Alle inzendingen over gehucht

Zij waren de dag zich moe gegaan met zwoegen en met gezucht, in de late avond kwamen zij aan in Bethlehem het gehucht.…

Maar ‘k zie de bomen dichter zich verdringen om ’t gehucht en als de frisse daken, die er nu al zomer maken en die blinken in de lucht. Nu hebben al de meisjes ook geen manteltjes meer aan, maar heldere japonnetjes, die wel zo aardig staan.…

Hoorde je nog even de gebeden in de kapel van het gehucht? à la retraite de Namur? Geen perk, geen zerk, geen naam, in die onooglijke vlek, in Erneton-sur-Biert. Mijn vader schreit.…

Ik stond op 't duin onder maanlichte lucht, Rein blauw, dat plechtig rees en teder helde, - Of 't aarde omveilgen wou - ver achter velden, En ijle bomenlaan naar klein gehucht, En stille duinrij, ingeslapen vlucht Van doffe golven naast de lichtdoorwelde Woelgolven van de zee.…

Ik herinner mij de stille vrede In stad, ’t kleine dorp of gehucht In groene weide onder blauwe lucht En nevelig bos dat de kim beklede.…

laat mij maar een druppel zijn in een regenbui onopvallend vallend uit de lucht zo’n kleine grijze muis je ziet hem over ’t hoofd toch geloof me hij zit misschien ook in jouw huis een van die onnavolgbare spreeuwen in zo’n mysterieuze spreeuwenzwerm of vlucht of gewoon een inwoner van een of ander nooit gekend onbekend gehucht…

De zwerver daalt, in zielsgepeins verloren, In 't dal en naar 't gehucht van wit en grauw; Daar klinken vrome tonen uit de toren - De star der liefde flonkert zilver-blauw. Het kerkje bracht, wie danken wilden, samen En wierook en gezang golft uit de poort En op het dank-gebed zegt alles: "amen".…

We lopen naar het volgende gehucht. De weg voert langs een ansichtkaart. We zien een stipt vervallen huis een meer, een horizon maar niet gemeend eerder terloops, buiten bedrijf. Twee zwoegende figuren in het landschap uitgezet.…

Breed vloeit, - zoals dit leven in een droom, - Het klare beeld van 't vredige gehucht, In de' effen spiegel van de stille stroom, Waarop geen enkel vluchtig golfje vlucht...…

Langs de boswachterstuin en woest heideveld, tot aan wijd boerenland, een klein gehucht, ligt de mulle weg onder koele lucht uit beukenloof, dat zacht naar de grond helt. Die bomen hebben rijke jaren geteld, uiten tezamen een vastberaden zucht, sprekend van wijze, liefdevolle tucht, staan als wakers, lustig streng opgesteld.…

Daar glanst de toorts des hemels, De zwaluw klieft de lucht, En menig deur en venster Gaat open in ’t gehucht. Daar komt allengs meer leven: De mannen treden uit Met spa, houweel en hamer; De mijnklok wordt geluid. Daar gaan zij, kloek en moedig, Maar ernstig, stil en stroef, En vrouwen, meisjes, knapen, Gaan mee naar gindse groef.…

nog zijn ze er met tussenstops van jaren de donker groene gehuchten tegen de hellingen aangeplakt helaas minder glooiend en klein de horizon in een eerder verdwijn door hoge flats direct aan de rand van zee waardoor de terrassen tot op het strand lopen en inpandig logistiek goed beheersbaar zijn en het klimaat beter te regelen…

en hier beneden gebeuren ogenschijnlijk geringe dingen, de rivier die altijd roerloos aan je voeten lag glijdt stil de hoek om, van de geiten die zoëven om je heen liepen is niets meer gebleven dan wat beweging in het riet en misschien is dat ook al de wind, de laatste hete bulten hooi zijn op wagens geladen en worden weggevoerd naar het gehucht…

Nog nooit had in dit land een sterveling Van Kleine Huisjes ook maar iets vernomen, Maar nu de koning daar is langsgekomen Mag je wel spreken van een kentering. Eén die daar woont is bijna al beroemd, Maar hoe wordt zo een eigenlijk genoemd?…

gekleefd d’achterkant ’t was nog boers en plat in 't land één dorpsstraat: ‘t Lage End de smid de wagenmaker één vleeshouwer één spekslager boerinnen lang in ’t zwart klederdracht met gouden spelden zon op oneindig groene velden hollandsch oude pronk en pracht ’s zondags na de kerk d’herberg met ’t biljart Oh Oh Oudsoetermeer gehucht…

In een stille, haast heilige nacht wordt het landschap in wit gehuld onder een zware asgrauwe lucht ontwaakt verbaasd het stille gehucht en wordt een winterdroom vervuld geruisloos, zonder enig gerucht. Verwondering en bewondering kindergejoel en klappertanden op een maagdelijk wit tapijt.…

