Alle inzendingen over krank

De hemel staat met sterren volgegoten Als met gesmolten zilveren metaal; De nacht is krank van zwangre bloesemloten, Waartussen ik gedwongen ademhaal. En steeds als ik in uiteindelijk erbarmen Rijst uit de nacht uw beeltnis, naakt en blank; Mijn droom omhelst u met onzichtbre armen, Mijn lippen kussen u schier zonder klank.…

Zijwaartse spoken triple de horror het knarst en het barst en kijk, daar komt de schedelboor soms zijn er demonen duistere monsters in de nacht ze schreeuwen en gillen keihard krijsen in m'n kop en bij het harde koude daglicht ook, het houdt niet op waanzin en dood is overal de stank van verrotting kranke zinnen, en verval laat…

Maar hoe zal ik, van middagklachten krank, Beängst en moe van dromen als van daden, Weer vrede vinden in hún stemmenklank?…

dier de Duitsers kwamen als een beest uit een kooi ze zongen zo mooi ze rolden hun oorlog over dorpen en dijken waar kinderen speelden klein en dun luisterend naar de stap van lederen laarzen met hun donkere ogen hun donkere haren ze zullen niet spreken ze kenden geen namen en de dagen kraakten en honger en kou knepen je krank…

Immer vond ik, 't pad ontweken, een richtbaak voor mijn stappen, mank en krank, en stronkelde ik in wanhoop soms verloren, dra viel door 't duister, uit een hoge toren, diep in mijn ziel een verre klokkenklank.…

Een krank en schamel hout, Het minste van het woud, Door iedre wind geslingerd, Reikte ik mijn ranken uit, Weerstaan, maar nooit gestuit, Een dorre wilde wingerd. Geen mens die naar mij zag. Al waar ik kroop of lag, Mijn groen ging alles dekken. Tot in dit woest revier De goede hovenier Mij wijs kwam stekken!…

De honger nijpt, de pest ontvolkt de straten, Uw kroost ligt krank en worstelt met de dood: Verbijt uw leed! Wat zou uw bidden baten? Geloof hen niet, en klaag aan God uw nood.…

Zijn loof geneest de kranken Wijd boven alle dranken. Gods waarheid zal zijn wortel zijn, Gods hete liefd' zijn zonne-schijn, De grote Geest een reine En levende fonteine. O Vader goed, geef dat wij ras Dit over-kostelijk gewas Met hertenvreugd' genieten; Geen kruis zal ons verdrieten.…

Een laatste roep der donkre stad verzonk, Het zwijgend water wiegde gouden spranken, Nog poosde een late lichtschijn bij een kranke, Bij zure arbeid, of een zoete dronk.…

Kranke mensdom, sta hier wat bij de graven. 't Wormgekriel knaagt aan 't lichaam; maar de ziel, waar is zij? En lijdt zij niet 't snoerend vagevuurverdriet, waar zij naar verlossing smacht en naar uw gebeden wacht? Allerzielen! Bededag die ik niet vergeten mag ... Allerzielen! Vader weent, moeder kermt zo vereend ...…

Mij, eenzame, hebt gij uw eenzaam leven, De teerheid uwer kranke ziel gewijd: Gij draaldet niet, gij wilder pijnlijk sneven Om één kort uur van stille tweezaamheid.…

O kranke* troost! wat baat De groene en goude lover? Die staatsie* gaat haast* over. wit=plezier verschoont=spaart wuft=speels loddereitje=middelste in de kring schop=schommel bonket=knikker kaartje=speelvriendinnetje kranke=geringe staatsie=versiering haast=vlug…

Ik weet, mijn zonden zijn zo zwaar, zo menigvuldig; Doch, heeft de laatste blik van Deze, die ik huldig, Mij, arme kranke, niet zijn reddend hulp beloofd? O reiniging door Bloed, gelijk de bloedschuld erflijk; O wonderbare nacht, daar 't licht zijn oorsprong vindt, O goddelijke dood, daar 't leven herbegint.…

van een setter stond zijn hartje zó in brand maar zij was doodgereden; van die kranke liefde rees hij nooit meer uit zijn mand ... Vóór ik het wist begon m'n eigen keel te zwellen en huilde ik mee met de beschuitbus in mijn hand. Die was van Bolletje, de thee was van Van Nelle; maar van mijn tranen was Jeanett' de fabrikant. 0!…

