Alle inzendingen over De graaf

hij bakent zijn gedachtenwereld af een huis en meubels, mensen, lief en leed hij bouwt zichzelf een zijn - wat zelfbeeld heet - beweegt zich vrij in wat hij grenzen gaf de bange verten lijken zo veraf zo ongekend dus onbestaand hij weet niet eens wie ooit de muren overschreed hij loopt, zich veilig wanend, richting graf tot peilers…

Al zal ik, half verzonken, toch weer opstaan in de nacht - als Lazarus uit zijn graf – even zien of jij nog leeft en niet te veel hebt gedronken.…

Zijn eigenwaan, zijn zwakheden en feilen bleven hem trouw tot aan dit simpel graf; hij leefde in vele, en ook geleende, stijlen, maar zijn galop werd meest een korte draf.…

De bloem is een gehavend blad waarop tijd zich laat schrijven die ons slechts een moment beklijft het graf toedekt dat allen wacht.…

Onder mijn voetstappen trilt de aarde: doden klagen in hun graf steen en been, maar ik laat een ieder in zijn waarde en dus gaat niemand ooit nog zinloos heen. Dien ik enkel sinistere heren, of ben ik toch goed en u het kwaad, wanneer ik geen godsbeeld ooit zal eren? En wie neemt nu van wie de maat?…

is het dan voorbij ligt de klim nu achter mij gaat het verder bergaf richting een grijs dal een open graf waarin leven slechts wacht op het verlossende eind nee het is nog lang geen eeuwige nacht voor ik ga kwijnen verdwijnen als in een dikke mist ontvlamt mijn haard en baart mijn brein verstilde wolken van verwondering word…

zacht vlokken kosmische deeltjes Geen weg terug hemel en aarde even blank Het grote verdwijnen kan gaan beginnen Er groeien vleugels zachtaardig met donzige veertjes uit de huid De zon geeft licht en is ver weg Aarde en warmte duwen hem omhoog De zee spint haar teerste weefsel vermengd met lucht vergeefs en golft tot schuim en as en graf…

De hals is ranker dan een giraf draait mij ermee om in het graf. Pronte borsten volmaakte natuur heerlijk te boetseren in liefdesvuur. Statige rug van bijzondere klasse windt zich steil om wervelassen. Heilige heupen swingen de godendans van Shiva en bidden mijn rozenkrans.…

Ik zat toen heel stil te werken, de boeken waren als zerken voor me, ik wist wel wat elk graf in zich had. Mijn lijf zat daar in een kamer, boomtakken voor het raam er heenkropen en weer vervelend, met groene bladen al gelend.…

Alleen in volmaakte stilte in de opgetrokken schemer praat ik zachtjes zittend op jouw graf, 'k heb veel te lang in angst geleefd maar toch ben je altijd voelbaar roepend en vragend aanwezig, maar er is iets, iets ongrijpbaars met vergezichten - zo ver dat dwars door het heden breekt, daarom probeer ik te ontsnappen aan de…

Heb-je gewandeld om Farao's graf? En ben-je mij niet vergeten? Oievaar, lepelaar! Wie of er je rokje knipte? Zijn er je kousen nog altijd rood? En waarom mis ik-je rechterpoot? Of liet-je die in Egypte? Oievaar, lepelaar! Och, kon ik je spreken leren! Olijkert, draag-je wat nieuws hier heen?…

een hond oefenen zwaluwen hun vertrek op lijnen waar was is ingehaald verdwijnen mensen in stervende woorden verliest oom Joseph gekoesterde taal koestert het nichtje zijn woordenschat waar gezocht wordt naar een raakvlak ontrafelt mysterie langs oorlogspad ontmantelt geduld in een woordloze jas opent het einde spreekt het graf…

nog terwijl je maten stierven werd toen de wereld een tafel met een geknoopt kleed en een stapel kruiswoordpuzzels heb je zo goed leren vissen omdat er toch iets moest zijn dat je mij kon leren heb jij echt een Duitse zoon en was dat om na al die jaren toch de vijand aan te durven zien waarom zie ik in de spiegel een scheefgezakt graf…

Licht, meer dan materiële waarde daar waar donkere graf geopend is.…

Leidde mij dwars door geopend graf naar huis, Waar ik een plaats in Uw Vaders liefde mag erven.…