Gehuld in dit gehucht van alledag klink ik haar vast aan mijn bezielde blik. Diep in mij ziet zij het vuur. Zij ziet de drang en bloedrood vuur, ziet mijn verlangen. Welwillend wenkend, toont ze mij de weg naar haar heiligdom, een meisjeskamer waar Eros’ eerste openbaring wacht: ten midden van haar kindertijdrelieken.…

Dit verdomde gehucht is zo sompig als de pest en ik zak er al jarenlang in weg, het lijkt wel alsof de stadsmuren nog steeds bestaan en mij geen uitweg gunnen. Gek genoeg bemin ik ook de oude beelden van mijn stad, zoals de Tiendewegpoort, die ooit als ingang van de binnenstad schitterde en waar men misdadigers gevangen hield.…

Dit verdomde gehucht is zo sompig als de pest en ik zak er al jarenlang in weg, het lijkt wel alsof de stadsmuren nog steeds bestaan en mij geen uitweg gunnen. Gek genoeg bemin ik ook de oude beelden van mijn stad, zoals de Tiendewegpoort, die ooit als ingang van de binnenstad schitterde en waar men misdadigers gevangen hield.…

Vroege narcissen Waardoor je weet er is nog hoop, toch Nog hoop, toch nog wel redding Het fluisterende riet van een liefelijk oord Beweert dat je er zeker van kunt zijn dat Wederopbouw lukken gaat Ondanks het nieuws, ondanks de zo slechte Tijding die als een bom insloeg, een voltreffer Was, totdat een voorjaarswind in een stil gehucht…

Je bruist van moed en nieuw leven, Een lachende zon, een teerblauwe lucht komen terug vrolijkheid geven In de Vlaamse Ardennen, in mijn gehucht. Ontluikende bloemen Vlinders zo schattig gaan elkaar zoenen De lente is prachtig De vogeltjes zingen En maken hun nest. Ze paren en zingen De natuur doet de rest.…

En nu fietst ze goedgeluimd naar het aangren- zenden gehucht een paar kilometer verderop, waar haar ouders haar liefdevol zullen opwachten, pa wel wat slaperig. Nadat wordt gevraagd 'Hoe was het?…

Ons land mocht de warmste dag ooit beleven de Spaanse Costa' s waren tot bij ons gedreven de temperatuur steeg boven de 40 graden voor onze landgenoten moeilijk te verdragen 's nachts draaien en keren , niet kunnen slapen 's morgens bezweet opstaan en blijven gapen oververmoeid en loom aan je werk beginnen het maakte je op de lange duur buiten…

naaldhakken kraaknet in haar witte kiel de verf bladderde van haar wangen ze keek scheel door bokalen gevangen in een hoornen montuur alles wat zij verzweeg was een gerucht van klanten als een mug die gonst tussen de schappen van een supermarkt met schel licht het gaat over de tentakels van de schatkist de spits van een club uit een vergeten gehucht…

Dit gloren gaf me met een zachte glimlach en ‘n zucht aan zee in dit gehucht als ‘n hemelse droom gedachtestroom. ‘K morste stillevens, klater, bewogen tekens met mijn ogen domweg van binnen in gesprek met m’n eigen onvermogen.…

Met de roerloze verschijning van zijn hoge statigheid, met de zekere belijning van zijn wasdom, uitgebreid op de stilte, over een hoeve rijzend of om een gehucht, is 't aanwezig in de droeve leegheid van de winterlucht.…

Ik ken geen schoner luchten Dan waar de herfst mee praalt, Als 't zonlicht nederdaalt En dorpen en gehuchten In goud en kleuren maalt. Dan rijzen blanke rotsen En donkre bergen op, Begroeid met ruige bossen, Verguld aan rand en top.…

Ik ken geen schoner luchten Dan waar de herfst mee praalt, Als 't zonlicht nederdaalt En dorpen en gehuchten In goud en kleuren maalt. Dan rijzen blanke rotsen En donkre bergen op, Begroeid met ruige bossen, Verguld aan rand en top.…

'k Ontwaarde, van de rug der heuvelketen, weer 't oude kalm gehucht, welks lage daken zo vreedzaam hurkten, grillig rondgesmeten, en rood en ros van 't schuine zomerblaken. Nog kon mijn blik langs wond're lijnen zweven... Geen bloem van liefde is in mijn borst ontsproten.…

'k Ontwaarde, van de rug der heuvelketen, weer 't oude kalm gehucht, welks lage daken zo vreedzaam hurkten, grillig rondgesmeten, en rood en ros van 't schuine zomerblaken. Nog kon mijn blik langs wond're lijnen zweven... Geen bloem van liefde is in mijn borst ontsproten.…