Alle inzendingen over Weemoed

zit je dan, geleefd het leven gedanst en gezweet eenzaam in een kamer van hooguit, vier bij vier wachtend op het volgende moment bezoek van een heer of dame gehuld in smetteloos wit brengend het eten, tabletten of prik Daar zit je dan, geleefd het leven gedanst en gezweet het kroost opgevoed overdenkend wat eens was met een gevoel van weemoed…

----------------------------------------------------------------- uit: ‘Liederen van weemoed, wanhoop en waanzin’, 1974.…

Dit is het wat de schemering mij bracht verbijstering om de dag, haar korte duren het willen overdoen van verloren uren het willen tegenhouden van de nacht een laatste vogel zingt, en in zijn droeve toon hoor ik de weemoed van mijn eigen klacht: 'k heb niet geheeld wat ik te helen dacht ik was niet schitterend maar doodgewoon op wijsheid in…

Reeds is het statig eiber-paar gekomen, 't geduldig rijs wringt stil de knoppen los, de zoele lente luwt door 't zonnig bosch en wiegt mijn geest in weemoeds-zoete droomen. Violengeur stijgt op uit vochtig mos, een bronzen gloed verjongt de dorre boomen, en primula's en dotterbloemen zoomen de groene wei met gouden voorjaarsdos.…

O geef mij weer mijn slanke en eedle jeugd, mijn argeloze liefde en heldre vreugd, nauw door een waas van weemoed overtogen. 'k Voel niets meer dan die eeuwge wanhoopsdrang, maar, door uw felste woede en haat bewogen, zal ik u vloeken tot mijn laatste zang.…

alleen, in de stilte maar het klikte niet zo goed vervreemd als ik was na jaren lang dwalen tot ik wat verder keek dan mijn eigen spiegelbeeld ging graven in de puinhopen van mijn verleden toen vond ik tussen mijn eerste rimpels wat restjes vreugde en vrolijkheid hoorde ik als een echo mijn spontane lach daarna kwamen de tranen de weemoed…

gevlogen tovert warempel een jonge lente, ontluikt vanbinnen het prille besef van broos geluk in huppelpas en zonder jas ren ik naar buiten waar mijn vrije kind weer toeft in zomerse tijdloze dagen, speels nog onbevangen aan de einder wieken ganzen naar verre oorden, ruist langs nevelig avondrood hun zachte groet, nestelt mijn weemoed…

mochten slechts herinneringen erven je levenstaak verrichtte jij met verve de drukte zag je onverstoorbaar aan tabee ... barmhartige Samaritaan we kunnen nu geen hart meer in je kerven je broeders volgen één voor één je pad een lange rij van zwijgzame soldaten waaraan de oorlog onvermurwbaar vrat de doden nemen afscheid van de stad de weemoed…

dood rijpt naar winterse termen en mijn gedachten doelloos zullen zwermen een herhalende tred van groeiend sterven ogenschijnlijk een pas op de plaats rust tenware het flambayante voor een wijle in slaap moet worden gesust deze kracht zo natuurlijk en gewoon is sterker dan mijn speelse geest toch vertel ik mijzelf morgen, met weemoed…

En daar op de krakende veranda stond hij De oude man onder een vale hoed hij doorleefde de blues en tergde zijn geliefde banjo snijdend zuiver, ongewoon gewoon Aangezogen door zijn solo werden gevoelige snaren geraakt meerdere stemmen gevormd tot een volkomen harmonie zonder regie, zonder bindingen Een virtuoos samenspel vol passie en weemoed…

Er is een dichter gestorven: hij had een goede naam; nu komen de andre poëten luid jammerend tezaam; zij strooien as op hun hoofden en zijn in rouw gehuld, hun oog is met zilte tranen, met weemoed hun hart gevuld.…

Renoir, op de rand van oud Europa, leven in 'n vonk der tijd die leidt tot vuur schildert vrienden die tot het late uur zich met Montmatre's meisjes vertreden Tijd stroomt langs 'n prachtig verleden roept weemoed op van eeuwen hoogcultuur van wetenschap en van moed en avontuur van uitvindingen en werelden betreden De abstracte kunst verkondigt…

Ik hoor beloften klinken in haar lach voel de zoete pijn van weemoed vannacht wordt er op de gracht bemind. De scene doet me denken aan lang gelee aan 't snelle vergaan van het bestaan aan iemand die ik goed heb gekend.…

Met weemoed denk ik aan de tijd toen we in de tuin van mijn grootouders palmtakjes plukten - hoe meer hoe liever - om de volgende dag mee te nemen naar de kerk en in de namiddag van Palmzondag naar de velden te gaan en die op de akkers te planten.…

