Alle inzendingen over kerker

Naar verten wil ik, Eindeloze verten Die daaglijks baden In de vrijheid die ik Hier zo deerlijk mis, Opgesloten als ik ben In de kerker van Mijn ziel waarin De tralies zijn gesmeed Van nooit verwerkt verdriet - Als ik dat maar los Kon laten, het hekwerk Zijn structuur ontnemen, Ik zou verder gaan, Langs onbekende grenzen…

Een reus is op ijskreem verlekkerd en op honing van dikke hommels, die de longen van de rots doen brommen als dwergen in een waterdichte kerker. Een reus weet wat hij wil. --------------------------------- uit: Renaissance, 1963.…

In de kerker van verlangen Ergens tussen licht en duisternis Zit ik stilletjes gevangen Achter een grote hindernis… In de verte hoor ik zingen ’t lijkt een hemels kinderkoor die de stilte gaan omringen afgestemd op mijn gehoor… Ik geraak lichtjes bevangen Denk aan dingen die ik mis Eenzaam in de donkere gangen Wat is de betekenis?…

Geketend in een kerker is waar ik verblijf. Ik beweeg en soms denk ik kwam maar een einde aan alles. Vandaag nog! Handen stil even controle. Los van de ketens is wat ik wil. Ik beweeg en soms denk ik ik dacht er niet aan! Zomaar even dat ik ervaar verlost te zijn uit dit lijf!…

overvloedig de oogst van melk en honing jij bent de koning op mijn kasteel verfijnd zijn de feesten exquis het gebraad in elegante dansen blijft hoofsheid paraat maar in de kerkers schreeuwt het geboefte rammelen de kettingen in vochtige kou dronkaards en schelmen die mensen bedwelmen gespuis van het minste allooi vindt ook hier…

Achter schaduw een goed heenkomen zoeken misschien in kerker of door tijd gevonden nacht die zich met graagte openbaart en zich heerser noemt met donker zwaard. De pen die immer door de dagen krast weet van scherpte en gemak. Zo legt hij ongemerkt het uitzicht bloot, maakt het beeldend af.…

Ik dacht te zijn maar ik was monddood het was zij die floot op lippen roze en zoet De lucht verstond de belofte al was eigenwijsheid haar grootste goed, benedendeks was zij de kapitein en ik de schrobber in haar hand Toch eenmaal aan de bovenrand geraakt waar de zon haar ogen spleet en haar grimas kathedraalde tot in de kerkers van…

laat hunkering blijven en de zon keren opdat de gletsjer smelt en warm bloed de koude verjaagt uit een kerker waar het monotone ritme van een omfloerste trom de tijd wil overstemmen laat de klokken zwijgen zet wekkers stil want je wilt ze niet horen, niets mag herinneren aan het moment dat de toekomst verdwijnt en het licht plaatsmaakt…

Een handvol akkoorden drijft neerwaarts als de muze haar lente lispelt Het is alsof er woorden missen in de grootte van tegenpolen Ik herken de eeuwig vallende traan als nabijheid van seizoen wisselt en de verte wenkt in kraters en zwarte holen Met een dichterlijke vleugel dek ik graf en kerker toe Niet zichtbaar voor een oude…

Tot weerzien zeggen, weten dat aangezichten vervagen als verloren dagen, wissen en stilleggen Vaarwel vrienden: schimmen moet je verjagen, opbergen, vergeten en in kerkers leggen Wees gelukkig en bemin zonder najagen!…

welke droom hebt u vroeg de dichter en hij verdeed zijn ziel toen hij dagen en weken en jaren in het graf van zijn woorden dook verzen neerschreef stiller dan het geluid van minnaressen luider dan hemzelf en de muren, uitgediept tot in de kerkers van het weten hij wilde stil verdwijnen maar telkens de nacht begon droeg hij zijn geluk…

ze belagen je kasteel stropen bij de boeren loeren naar de ophaalbrug ondermijnen torens grijpen koeien bij de horens zaaien tweedracht en veel twist ze willen jouw geheimen uit de kerkers van je geest de donkere gewelven waar het gist en donker mist je kunt niet met ze delen die dimensie is te groot waar norm en waarden heersen…

Alle intimiteit wordt in kerkers opgesloten, aanrakingen zijn opeens taboe en het uitkammen van doorgeschoten wreedheden is leeggegoten.…

Het bloed in de aderen drijft naar leemten en hiaten achtergelaten in kerkers, die het smachten verstomden vlaggend weigerend tot overgave fier, jong en zonder aangezicht het paard dringt door tot de horizon blikkerende zwaarden en tumult begeleiding van gezellen in vol ornaat vaandels gestreken ondergang uitstervend in streven naar gelijkheid…

de duivel werd gevonden in een hol een woeste baard en grijs geworden haren hij teisterde z’n land zovele jaren en eiste van het volk een zware tol in wreedheid was hij niet te evenaren hij zaaide angst en moordde voor de lol de zwarte kerkers zaten overvol met door zijn beul bewerkte martelaren maar toen ik laatst die beelden van hem zag…

