Alle inzendingen over doornige

Roos, je leek liefdevol attent charmant maar nu allemachtig de doornen die ik voel doordringende doornen boren tarten mijn levensdoel mijn verweer ‘Jij krijgt geen water meer!’…

niet te weten met wie eigenlijk niet eens waarom nooit is het hier te vinden altijd verder weg dan elders in een heideveld met gras akkers met doornige heggen bij een hek, een sloot, een weg die in de weg ligt als onbegaanbare verte en te zoeken wat je zou willen geven…

ze scheurden mijn ziel en mijn lichaam uit elkaar we transformeerden in twee doornige entiteiten verwerden tot overwoekerde verhandelde eilanden waar striemende pijnen smeulen we moeten klein beginnen zachtjes landen in jouw serene onbedorvenheid?…

steil boven de cassave akker explodereert de zon ziel en lichaam scheuren uiteen in doornige entiteiten striemende pijn overwoekert haar geschonden lichaam tergend traag kruipen de minuten tegen een steile helling tijd heelt geen wonden…

Een doornig veld, veel geel en bruin droge wind als vanuit de woestijn traag beweegt zich een geit in dit door mensen verlaten land Er hangt een bel aan haar nek klingelt als zij het laatste groene blad van een armetierige struik berooft de dag wordt zo systematisch opgekauwd…

Doornig van wrok staat somber, dor en grauw De distel van mijn ziel, stug-hard als hout, En in mijm'rende zelfmarteling houdt Hij vast de verre herinn'ring, wreed en trouw, Hoe eens zijn jeugd herhaalde 't hemelblauw En 't zeeverschiet, van 't hoge duin geschouwd; En nu, verschroeid en stukgestormd en oud, Kronkelt zijn wanhoop in stek…

Geen portemonnee, pakken uit de schranken is dan oké Maar ieders doornige kronen doen veel minder zeer, met wat troost van zielen voor elkaar, daar hoef je niet voor te schromen Toffe peer, het is gewoon waar.…

Het is slechts het album van je leven; bleke herinneringen, de groene kamer het gekleurde glas in lood met de schuifdeuren en reeds vervaagt de schemering de dagen van nooddruft en klagen aan doornige paden, juichend en kermend de tijd, de uren waarlangs de klepel slaat, met een mand vol vol met bloemen keer ik…

Zelfs als ze doornige struiken verzorgt maakt ze daarvan één spel van enthousiasme en kleurenpracht.…

Ik wil kiezen voor effen velden lopend door het fluwelen gras tussen madelieven waar zelden een doornig roosje was. Wandelend door heldere zonneschijn die mij mijn hart verwarmt zal dan van liefde dronken zijn als jij mij daar omarmt.…

O haat, doornige haat. ------------------------ uit: Ze kwamen', 2011.…

Als Absalom hang ik met mijn Lange haren in de doornige Struiken van mijn verleden - Verder wil ik, verder moet ik, Ik weet het, om niet oneindig Stil te blijven staan - Vastgehouden door de tentakels Van de oude tijd zit ik gevangen In alles dat mijn bestaan bezwaart; En toch zie ik licht, daarginder, Daar in de verte, daar wil…

uit als alle vogels te samen, in vrije vlucht van bonte specht tot Vlaamse gaai, veel herken ik niet bij namen, ik ben niet aan kleur en uiterlijk gehecht, de macht zit in een autonoom geluid, een belichaming van een perfecte geur die mij permanent laat blozen, steekt boven alles uit, en dan kom ik tot een verlate bloei tussen mijn doornige…

Glanzend geluk taant in verweerbare schijn kleine perikelen ondermijnen het broze geluk de stilte klaagt in onhoorbaar denken, angst verduistert het licht in oprechtheid van woorden… Bekoring opgedroogd als doornige rozenstruiken verwelkt door onopneembaar vallend vocht het fundament aangetast door zilte tranen slechts zoutkristallen…

Als een blad aan de boom, in geval van jou, liever aan de roos ben jij van aangenaam lief tot zeer naar, stekelig geworden Doornig en bits, irritant vervelend. Onterecht boos Wanneer ga jij nou eens inzien dat leven niet sec leven is?…

er is geen bloem die schreit of koude regen vermijdt van hen die geen hoop meer dragen en doornig worden neergeveld dat ik dan aan morgen denk telkens ik een bloem bewaar laat liefde zonder naam III.…

