Alle inzendingen over zeepbellen

Niets wordt gezien of gehoord door dat kleine joch op de stoep, zeepbellen blazend, dan het licht dat kleurt door de dunne wanden van de zeepbellen die juichen en springen, dansen en zingen, Niets wordt gezien of gehoord dan leven en dromen, geboorte en dood doorheen het rood van het zeepbellen blazen.…

hoe dikwijls was geluk voor ons simpelweg een hotelkamer met bad waar wij zeepbellen bliezen om in weg te dromen doch zeepbellen spatten uitéén en altijd op momenten van zeer ongelegen... maar ach wat is volmaakt geluk nog in een mensenleven…

denk dat ik maar eens ga douchen onder de uiteengespatte zeepbellen van mijn verlangens…

ziljoen zeepbellen spoelen wassende wolken soppen de aarde…

Ik blaas en blaas de bellen in de lucht ze gaan mee met elke zucht prachtige kleuren die weerkaatsen in de zon en plots als uit het niets verdwijnen in de lucht niets meer te bespeuren hoogstens de wind die zucht…

Als kleurige zeepbellen spatten mijn verzen vluchtig uit elkaar op je harde korst kille stugheid.…

Schitterende kristallen als zeepbellen in zilveren sluiers doorzichtig zwevend mijn armen uitgestrekt zoek ik dromen wil ik omvatten jouw werkelijkheid in eeuwigheid.…

als hij mij aankijkt ‘dat zij ook vaak doet’ nietszeggend glimlacht alsof hij wil dat ik Onnozeliseer op zeepbellen gevuld met lucht geen gespiegel in blaten schaapachtig zonder inhoud zal reageren laat ik mij niet gaan in domweg schapeneren…

ik sprong door herfst; de wind blies zeepbellen naar eender waar in mijn onschuld hield ik van het tuimelen boven onsterflijkheid hoe kon ik weten dat daaronder dicht aan de grond jouw zomer lag; begraven in een laatste zwaluwzwaai van zwarte randen…

Je spiegelt je eraan, en rondom springen zeepbellen stuk. Je zocht en vond, en je bent tevreden met wat je bereikte. Maar toch ontbreekt er iets, en daar werd je droom, een nachtmerrie.…

er is de smalle reep asfalt waarop men fietst de stilte van de oeroude dijk de kleine vogel in de rietkraag de berm vol boterbloemen er zijn de gefilterde lagen waaruit we bestaan de dagen van de zeepbellen de overscherende zwaluwen de grillen van de zee…

Nog even nog even op de zij liggen inhaleren en uit zwaar eventjes nog gisteren op toekomstige wijze zoals het zegt, zoals het je zou toekomen straks is het weer links rechts links het bubbelt en ergens is een loopplank van essentie het troebelt van mensen om je heen, heden spat steeds weer open rechts links rechts en ontwijken van…

Hun blik vangt de fotograaf die hen zoekt in te blikken Via een camera kijk je dubbel Ze zijn tweemaal gefixeerd Fotografie doet zijn aandacht leven Techniek doet het hart kloppen De camera geeft hen de geest Zij geven de foto een ziel Zoals het andere intrigeert is het andere geïntrigeerd Zeepbellen zijn te vatten voor ze uiteenspatten…

Ik blaas mezelf dit gedicht in de wereld uit, zeepbellend in een spectrum buiten grenzen reikend naar verten die alleen in gedachten bestaan. Daar weet ik mijn vrijheid geborgen, in de kelk van dit leven wil ik opgenomen dromen: als een druppel in mijn eigen oceaan zwevend in het licht kom ik altijd ergens aan.…

heerlijk in de kussens gevleid zeepbellen voorspellen betovering sterren van verre vol schittering golvende zee deint met me mee op bewondering ik zucht mijn lucht met ontroering uit mijn longen ongedwongen zonder remming en ik weet dat dit heet: De Bestemming…

Opgegroeid met de Donald Duck In tijden van simpel geluk De laatste drie pagina's immer Ollie B., ik las ze nimmer Behalve als hoofdrollen werden geboden Aan professor Sickbock, markies de Cantecler Wammes Waggel, zeepbellen uit orgel gevloden Dan pas ging Marten voor mij echt ver Przewalsky, onge-evenaard Is wat mij aan Toonder paart.…

