Alle inzendingen over Zoom aan de overkant

en het zoete vlees zal sterven, zullen de witte vlinders lijden waarmee ik een tijdloze droom omhul aan de zoom van de overkant.…

De avond keert terug naar oude waarden, de kikkers blaten in hun glorieuze vuur, geen tijd voor vroege nachtegalen, waarin de hazen ruimer ademhalen, het schemeruur verzamelt de uilen en geluiden op de zachte treden van de nacht, de wind verlegt z’n schreden in de vertrouwde zomen van z’n rijke vacht.…

als de nacht valt kijk ik omhoog zie hoe de hemel lacht naar ons hier beneden ieder lichtpuntje fluistert zacht wat eens was zal altijd blijven aan de overkant van tijd gekleurd door herinnering zweeft elke dag boven ons de echo van jouw liefde…

richting de zon heel even keek je wat verlegen zachtmoedig kwam je uit de lift gegleden je leek ietwat verrast ook ik was hier te gast je was ik zag het aan je ogen uit een ander land je kwam van overzee je liep nu op het strand een zandroos in de hand ook ik kwam hier aan land ooit zag ik in een droom je ogen aan de overkant…

Even nog, heel even, misschien dat ik dan ga, ik wentel me in je leven, zodat je weet, dat ik besta. Verlangen is zo pijnlijk, niet weten waar en hoe, tekort, de tijd, waarschijnlijk, zelfs denken is taboe. Even, echt heel even maar, het leven één geheel, seconden lijken uren daar, het verlies, is mij teveel.…

Het vlot van helderheid Brengt me na het afscheid Van de tijd naar de overkant Waar zij niet meer bestaat, Een vlakte waar het leven Zich rimpelloos afspeelt En zonder einde is…

Een zachte bries streelt zijn rode wangen een witte boot met wapperende vlag vaart naar de overkant.…

Aan de overkant, de overkant, daar was steeds wat aan de hand. Je nam het pontje voor een rondje met je maten in de kroeg. Aan de overkant, de overkant, daar was de stad, hier lag het land. Oversteek voor houwen, trouwen; altijd wel wat voor de boeg. Aan de overkant, de overkant daar lag zijn beloofde land.…

Met vijftien jaar aan 't brommen, wat niet mag. Oranje-plaat en geen WA. Agenten bezorgden hem met recht een zestal prenten. Ook namen zij de brommer in beslag. Ze zeiden nog: 'Geluk is met de dommen: je hoeft niet in de cel. Je mag niet brommen.'…

Uitermate bleek bijzonder bovenmatig, de zoom van haar jurk.…

We zoomen in om voor de klas te staan Voor een vergadering Voor 't dansen in je uppie Een jogazoom is er voor een juppie Ook meditatiezoomen al alone Op de bank zit je dan gewoon in je home We zoomen in voor lezingen en musiceren Hoe dit bevalt en of we daar een halt in roepen..willen keren, Of laten we het zoomen ons beheren Het is wel lekker…

Dat de ontdekking van Amerika Door Noorse Vikingen zou zijn gedaan Is arbitrair, als was het lineair A Doch 't was een zeevaarder uit Genua Zijn heil zocht hij in 't oude Lissabon Na acht jaar soebatten met Arragon Kreeg hij haar goedkeuring, zonder pardon En bonus, als bewijs van meesterschap 'Wij horen van de zoom der aarde psalmen…

Daar sta je in de zoom van het park Je kleur is zo intens volmaakt Spierwit in glanzend transparant Je guitige ogen laten zich dwalen Langs de mensen die bij je stilstaan Wetend dat ze je bewonderen Daar sta je in de zoom van het park Het late zonlicht gloeit over je schoonheid Je laat je koesteren in beeldend wit Je handen zouden willen…

Draag me naar de andere oever waar stilte is geplant waar rust zal bloeien Draag me naar die andere kant Laat me niet vallen voordat we arriveren voordat je het opgeeft Laat me niet kreperen…

in de eurokas kweekt men hop tweemaal zo hoog als verleden jaar de gele muurbloem ruikt in het nauwe straatje naar gebakken uien voor de microfoon zingend in de badkamer de legionella aan de overkant van het grote meer brandt licht is het altijd feest…

knielt voor mij vannacht ik zie precies wat je bedoelt, als je huilend naar me lacht luister goed als ik je zeg, dat mijn hart aan jou behoort al mijn dromen zijn voor jou, er is niets dat dit verstoort kom bij me, dicht bij me, laat me nooit meer gaan sla je armen om me heen en geef me nog een kans dans dan nu met mij alleen, samen naar de overkant…