In slechts één taal verricht de dichter zijn poëzie en kladt vervreemde woorden voor zich uit en spelt verdoemenis met tekens uit den vreemde ***************************** Hoe dicht is de nacht als tonen van weemoed zich buigen over verzoening waar eens het zwaard gespleten persoonlijkheden achterliet in het moeras waar de dood ogenschijnlijk…

de dag buigt naar harmonie niet wegglijdend,maar zich vouwend naar een dieper, traag bewegen als van ritselend riet verflauwend vogelgezang houtgewas dat knispert tot as als van weemoed maar wakker beschouwend leven en dood en zin.…

boemelen naar een bleke zon de passagiers tot niets verplicht stramme ijzers smelten samen tot slechts een optisch bedrog in synergie een plan te beramen met losse eindjes in hun zog de teugels strak in toom in trage cadans verdwijnt langs biels en kale boom onveilig sinaal ondermijnt een trein dat verder spoort door duisternis omsloten door weemoed…

Dan toont zich daar in de verte weer een lichtstraal door de mist gifgroen gras om uit te rusten zodat dat de weemoed wist.…

deur naar vrolijke danszalen bruiloftflirt naast de fruitschaal en toekomst langs een dun riviertje verzamel alleen de belangrijkste woorden om bewustzijn te betoveren in een keurig passend jasje gemaakt met eerbied spoedig afgestaan aan de jongere gedaante vasthoudend aan een storm de storm der droeve zielen van de wildernis in weemoed…

verenigd door uitputtende liefde opgewekt door je lieve woorden uitgerust door ontspannenheid gemarteld door je afwezigheid gekweld door pijnlijke prikkels verlaten door je havenloze schip vergeten door je dolende gedachten verraden door je vroegtijdige sterven verkrampt door pijn in herinnering terneergeslagen in eenzaamheid weemoed…

mijn geboortehuis slaat een waakhond aan Waar is m’n dorp gebleven dat opduikt in`t geheugen al die mensen zo vol leven Sterven was zeldzaam niets zou er veranderen toch hield de dood huis Namen geschreven in steen m’n dorp ligt onder de grond elk nam een stukje mee Te laat en te vroeg voor hereniging met ‘t verleden breekt de weemoed…

het gras staat vol met klavertjes het gras ruikt naar geluk zolang het niet gemaaid was want dan rook het naar geruk of moet ik zeggen dat de geur weemoedig en opstandig is?…

‘k Zit al een tijdje in m’n glas te turen Ik weet het…. drinken…het is verkeerd… en het zal ook niet zolang gaan duren Maar ik word vanbinnen verteerd, nadat je vanmorgen woest ’t bed uitgleed me schrijnend van weemoed achterliet je mooie kontje definitief de deur dichtsmeet greep ik naar een fles vol bluesverdriet de bodem is al een tijdje…

Zelfs twee jaar na de invoering is niemand tevreden met plezier en weemoed denkt men terug aan de gulden we hebben ons flink in de financiële vingers gesneden toen Minister Zalm destijds die munt naar binnen lulde Veel bedrijven hebben hun prijzen gaandeweg aangepast in plaats van ƒ staat er nu simpelweg € voor allesbehalve de salarisstrook…

Verlangen deed hen gaan met sneller schreden, Hun weemoed zweeg bij deze vreemde schroom Het vage pad samen zo vaak betreden Leidde naar 't dal, het einde van hun droom.…

lijkt heel verstild De emoties die je kon doorleven heb je op 't schildersdoek weergegeven Nu is er veel bewondering en respect door diegene die naar jouw werken trekt Met de liefde voor landschap en voor mensen is 't de erkenning wat ik je toen zou wensen Wat je vroeger hebt kunnen maken is wat vele mensen nu doet raken Gevoelens van weemoed…

Met milde geestdrift in het peinzend oog, En de armen zeeg'nend uitgestrekt, de mond Omspeeld van teed're weemoed, door het blond Van baard en knevel zacht omvloeid, rijst hoog Een man, omvonkeld door de stralenboog Van maanlicht-mystisch gloeien, zie, de wond Van Christus bloedt in zijne zij, de grond Doet bloemen spruiten, waar hij…

O geef mij weer mijn slanke en eedle jeugd, mijn argeloze liefde en heldre vreugd, nauw door een waas van weemoed overtogen. 'k Voel niets meer dan die eeuwge wanhoopsdrang, maar, door uw felste woede en haat bewogen, zal ik u vloeken tot mijn laatste zang. Oktober 1896…

Wat rest is een kale boom waarvan takken reiken naar het weinige licht wachtend op wat komen gaat Want eens onder invloed van warmte en licht zal het leven terugkeren en zich zichtbaar uiten Soms ben ik die boom en hoewel ik niets wil laten vallen gebeurt het toch en verdwijnt het besef met de tijd Wat rest zijn lege handen en een weemoedig…

Het silhouet van blauwe bergen tekent de verheffing van jouw eenvoud in diepte van jouw groene ogen verstillen vijvers in herinneringen dwalen boeken naar mening en betekenis aan jouw hoofd zit een vergankelijk lijf jouw handen dragen schroevendraaiers licht gaat vrolijk aan en somber uit schemering begint weemoedig wanneer beekjes dalen…