Alle inzendingen over diepte interview

Toen de taal nog mens was, Klanken werden aangeblazen Door adem die uit de diepten Van een levend lichaam werd Voortgebracht, Er woorden werden gesproken Met toon en klank en kleur - Toen het leven nog mens was En ogen zagen wat er gebeurde Was er een taal met Reuk en smaak en geur, Was ze onvergelijkbaar Met die van vandaag…

worden het leven van het kind staat stil groeit niet het kan niet bewegen een lege ruimte in het kind waar niets bestaat waar zelfs geen lucht is in de wachtkamer van de dood blijven tijd en ruimte steken in één zeldzame zin: mama slaat koortsachtig gezocht antwoorden een testimonium paupertatis breken af in het kind de diepste diepten…

Vingertoppen gegoten in zuiver dons dragelijk voelbaar een stralende contour buigt zich diep voorover rillingen zonder koorts op het puntje van de tong loopt over de gevoelstrap van de ruggengraat loopt via de heupen naar de diepten van de bron de hunkering ontspringt in de hersenschors, de verleiding tokkelt op de snaren van…

Je bent een held als je vanuit de diepte weer mens weet te zijn aan het oppervlak, van geen wijken weet wanneer het tij zich tegen je keert. Een held ben je en je weet het, om het morgen weer te vergeten. Even besef je het, dat je het lef hebt, om door te gaan.…

hier stroperig in de dorst van de sloot gesijpeld en ijs geworden. zichtbaar. het vuil van vergissingen zinkt weg na de dooi de diepte het onderste water in waar geen vis doorheen glijdt in harmonie met de lente dekt het ontvlambare vocht zich nu toe met eendenkroos ----------------------- uit: schokbos (2020)…

. __________________________________ RARITEITENKABINET Ik heb De diepte in haar blik gezien Ze staarde geen moment naar hare navel Doch zong vol overtuiging met haar snavel A star is born, zo kent men pas S10! ...In 't vreemde rariteitenkabinet Werd zij zelfs buiten de top 10 gezet...…

je liep mijn woorden achterna verloor je in gedachten die ik als verstrooiing naar je lachte ik liet wolken dobberen op het hemelblauw jij zag immense diepte voelde de onmogelijke kou ik nam de tijd en brak haar tot verleden jouw toekomst deed meer pijn dan je lijden aan het heden we babelden in misverstaan rondom torens van verwarring…

in de kamer waar je ligt de stilte ademlozer dan jij zo wonderlijk helder het zwijgen in de diepte van de dood gesloten smalle lippen roerloze handen huizen niet meer in onrustigheid zonlicht zeeft door de ramen een briesje strijkt langs je slapen en ik zie het kind dat ik was onder een lange schaduw in de kiem gesmoord ondoordringbaar…

dansen tussen lange bomen doen zij, de slanke vrouwen als gewillig riet bewegen de schimmen het doet mij herinneringen beschouwen waarin de liefde groeide en bloeide tussendoor de zwaarte van de dagen hoe droeg ik een werkelijkheid die zo bovenzinnelijk vloeide doch het zicht verblindde, ik zag geen dubbele lagen toch is het tot in alle diepte…

Geyrhalter gebuikt geen muziek in Our Daily Bread, geen voice-over, geen interviews, geen titels met plaats- en/of tijdbepalingen. Hij registreert alleen maar; met een feilloos oog legt de Oostenrijker de vernietigende efficiëntie vast.…

gedicht hoefde ik niet lang na te denken hij had een gedicht geschreven over vrede en we zochten naar vertalers. een sympathiek streven zo zette ik elke dag en overal oproepjes mijn familie leverde de Duitse versie aan… ondertussen hebben we de Duitse, Franse, Friese Sloveense, Afrikaanse en de Groningse versie gisteren had ik een kort interview…

', zegt Mark Rutte bloedleuk tijdens een tv-interview, terwijl hij zelf geen poot uitsteekt en veilig in zijn ivoren torentje zit te bellen met Obama, Merkel, Hollande en Poetin, ja, zelfs die grote boef!…

erger wordt de ‘waarheid’ blijkt een onzeker gegeven op sociale media lijkt haar verdraaien soms een sport beste Rutger ik wil weten wat je hebt te vertellen in je pogen tot resetten van ons geheugen ik wil het uit eerste hand lezen ga dus je boek bestellen en hopen dat het waar is en niet weer de zoveelste leugen *.n.a.v. het interview…

Duizelingwekkend is de kosmos in al zijn diepte. Maar in de zeeën van de tijd kreeg zelfs de aarde eigen ruimte. Maar als je jezelf nog niet begrijpt is er een vergezicht in je eigen hart. Want jij bent minstens even duizelingwekkend als de kosmos in al zijn verten.…

