Alle inzendingen over Panorama

Verzakt de stad nu, in het panorama, maak jij het leven weer speels, mannenkind, zo als toen? Het ga je goed ginds, amalgama! Jeremy…

gebaar van haar zijde Nauwelijks zichtbaar Maar een vloedgolf raakt me Alle geketende emoties komen vrij Zij wenkt Niet meer dan een luchttrilling Voor mij een orkaan die alle remmingen optilt neerzet als machteloze brokstukken van een overwonnen verleden Voor altijd verdwenen Zij glimlacht Op haar gelaat verdekt Ik zie een overweldigend panorama…

Dit beeld van de worstelende mens, dit panorama van de homo emergo, gezien op een onstuimige zondagmiddag in Zeeland, waar de wind het papier beweegt in de vorm van een gouden surfplank. --------------------------------------------------- * voor Stefan van den Berg (winnaar Olympisch goud bij het Windsurfen in 1984)…

op de wand golft het verstrijken van de tijd in een weerspiegelend waterlandschap verf rolt van boven naar onder als het eerste licht rimpelig geel oranje reflecteert het panorama groeit naar de morgen die meedeint in blauw groene tinten het landschap danst en pronkt met schitteringen in wit als de zon hoog aan de hemel staat…

waai maar, blaas je warme adem over het bevroren panorama laat het groen vorstelijk ontdooien ontneem de koude haar gezicht geef de zwaluwen weer vleugels om de lucht zwanger te bevolken zodat ze met dartele duikvluchten het hemelse blauw versieren verleid de nog geloken bloemen zich nieuwsgierig open te stellen door ze windzacht…

de kletterende regendruppels van de voorruit Op gedreven wijze jaag ik door de nacht over de snelweg naar mijn Lief die thuis op me wacht De brede rechte weg, anders altijd zo druk is op dit tijdstip leeg en verlaten het herfstweer in deze nacht één groot drama De amper zichtbare omgeving vormt kale schimmen In de zomer was dit nog een panorama…

besluiten daar meende ik naar te moeten fluiten als gekooide vogel, haar eigendom maar juist zij blies wind onder mijn vleugels scheen me bij in de donkerste uren ging mee op de mooiste avonturen er bleek niets waar van die strakke teugels plots bij een diepe kloof waagt zij de sprong heeft ze haar eigen panorama…

overheid bezuinigt ingrijpend op ouderenbeleid’ Haar bewegen is als haar gedachten traag en onvoorspelbaar richtingloos een vervallen monument, een versteende roos geknakt in het moment van hoop en verwachten ‘We onderzoeken mogelijkheden om pijn te verzachten’ Haar staren is graniet, opwaarts als een obelisk een zwaan beweegt het getunneld panorama…

diffuus licht besprenkelt dit panorama en verspreidt de geur van onvergankelijk goud welke sierlijk met knoppen lijkt verweven: kunst is daardoor nimmer oud sober gekroond met strekkende sepalen draagt dit doorschijnend glas de ademende melancholie van een veranderlijke aarde zo kan het telkens weer van tedere dromen verhalen…

lijvige heuvels ruige rivieren, bibberende beken bomen die langs lanen staren bladeren melodieën logboeken vol groen en in het bij je zijn klinkt een lied van hetzelfde gezicht ogen die naar een verte staren is ze nog wel bij ons, de vlinder laten we haar gaan voor nieuwe vreugd gezond verstand kent weemoedige kijkers dit prille panorama…

het is een spel waarbij ik ongestoord naar eigen fantasie de schepping bij kan schaven in een projectie die mijn stemming en emoties kunnen dragen tot alles weer verwaait maar de speelse wind was niet mijn vriend ook de zon verdween achter donkere kantelen zeilen klapperden woest schuimden golven tegen de klippen op mijn panorama…

Ik kijk naar een foto van panorama Mesdag, screensaver op mijn monitor, naar de watertoren waarlangs ik naar de Kijfhoek fietste vroeger, bramen plukte met vriendin, haar moeder.…

ik ben met je meegegaan samen op de dromerige blik in je ogen ineens weggevlogen zag je vertrekken heb je hand gepakt ben ingestapt route onverwacht als ik maar bij je was herkende in opkomend licht het panorama dat onder ons gleed in een eerst ontwaken serene rust voelde weldadig aan in een harmonische balans kreeg natuur…

Onvergelijkelijk panorama kust bij ochtenddauw half doorzichtig door het ijs, breekt zon als diamanten nevelsluiers dringen door, vroeg de morgen aanschouwd, schel verlicht door de opgaande zon komt stil de winter op als een waakzaam schildwacht.…

ik lig zo in het verse groene gras droom in de lucht mijn verlangen als of jij er nog zo even was en wij in stilte de vreugde bezingen in prille tintelende gezangen een zwaluw scheert mijn panorama voorbij snel schrijvend in de bezwangerde lucht rijt mijn verdwaalde visioenen genadeloos open de hemel zet mij op de vlakke aarde terug hoe…