Op wat groot en onverzettelijk was: het kruis, de helden in hun graf. Je wist, ze stierven niet alleen voor ’t vaderland, ze stierven ook voor mij. Twee bochten lang dacht je het antwoord te weten op de vraag wat goed is en wat kwaad, wat trouw is en verraad.…

Het stuift… In mijn hoofd stuit het verstand op de greppel die ik als kind groef tussen stekelige kruisbessenstruiken en margrieten in, en waar een kruis een graf benoemt en nog een steen met eeuwige letters aan die kant waar bloemen zijn. En het waait takken tegen mijn blote benen en het schramt op de huid die groeven draagt… Nu al.…

in hoop verzucht verzet ik mijn schreden en inhaleer het offer dat mijn adem draagt op waarden van gekrenkt papier, het heden lijkt voortvluchtig als de tijd mijn smeken vertraagt ik zoek in de uren van droge prielen en graaf het refrein in het gras van donker aarde terwijl de einder vlucht op het teken van de ondergaande zon het kluchtig…

Nee, als ik ooit in ’t kille graf zal zakken, is er voor mij nooit één sonnet gebakken.…

En ieder zwervling is omzwermd door geesten: Nooit worden wij eenzaam en nooit met rust Gelaten aan een beek, een graf, een kust.…

Dagelijks bereiken ons berichten in een niet aflatende stroom van ellende uit de poriën van de media die als een koude douche over ons heen wordt gestort dan vragen we ons af waar het in deze wereld toch aan schort want graven we niet ons eigen graf?…

het laatste avondmaal de haan zou driemaal kraaien en toch heb ik jou nooit verraden het kruis met jou gedragen onzichtbaar voor de vragen van de buitenkant voelde steeds jouw warme hand pas toen de nagels dieper ploegden en jij je op de berg van calvarie vervoegde bij de heer ben ik gegaan de witte doeken in het tijdelijke graf…

vragen onder het kruis beseffen we Zijn kracht dat Hij het wel heeft gedaan volbracht heeft gedragen veertig dagen zijn lang genoeg om in beweging te komen Hem te zalven en te begraven onze waarom tranen stromen was Hij door God verlaten of door mensen verraden twee manieren van zien met eerbied bedekt maar bij het lege graf…

Het zeugma is mijn grote vriend Krijgt nooit de eer die het verdient Al die wonderschone combinaties Efficiënt en ook nog gratis Zaanders zetten koffie, thee en over Op stak de man een pijp en neer de rover Wil men eend of oorlog voeren Verkiest u jonge of ouwehoeren Tuig op een boom en buurman af Zwijgen is goud en als het graf…

U waste mij van zonden door Uw lijden en sterven, leidde mij dwars door geopend graf naar huis, waar ik een plaats in Uw Vaders liefde mag erven.…

Ga niet treuren aan mijn graf laat de rozen bloeien waar wij elkander vonden. Droog, droog die tranen op je wangen je hebt lang genoeg geschreid. Mijn naam is op aarde nooit meer te vervangen en over alles bloeit onze liefde, zonder eind!…

Maar wat van mij hield is weg, ik graaf een gat leg wat er overbleef daarin en gooi het dicht. De hond is nergens meer, iedere dag.…

Ook jij bent al vaker bij het graf geweest, ook jij hebt de dood en het sterven niet gevreesd. Zij zijn in alle stilte neer gegleden, verhuisd naar ver daar beneden in het heden. Niet dat zij het sterven hebben geliefkoosd, al vonden ze samen met u op 't einde wel de nodige troost.…

in een graf vol bloemen vindt de dood haar aards bestaan ze staat een levenlang te bloeien en wacht tot ze gelaten gaan je lachte om de snelheid die hard botste met beton het rode bloed dat stolde na de sprong van het balcon je ontkende de depressie die je naar beneden zoog je liep weg voor de vergiften die de ander op je spoog je…

nog kan ik de stap niet maken om de grijze rolsteen aan te raken die zijn graf blokkeert waar nimfen hem in witte doeken hebben gewikkeld zijn wonden gereinigd van het kwade gif en jaloers venijn ik heb zijn tocht gelopen op de vrijdag na het avondmaal in gethsemane waar judas zijn verraad pleegde voor het haangekraai…