Alles bloeit in het begrijpen; zeepbellen, de zomer, wind blauw, wit en roze bloemen die lachen vanuit het heden naar morgen. Om het stilzwijgende van liefhebben en het bewegen in licht en op een dag zal ik naar huis terugkeren om het afscheid te beginnen; in de schaduw van een déjà-vu.…

vandaag ligt weemoed aan de voet van mijn diepst verstopte bergkam mijmer ik langs de ontstane rivieren die de rug in alle koelte verlieten nu leiden ze naar een warmtebron waarin ijsbloemen zeepbellen zijn doorlopend sta ik stil bij de tweesprongen die mijn verstand en hart verscheurden geen denkraam verstond het tikken geen glas maakte…

koud spillebeenden voeten over de striemen van gezwollen tepels naar de kille handen waarin ik heb gewoond met een handgebaar en enkel ogen schopten schoenen naar zeepbellen; leeg geblazen op ongehoorde windvlagen woorden werden gescalpeerd en tranen beschilderd met oorlogskleuren die in langgerekte jaren het knikken deden beven…

jachten op vrede en succes in de maand met de langste nachten de hoop om dat te bereiken is al vervlogen met in de spiegel te kijken naar het intens vermoeide gezicht de vrije dagen zijn snel verdwenen met nog meer water naar zeeën van overvloed en decadentie te dragen duurder en mooi maar met een moraal van twijfelachtig allooi zeepbellen…

overschouwt haar angsten als zeepbellen zullen ze breken jeugd en schoonheid in triomf illusies zijn belangrijk in de kunst en we wonen op onbereikbare plekken die elkaar niet vinden die buiten de wereld liggen langzame gedachten vermeerderen zich tot een eindeloze lente…

Zoek in staren en mijmeren rust van gedachteloos zijn herinneringen laten zweven gewichtloos tussen wolken als spattende zeepbellen in ijle lucht van zonnig blauw en over groene vlakten dromen van witte nevels golvend in gouden gloed als zee van welzalige vrede eindeloze stroom tot de horizon door liefde en geluk gevoed meevliegend met…

een helm berooft zijn hoofd van licht en wapperend haren moeder neemt hem mee voor de eenden in de vijver heeft hij geen oog voor vogels en bomen evenmin zijn hand omklemt een flesje met de andere houdt hij de blaastuit vast dit is zijn heilige Graal de onvaste stappen van een onwillig lichaam zijn vergeten het innerlijke kind…

Wat voor iedereen vanzelfsprekend is Heb jij jarenlang bezeten in je dromen Zeepbellen met een immense betekenis Hebben jou de jaren helpen doorkomen Met onschuldige jongensogen kijk jij… Kijk jij nog altijd vol verlangen rond En ondertussen wordt er nog een bladzij… Een bladzij omgeslagen voor de avond Maar weet lieverd, wanneer je eenzaam…

Daaruit lacht zij wijs en onbevangen, echo’s strelen licht in beide oren, die beroering is mijn paradijs, waarin alleen het beste wordt geboren, zal de armen strekken en haar vragen haar zeepbellen aan mij op te dragen en dat verloren kind in mij te wekken, zo windt ze het uurwerk op van mijn verloren tijd.…

hadden er niet altijd tijd voor Daagse geldingsdrang doet ons groeien Kleine mensen worden gestaag groter Blijven een tijd hangen en krimpen De dagen nemen nu onze tijd over Alleen als het volle leven blijft boeien kunnen we in verwondering bloeien We speelden ermee, nu zijn wij hun speelbal Wanneer zijn onze uren zo gekrompen Ooit zeepbellen…

luister en kijk daar bij de cameliabloemen viel het ons al op waar bijen ook al honing hebben geproefd wij in de verte die dag de roep van deze koekoek ontroerd vernamen ook spraken over stapstenen keien in de rivieren ook van Noorwegen Afrika en Zweden als klankborden 't klateren muzieknoten al eeuwen paradijselijk meegaven als dansende zeepbellen…

Zeepbellen vertonen de regenboog, drijven boven het schroeiheet zand, waar gieren hun honger stillen, ze spatten open onder een blakende zon.…

het land van duizend heuvels Afrikaans hout zo zacht en sterk en rode aarde draagt als een zekerheid de duizend gezichten zo zei hij telkens hitte zijn hart oplaaide; 't gefluister van het land dat later stierf - dit deel van de wereld om één karaf te breken- nu verspreidt de wind zijn stilte gelijk aan de reis en begeleid door zeepbellen…

(voor Marilyn Monroe) Ook al had je psychotherapie van een sterk Freudiaans gerichte psychiater, dat je met je sexappeal liefdevolle aandacht wild was duidelijk te laat, je ouders waren weg, opgelost als zeepbellen. Niemand in het publiek kon je trauma's helen, dat was een zinloze gedachte, supermooie vrouw!…