Tweemaal is geen scheepsrecht En vier keer is er één te veel Ik hak en sla m’n rug in puin Met een veel te bot houweel De muur wil maar niet om En de ramen barsten niet De kerker blijft bestaan En ontaard in kwellend verdriet Ik wil u enkel zeggen: Mijn geest zit goed verstopt Waardoor ik alle ellende Diep in mijn hoofd opkrop Een kurkentrekker…

in de kerker van gestorven liefde kijk ik door een roestig rooster de adem stokt wezenloos als ik het groene mos aanschouw ik blijf geketend aan koude stenen waren mijn ogen gesloten toen ik voor het ontluikende koos alle wegen leiden al jaren altoos naar krimpende eigenwaarde en kan slechts pijnlijk staren naar ieder die kennelijk het…

Een onbewuste kerker is het, waarin ik me ongelukkig voel. Een gevangenis waarin ik zoek, naar wie vrije mensen zijn. Naar wie ik werkelijk ben. Angstige mensen zijn wij allen. Angstig is bijna iedereen. Mensen zijn zoals vogels zijn, die onbevangen willen vliegen.…

Paulus en Silas hadden het verlangen, ondanks zorgen en pijnlijke wonden in de kerker hun Heer te verkonden, wekten de nacht op met blijde gezangen. Trots tegenslagen, wanhoop en gevaar de Hemelvader aanroepen en loven is heldhaftig, maar onnoemelijk zwaar.…

De heraut van Gods Zoon wordt gevangen, zit in dompige kerkers en verkwijnt. Door zijn ziel luide blijde gezangen, ofschoon men besluit tot 's mans levenseind: "Werk volbracht: de Heer wil mij ontvangen!"…

hou me vast kruip toch in me als mijn kind weer wordt weggetrokken in de wereld van pijn verlies en weg, ver weg zo dichtbij weg kom lieve nestel nog even in haast verloren gedachten maar gekerfd in de eeuwigheid van thans, gister en de onmogelijke vergetelheid ik heb je zo warm overweldigend toegedekt in koude kerkers…

Want Spanje dreigt met kerkers en knuppelt vol venijn. O Carles, net als Mozes leidt uw volk door de woestijn En trek Rajoy maar stevig bij zijn grijze, vlassige baard want net als Franco indertijd is hij geen euro waard.…

Ik heb jou de vrijheid ontnomen, opgesloten in de kerker van mijn hoofd. Mijn lach van tralies die jou moest bewaken, heb ik als een labyrint om jou heen gebouwd. En dan was er nog de lichtbruine zee, wazig van tranen, die ik nog om het doolhof heb geplaatst, opdat jij echt niet kon ontsnappen.…

ergens had ik jou geplaatst tussen de kroniek van misvatting en de verzen van een belijdende, het hoorspel lispelde voorspellingen van een orde die haaks op mijn reikwijdte stond *** jij schraapte vlokken schuim van elke golf die mij overspoelde, bouwde een kerker van het witte nat en boeide me met de wind die nooit ging liggen je kon het…

Mijn liefde werd steeds sterker, En mijn angst werd groter, Toen op een dag het vonnis kwam, Ze is verlost uit deze aardse kerker. Mijn hart brak doormidden, Er zijn geen woorden voor, Ik kon alleen maar bidden, Wat meer op schreeuwen leek.…

Het stenen bruidsbed in haar erker werd overwoekerd door de wildste verwachtingen, de heemtuin aan haar voeten spint de draden van emoties in verlies van het frêle wezen, ze zag hoe het kroos de vijver sloot in de kleine ruimte die haar groene kerker bood,hoe het water de toekomst ving,het niet ververste, erin bevroor.…

uitzicht klim uit je kerker luister naar het licht kom in mijn erker kijk door mijn gedicht zie meer dan je denkt voel in je levensvonk de wereld open gaan denk meer dan je ziet dat het groene lover jouw open venster is laat dat niet betimmeren pak je kans, spring erdoor bouw je eigen beelden zing je eigen zinnen schilder je…

Steden spinnen wegen: Webben tussen kerkers. Zwerf of geef je over. 't Ravijn bant de de blik, De vlakte verstrooit ze. Bespring rotstrappen, zwerfblokken naar uw drift. Laat in de vlakte uw verende voetzool Liefkozen door het vochtige gras.…

liet de winden daar struinen wij braken met dijken en pieren de golven omdat zij ons met hun kracht zouden hebben bedolven jij wakkert de wind tot orkanen en wij luiden klokken omdat we de gaten gaan stoppen die door het water en stroming ontstaan,hopen in het geweld niet ten onder te gaan wij voelen ons sterker met de natuur in de kerker…

zodra jij, zwarte stigmazaaier in de kerker wordt gesmeten en elke luizige huidplooi door ongedierte wordt opengereten dan pas schreeuw ik volmondig amen!…