Alle inzendingen over Weemoed

Het silhouet van blauwe bergen tekent de verheffing van jouw eenvoud in diepte van jouw groene ogen verstillen vijvers in herinneringen dwalen boeken naar mening en betekenis aan jouw hoofd zit een vergankelijk lijf jouw handen dragen schroevendraaiers licht gaat vrolijk aan en somber uit schemering begint weemoedig wanneer beekjes dalen…

Ik heb de weemoed verzameld en weer opgetekend, vrijgave van een sprakeloze duisternis op de versleten treden van mijn verzen.…

oor. zie de blauwe vlinders diep in de jungle ( wonderschoon ) hoor hoe een oude man zijn verhalen begint, bij de aanvang van de avond de verhalen zijn oud en bekend genieten van een bami en bier de bries die de klamme huid verkoelt komt van de Suriname rivier lui in een hangmat, snelt de nacht voorbij. wat een tijd soms sluipt weemoed…

Het leek gedaan, mijn wetten stonden bovenaan in de weg tussen de dromen en de daden in de oneindige bezwaren van weemoedigheid die ik aan niemand kon verklaren, de tijd begint te tanen, het duister komt, besluipt mij in de slaap, het bevreemdt mij dat het ochtend werd, los te laten gaat gepaard met tranen, ik had gevloekt en gehuild,…

Het maakt me wat weemoedig, maar hoe gelukkig was ik toch.…

Gevels bezingen verlopen venen, waar noestheid bloeide - bij blije boerendans, strooien Friese weemoed om zich henen.…

De weemoed van het heden, Die niet tot morgen wacht.…

Verjaren is eens even rusten van al ‘t gedraaf en ‘t druk geluid; verjaren is de weemoed wijden en zo gaan nu de kaarsjes uit.…

Als ik ontwaak in de stilte van de nacht overvalt mij soms die weemoed en tederheid. Ik denk aan onze tuin en het mos op steen zo zacht aan bomen, haar takken vanaf hun kruin uitgespreid.…

ons verschansen bunkerden een plaats de vijand bleek onzichtbaar maar paraat wij wilden vrede dragen ze lauwertakten onze komst maar hadden zo hun eigen vragen de opbouw is weer weggeschoten babylonisch in begrip samen is daar nooit genoten de stenen neem ik mee met stukjes van een gouden koran uit een opgedroogde zee begrijp de weemoed…

Nu komt het los Wil het niet meer Even geen ruimte Het te verkroppen Parels van weemoed Dringen zich op Branden mijn ogen Willen niet stoppen Zo'n dag Echt zo'n dag Vol melancholie Behelst mijn gevoel Doet mij stil staan Eist al zijn tol Zuigt mij zacht leeg Bedreigt voor 1 dag Mijn zwakke bestaan Vandaag is zo'n dag Magisch Samhain…

Van weemoeds zuchten was de lucht vervuld, En uit des diepe wereldlevens nacht Steeg onverhoord omhoog de jammerklacht.…

De vreugde is 't gevoel van de nakende morgen En tooit elke stond met haar innige lach, Evenals de vrede, na werken en zorgen De weemoed versiert van de kwijnende dag.…

De schilderijen van ongekende schilders met zanderige vlakten, weemoedige sparren arme grond hingen zorgeloos aan de muur een beetje zoals het hen uitkwam. Na de lange standvastige aanwezigheid van hun plekje, was het alsof op elke andere bestemming een verbod rustte. Grafschennis, beeldenstorm. Een daad van rebellie.…

Met weemoed vervulde ik je laatste wens. ‘k Heb veel geschreid en veel gebeden. Mijn verdriet is lang nog niet geleden. Je was te uitgeblust om iets te vragen te ziek om over pijn te klagen. Doch de angel die mij het meeste stak was toen jouw minieme hoop op leven brak.…

Gevleugelde woorden spiegelen de weemoed van een oude zomer. Haar ogen zacht en breekbaar turen naar wolken voorbij drijvend als zeilboten stuurloos.....trekken ze naar het zuiden geruisloos, geen geluiden.…

afscherming de dood rijpt naar winterse termen en mijn gedachten doelloos zullen zwermen Een herhalende tred van groeiend sterven ogenschijnlijk een pas op de plaats rust tenware het flamboyante voor een wijle in slaap moet worden gesust Deze kracht zo natuurlijk en gewoon is sterker dan mijn speelse geest toch vertel ik mijzelf morgen, met weemoed…