Het is er teveel aan, soms het onzegbare (met klompen aan de vingers) hoe de jonge veulens alles liggen op te hopen in het verslijten op heuvels van morgen en hoe ik daar mijn tanden op gebroken heb ergens hier waart het in alledaagse gestaltes het herkennen in de vlakte van de poëzie hoe het trekt aan het panorama (het zich tot vleugels…

eigen vrijheid ik open mijn handen van binnen naar buiten waar gedempte schachtbokken fluisteren over de tijd die niet stil staat een koeltoren vult het raam als een hemel zonder regen, een donker lichaam nabij de mijnkathedraal ik heb nog even om te duiken in mijn jeugd, de bewegwijzerde wandelweg te volgen op de bezaaide terril het panorama…

.' Maar 't panorama - ergernis voor wijding geeft mij zijn sluwe en spokige misleiding: 't liegt mij de straat op, wrev'lig en beklemd, waar, diep genot om eerlijkheid verscherpend, rumoerig klikkend, knallend, klinglend, snerpend, het leven rent en motort, fietst en tramt.…

voor zijn dagelijkse pendelreis hij maakt zo alle dagen steeds gewoner verruilt ledigheid voor een vaste prijs de pendelaar tussen mensen als de zijne volgt de tegels op het rookvrije perron terwijl het zog van passerende treinen lijzig licht verdrijft uit de ademloze zon langs afgewende blikken van zwijgzamen schuift onbetreedbaar een panorama…

Stiekem in het gras verscholen tussen bloemen in het scheve landschap waar ik overdag nachtelijke vlinders zoek bloesemt een tafel van hout waar ik dankbaar op ga zitten in het steengebakken panorama leefde ik te laat liep te lang maar ongericht door gebakken lucht en bakerpraat zoekend naar een passende ruimte elders weer in een klotsend…

bescherming biedt aan dunne twijgen gegroeid door de tijd en het overmatig roken Zijn blik glijdt naar haar nek van dun gekreukt leer dat slordig aan elkaar genaaid als dichte plooien in de kuilen van haar broze botten valt Als zij merkt dat hij haar gadeslaat gaan zacht de gordijnen opzij en krijgt hij zicht op het mooiste en liefste panorama…

goddelijk tijdsverloop dat houdt ons allen hier in evenwicht ook al zijn de tijden dan veranderd de aarde laat zich door niemand sturen zo mijmer ik dan zachtjes voort soms loop ik daar dan mooie uren door velden vol met sla en koren terwijl niemand mijn gemijmer hoort het is een prachtig landschap vol bijna rijp gewas een goddelijk panorama…

wat onontbeerlijk scheen, lost zich op in een weids panorama van het gevoel, soms wild en soms zo aards sereen. weerspiegelt geluk in een dierbaar moment van magisch licht die de tederheid omspoelt te hunkeren naar de dunne vliezen van de wereld waarvan het ijs gebroken is, misschien.…

binnenste der aarde sinds mensenheugenis ankerpunt van stoer huisjes bouwen bij uitstek timmersvreugd op het dak en een priemende zon horizondragende planken verbreden het luchtruim vierende lengtes maal nog eens vier meter, breed torenend een grijnzende inplanting als een enorm verticaal gebit met een massief torso ter platten van het panorama…

Een oneindig spel verbindt de tijd en maakt zich meester van eentonigheid, of het naar links of rechts is, het blijft gevangen, verwezenlijking naar het verlangen de middenweg te kiezen wat onontbeerlijk scheen, lost zich op in een panorama van het gevoel, soms wild, soms sereen,een doel zo aards, wat bij tijde weer verdween, spiegelt…

Wat eens onontbeerlijk scheen, lost zich op als stip aan de horizon in een panorama van een aards gevoel, soms wild soms sereen,wat bij tijde snel verdween, gespiegeld in oplettendheid, gevangen in een magisch licht wat scheert over het dunne ijs van geluk en verblindt mij door wereldse beloften als de vliezen breken.…

het herkent de vele vormen, argeloos is het vergezicht, het speelt met troebel water, er was geen verleden meer, maar ook geen later, een oneindig spel verbindt de tijd, maakt zich meester van eentonigheid, naar links en rechts steeds onbevangen, in verwondering voel ik het verlangen, wat onontbeerlijk scheen, lost zich op in een panorama…

Onder een stolp van glas stroomt de luie rivier, ver van de sprakeloze stad, de vroege winter laat zich klinken, moeiteloos rust het slib van de waarheid op een droog gevallen espenblad, zonder daarvan te drinken, Een panorama die ik met name ken, gedompeld in oeverloze wildernissen, de ziel niet groter dan een notendop, gedrenkt…

Hoe woorden langs haar lijf sluipen, geen binnen-geluid, en in ieder Panorama verliest ze weer zichzelf, stervend in haar eigen beeltenis gevangen, nederig, ongrijpbaar geconfronteerd met elk onuitgesproken verlangen.…

steile mars over de schoorsteenmantel Naar het gebinte dat knarst tot we sluipen -Onder de gedempte hamerslagen van wind- Naar het tuinpad van snijdend grind Je verroerde geen vin Alhoewel de buurvrouw lijkbleek In een hoek van jouw blikveld De straat uitkroop en week Voor een vreemd geweld Dan sla je tilt Een fata morgana wordt het panorama…