Teder brengen we de oceaan tot rust, zinken in de diepte van warme handen en het vervloeien van de tijd. Het licht is al wakker wanneer we opstijgen en met ferme wiekslagen de ochtend omarmen, twee paar ogen knipperen en vinden hun gelijke aan het leven van vandaag. Daar leggen we onze vleugels af en proosten op een nieuwe storm.…

je bent Anders stoor je misschien het refrein Dat men zo goed uit het hoofd kent En zelfs als men kan inproviseren Mag je niet omschrijven Waar men zich niet mee kan identificeren Want een leven moet simpel blijven Zelfs als dit betekend Dat gevoel compleet verloochend wordt En de gevolgen (voor sommigen) vanzelfsprekend Zeer ver de diepte…

ik hoorde een lied uit de vierde dimensie waar magie en mystiek de klankkeuzes zijn liet me meevoeren door stemming en sfeer naar grenzen van weleer in de diepte van ons hart overweldigend was de smart en het mededogen dat met duizend ogen warmte gaf na een korte heling ging ik weer omhoog waar de ruimte haar schittering ingetogen…

De randen zijn zwart de zon staat laag mijn hart is vol smart zorgen tot aan mijn kraag Het licht raakt de bodem niet het binnenste wordt niet belicht het is niet vreugde wat men ziet het is iemand die zwoegt en zwicht Om te komen uit de diepte zichzelf zoekende te kijken op de paden die hij liep al vloekende Hij moet zichzelf vinden…

Alles wat volgt O Marineblauwe parel Ontwakende schoot Giftig teken In een knip schoof ze uit de vruchtenzee, rijk aan diepte en gesis. Blije kreetjes galmen in het hoofd. Het brandt onder mijn navel. Avond na avond waakt ze over geduldig strand dat wacht op een zoutbad. Helmgras houdt de zandkorrels samen, duingolven.…

lach voorgoed heeft afgedaan wat is nog de zin van het leven als er geen vreugde geen blijdschap geen liefde wordt verkregen wat is nog de zin van het leven als alles je voorgoed wordt ontnomen je alleen nog maar verschijnt in aller duisterste dromen wat is nog de zin van het leven nu jij er niet meer bent tranen vallen in de diepte…

Terwijl zij de netten uitwerpt in een wolk van schuimspatten krijst de drenkeling en hijst zich aan boord, In de diepte een verzonken stad onder wuivend wier, een mossig koord leidt naar het schip gekraakt in een donderslag Nu rest er vermolmd hout, groeien er koralen op de mast, de oeroude glorie ligt aan scherven terwijl zijn tranen bederven…

Water, niets dan water in de oceanen van de aarde samengebracht schuimende golven raken met veel geklater de drijvende schepen in volle kracht Water, niets dan water zinkend schip op volle zee vergaan neemt herinneringen mee voor later en rust in stilte op de bodem van de oceaan daar in de diepte van de zee zijn mensenlevens uitgeblust…

de deur is open, maar je kunt niet staan een ongenode gast kan binnensluipen je weigert pertinent om weg te kruipen want kruipen heb je al te vaak gedaan je hebt beslist de strijd eens aan te gaan al voel je angstzweet van je voorhoofd druipen je weet: nu is het pompen of verzuipen een engel heeft ook vleugels om te slaan de verre diepte…

Kom ik als diepte, dan zul je mijn bodem nooit raken. Kom ik als water dan lijken mijn oevers in niets op een kade. Ik ben al bijna bij je. Als een zuigeling een wereldoorlog zul je mij smaken. ----------------------------------------------------------- Uit: Raster 89, 2000.…

Kom, duik met me onder Duik met me mee Proef de blauwe schoonheid Luister naar de diepte Luister naar de liefde De liefde van de zee Lopen over het strand Loop met me mee De duinen stuiven, worden steiler Meeuwen aaien de morgenzon, Duikspelend met de wind Een schip met witte zeilen Scheefhangend in de ochtendstond Als een ongehoorzaam…

ik kan niet vliegen mamma vanachter dichte tralies smeek ik meeuw om raad zij huilt regen en neemt een duikvlucht naar de diepte van haar ziel om ver buiten grenzen van tijd waar leegte ruimte wordt vrij te zijn ik weet precies wat zij bedoelt als ze zo huilt die langgerekte toon die op het einde naar de afgrond daalt…

spiegels onder mijn schedel en mezelf haastig aan de stilte ophing; het zwijgzame van een woord dat ik dan weer anders ging vasthouden omdat het mij koos als geliefde waardoor ik weer ging geloven in jou en de tijd tussen halfopen deuren soms denk ik wel eens : had dat nou maar niet gedaan misschien zou ik dan de diepte…

De traan in het linkeroog, dat huilt zonder het te weten, de diepte is onpeilbaar de liefde ook, al is zij misschien niet verwerkelijkt maar maakt dat wat uit? Is het niet een lange eindeloze droom, afgewisseld door nachtmerries, door warmte, hoop, tederheid, verwondering, schoonheid en passie.…

aanstroomt het hart dat blijft slaan nauwer ingeweven de sneeuw spiegelt verdiept over het weideland vergezichten en ogen dromen droomstil al wat je zag laat mij in deze stilte maar ik mag dit wel, als deelgenoot waar het hart uit kan rusten verwonderlijk teer waarvan je de waarde verstaat hangt de stilte op ramen langs de witte wegen van diepte…

duister en zie de wereld voor me er is geen armlengte of het altijd gedroomde, geen groet of zoen roert de wind er is volkomen stilte niets bestaat mompel ik hardop, ook niet de huizen die uit het zwarte vallen, dakloos en ondoorkruist zelfs geen ramen met groot gemis ik schrik van mijn eigen stemgeluid, vreemd, alsof het uit de diepte…