Is ‘t vandaag niet- dan is ‘t morgen droog buiten, alsook op m’n wangen al zal er altijd een drupje weemoed met misschien wat traanvocht: blijven hangen!…

Weemoed zichtbaar melancholiek verblijft in een brief. Neem de heldere zon desnoods de slapende maan zeg je in verlaten taal die zich uitstrekt aan de horizon.…

Bij het lied der min, ...Bij het lied der min, Smeltend en zacht, Mengt zich weemoed in, ...Mengt zich weemoed in; ’t Gloeit en versmacht. Ook die toon verstomt, ...Ook die toon verstomt; Lief blijft hij mij Maar een andre komt, ...Maar een andre komt Op aan mijn zij.…

Ik herinner mij woorden van jou van mij, wat we zeiden. Maar leiden nu ons eigen leven. De avondschemering boven de tuin en het huis waar ik een gedicht lees van M.Vasalis, schoonheid en verval... Even een traan, het regent en ik kijk naar het natte gras. Alles wat zuiver was, de grond, de aarde, jouw ogen en je haren. Wat er is, is een…

Traag openen zich beloften, rood en rond; een vleug van weemoed beroert je mond. In jouw ogen welt het groot erbarmen, in jouw liefde wil ik schuilen, warmen. Delen wil ik lief en leed en vragen, voor jou wil ik zijn, jou wil ik dragen. Laat sluimeren nu de vuren die verteren; de hemel zal ons hoeden, de aarde zal ons leren.…

Ik strekte de dorstige lippen uit Naar de klanken, die stervend vergaan, Naar de golvende stromen van jubelende klank, Naar de zoete weemoedige liefdezang. O! dat ik de weelde drinken kon Der klanken, die stervend vergaan!…

Tijd van tinnen soldaatjes en gebeden, van moeder's nachtzoen en parfums in vleugen, zuiverste bron van weemoed en verheugen, verwondering en teerste vriendlijkheden. Het is het liefst portret aan onze wanden, dit kind in diepe schoot of wijde handen, met reeds die donkre blik van vreemd wantrouwen.…

waarheid die jankend neerligt en dagelijks door de leugen wordt ingehaald en getrakteerd op dorst ik val langzaam uit mijn gedichten zoals mijn lichaam zijn woorden afscheidt er komt geen goud bij te pas in zulke termen ben ik ondeugdelijk voor de firma onkoopbaar, onomkoopbaar van weinig waarde het vliegtuig dat opstijgt met een weemoedige…

in vroeger tijden waren de jonge knapen uitverkoren de schapen van het dorp over de hei te leiden de kudde werd massaal gewassen in het ven vlijtig geknipt en gladgeschoren liefdevol met weemoed houd ik in mijn handen de ijzeren schaar die ik ooit heb georven de scherpte is door roest bedorven de romantiek van schapenscheren…

de orgelpijpen vallen hijgend dicht na hun halsbrekende toccata-plicht de galm versterft in deinende rimpels palliatief uitgeleid door hoofse klavecimbels partituren zien hun einde naderen dwarrelen neer als herfstige bladeren hobo en fagot slaken de laatste zucht wijl cello's vertrekken voor hun ultieme vlucht de harp streelt zich in weemoed…

Zonder weerstand in een golf van weemoed dreef je weg heel ver weg. Ik weet dat je bent heel ver weg van mij aan de grens der tijden wordt het stil als ik aan je denk. Een stilte waarin we samen zijn heel ver weg. Op de grens van leven en dood reik jij me de hand op weg naar ongekende oorden.…

kind nog in Rimini deint met Federico Fellini weemoed in een relaas heiig in een waas vloeien beelden naar alle kanten gepast ongepast bestaan niet als steeds geen boodschap aan ons - non voglio dimostrare niente voglio mostrare - verdwijnt elke distantie schijnbaar uit de regie ontstaat tablau vivante beweging in mozaiek verhaal schiet…

Waarom u dan mijn hand die beker bood, Vol bitterzoete weemoed? – zet, o gij Voor wie hij NIET is, snel die kelk terzij, Waarin ik zacht mijn stille tranen goot!…