AMELAND de lucht vibreert van geur en kleur en ijs met boven zee een blauwe wolkenband daar aan de rand van prachtig Ameland dat eigenwijze duinenparadijs er staat één ster, gekleed in parelgrijs ik tel konijnenkeutels in het zand en leg een doornig takje aan de kant er klinken zachte klanken: kyriëleis bij vlagen is het net alsof ik…

Blind navigeert men richting een “nieuwe wereld” in verwondende handen Tussen triomfboog en kerkhof is de scheidslijn dun Wanneer uit geestesgloed een allesverwoestend hellevuur ontvlamt treden de angstige ogen van verweerde kinderen enge dromen tegemoet De hemelen lijken verder weg dan ooit als men de wapens verdubbelt op een doornig…

Angstvallig belet de herder zijn schapen zich te wagen in dat geheime woud, vreest het doornige loof boven dicht kreupelhout. Wingerds om bomen hoort hij zuchtend gapen, spreken over drakenklauwen op wondergoud, kasteeltorens, waar duivelskunst feest houdt, kwade geesten, die hier vredig slapen.…

Een zwaan op een steiger een meerkoet spiegelt zich bij haar Kaarsen in bomen Bloeiend groot hoefblad Een meerkoet met lange tak in bek een V achterlatend dwars in het kanaal Vrouw die wit brood over brugrand, zonder liefhebbers eindelijk komen er wat meeuwen Gele bloesembloemen aan onderkant van doornige heggetakken Kersen-…

van een seconde, duurt de actie van dat joch, zoals iedere rampjournalist rapporteert aan zijn krant, zachtjes piepen, het linnen golft, maar de balkondeur is al open en het donzige, kleine ding, vliegt vol jeugdige bravoure naar de rijke braamstruik pikt en passant een vliegje mee, uit het zilveren web, gesponnen langs de scherpe, doornige…

mijn arm graait in een hoge struik kalend in de lome droogte doorheen de doornige vlechten zie ik de kruik steil en stil op jouw kruin, een roerloze hoogte mijn voeten zinken in een heuvel van mat lover ik raap één blad, ovaal en toegespitst, met een gave rand bloesem aan de scheuttop, jouw parfum waait over jij kwam hier op een rafelig…

Je bent vastberaden, tot doornig prikken nabij. Voor geen rede ben ik vatbaar, jij blijft mijn raadsel. Je imponeert me niet met je rode petalen schoonheid, mijn remmen gooi ik los, aanbid je gave volmaaktheid. Je zwartrode knoppen wil ik titsen, zacht fluweel, sieraden van je lichaam, een oneindig speldeel.…

Verward in 't doornige struweel, Het wurgend touw om purp'ren keel. Hij zag die wijd-gesperde ogen, Die smeekten om Zijn mededogen. Hij sneed hem af en vol erbarmen Droeg Hij hem henen in zijn armen Naar een heel stil en vredig oord, Waar hij kon rusten ongestoord.…

Ik ben om u de woeste weg gegaan, Door wildernis en doornige valleien. Ik hoorde u, hopeloos, om deernis schreien ... Laat ge mij voor gesloten deuren staan?" 'k Vermoedde uw komen door den nacht, En vrees de marteling van uw vergeven, Want ik kan toch niet naar uw liefde leven.…

Moedig de doornige struiken gesnoeid. Hard zaad uit de peulen gewerkt. Gedachten aan Manhattan uit mijn hoofd gezet. Nu ziet de tuin er weer keurig uit en ben ik het met al die overdreven geuren zat voor deze dag, de rest komt morgen wel. Hé, tovenaar met grauwe staar, we zijn wel klaar vandaag. Kom mee met deze superdel. Naar killerkat.…

Steil en doornig zijn mijn paden, Onspoed drukt me diep terneer, En de last mij opgeladen Knelt me, en doet het hart me zeer... Laat het slechts mijn tranen tuigen, Als zo menig moed'loos uur Me in de boezem der Natuur, 't Hoofd zo treurig neer doet buigen...…