neerzien op der aardbewoon’ren lot, werp een blik dan op mijn minvlam, die u eenmaal heeft behaagd, en, nog in mijn ogen glanzend, aan mijn laatste krachten knaagt!…