Heb jij nu één oog aan de horizon een ander aan de grond en zie je toch de vlakten niet waar het water onstuimig stroomt geen tsunami en geen overvloed geen toeristen meer op Pukhet geen hotel dat duizelt van de sterren maar wel de houtstapels die branden op het strand aan de overkant en ik had je nog zoveel te zeggen maar het water…

graag had ik je hand nog geschud voor je vertrok en zoals gebruikelijk wanneer iemand op reis vertrekt je een behouden aankomst gewenst wel, je was reeds vertrokken maar ik ben gerust je kwam blijkbaar aan en niet terug…

waar je laatste sporen zijn verstrooid bij die ene boom aan het rustig kabbelend water waait nog zacht een troostende gedachte dat het je tijd was naar de overkant te gaan…

Door het raam zie ik een vrouw haar kind slaan de man komt thuis en slaat zijn vrouw ik sta en kijk Ze zijn nu bij de buren een veldslag huisraad vliegt door ruiten ik sta en kijk Het huis vat vlam en ook het huis ernaast er liggen doden in de tuin ik sta en kijk Kinderkreten sterven weg de overkant is een ruïne uit een puinhoop…

ontluikende lente of ik niet ten onder ga aan gestapelde lasten waar gevoelens lijken versteend of gespletenheid zich uit in onoverbrugbare barsten en de resterende tijd alleen aan de duivel is uitgeleend als het mij dan toch lukt een ander echt in de ogen te kijken ga ik niet alleen onder de aardse ballast gebukt om al zwoegend de overkant…

Moet daar ergens liggen een niet te schatten afstand verdwenen achter de mist Turend in het grijs lijkt alles ver weg maar toch dichtbij Gedempt klinken geluiden een stem roept vervormd onbekend toch bekend Ik stap in de dichte nevel onduidelijk nog hoe lang deze vaagheid duren zal Maar elke kleine stap weer een stukje verder…

Aan de overkant wordt een boom omgezaagd op de kade liggen takken de boom ploft neer het licht valt op de stenen vier mannen in oranje overalls leggen stalen kabels om zijn bast hij wordt opgehesen de boom komt langs het raam de kamer verdwijnt in zijn schaduw de mannen schreeuwen de boom trekt verder door de lucht die blauw is als een poppenoog…

dit strakke land met akkers stug en stevig en sloten als een streep tot aan de horizon vermoedt het kabbelende water waar schapen wollig grazen aan de dijk zachtmoedig en onwetend van deze volgepakte veerboot die 't wolkend eiland meer en meer in zicht brengt op de vaart van wind…

Waar is de overkant? Mysterie zoals er zovele zijn. Voelen kunnen we het niet, bedenken nog veel minder. Vandaag in het Gallo-Romeins museum: waar zijn al die mensen gebleven die hier leefden 40.000 jaar geleden? Waar is het leven gebleven? Wat is leven eigenlijk? Waar groeit de liefde? Op welke akker?…

Morgen Ik lag in 't oeverriet aan de overkant En tuurde naar haar raam in de buitenste paleismuur; Ik kon niet zien dat zij verscheen, Want de nevel dreef over de rivier. Maar de hemel achter mij bloosde van kim tot kim, Zodat ik wist dat zij naakt voor haar raam moest staan.…

Ik word bang maar hij roept boos: altijd haalt wie betaalt de overkant. voor mijn oog nog onzichtbaar een zon diep in de nacht Opgenomen in Pontjespoëzie 2, uitgave van ‘Vrienden van de voetveren’, € 9,99, vandaag op de jaarvergadering gepresenteerd. http://www.voetveren.nl/…

Het is de overkant van de rivier. Jij bent daar, ik hier.…

zie de zwemmer hij is daar en wacht op vloed dagen om te begrijpen wat hem doet drijven duinen krabben het lichaam zonder water heeft hij dan niet gevoeld niets dat als een rivier begon spiernaakt de brug is hoog, hoger dan de honderd nerven in het zand een laatste ark kokhalst splinters uit het stof nog van de tijd over…

schuilen tussen muren van angst omdat omdat we vrienden hebben alles wat we weten bestaat al lang alles wat we geven is niet van ons maar gekregen, omdat wij er zijn voor elkaar, en hij omhelst me stil voor het raam geef ik me over in zijn geur we kijken hand in hand naar de sterren hand in hand schrijden ze over de hemel aan de overkant…