Nu rust ik uit - nu rust ik uit In bloemen en in geurig kruid; En nu ik u ben ingegleden, o Donzen bed, satijnen peul*, Nu voelen eerst mijn kranke leden, Hoe gij mij zijt tot baat en heul. Trouw hondje! - gij, gij wist het wel!…

Haar kranke weelde schiet de flanken door; begeert dooradert de ogen; dof gemor wordt huilen, hoeve aan hoeve, vert aan vert. Zij liggen aan de band. Hàar lijf is hól... ‘- Uw eenzaamheid? Werp uwe kindren, gij!’…

Maar ben ik willens krank, Mij klagende t'onrecht, de liefde ik t'onrecht blame.…

o Gij, die zelf de kranke taal bemint van ene rieten staal, verwerp toch ook mijn klachte niet: ik! arme, kranke, klagend riet! (1857)…

Mijn hert... mijn herte is krank, en broos, en onstandvastig in ‘t verblijden; maar, als ‘t hem wel gaat énen stond, ‘t kan dagen lang weer honger lijden!…

maar de moeder aan zijn sponde Bespiedt de onvaste rust van ’t krank en lijdend kind; Ach, hoe dat hoofdje gloeit! ’t Is alles stil in ’t ronde, Doch in heur ziele niet, die vreest, zoveel zij mint. O God, waar hier op aard wel ’t innigst wordt gestreden?.... Aan ’t kinderziekbed, Heer!…

Nu, de kranke mag weer hopen, – Kan men sterven in de Mei? Zijn gevangenis gaat open, En hij ruikt de groene wei!…

Nu, de kranke mag weer hopen, – Kan men sterven in de Mei? Zijn gevangenis gaat open, En hij ruikt de groene wei!…

Zo staart in Libië’s woestijn De kranke pelgim, uitgestoten, Verlaten door zijn tochtgenoten, Naar hen, die reeds zo verre zijn. Hij ziet geen Karavaan, hij ziet Van verre slechts een stofwolk wemelen, Hoort van de drijver van de kemelen Nog ’t slepend en wegstervend lied.…

De schrandere arts verbiedt de kranken 't Gebruik des wijns, en tevens 't Genot der zoete min; Terwijl zijn kunst daarop bedacht is, Dat hij de zwakke lijder Een zachte slaap verschaff'.…

Doodsimpel is ’t en toch heel schrander: Men doe een reisje of hou’ zich krank – En komt men later bij elkander, Dan is ’t koekoek dezelfde zang! Ik heb het zo dikwijls gedaan, Ben weken lang soms weggebleven En keerde ik – och, dat was een leven! ’t Begon weer van meet af aan.…

Zij schertsen, maar een weemoed schemert in hun oog; Krank van verteerden lust en delicate pijnen Paren de woordjes zich aan heus en lucht gebaar, En de mimosa kwijnt, roerloos in 't porseleinen Geraad, vóór 't spiegelglas van 't duisterend boudoir.…

Gemaskerd door hun eigen trots, vergulde lach of kranke lust. Zij krijgen van geen enkle dag wat avondrust. Ze gaan, ‘lijk zwervers, altijd door langs dageraad, en avondrood; ze vinden nergens ’t eigen huis dan in de dood. ------------------------------ uit: Schaduw (1928)…

En thans te ver van U en van Uw veile panden, de kus van wulpse mond, de gloed van kranke geest, de smaadlach van Uw oog en streling van Uw handen, 0 't schaamteloze schoon, dat huivrend is geweest. Geweest!…

Dat winterlicht troost de kranken op hun bed vol smart. En brengt de opgebeurde ziel ten hemel met Onze Lieve Heer Getroost voor altijd na pijn en smart.…

Hoe krank* is, laas! ’t vermogen* bij de mensen; In God bestaat* het geven Van 't luk en heil, dat wij de and'ren* wensen. 'k Wens dat de Heer U wind en weer, En voorspoed geef in ’t varen; 'k Hoop Gods genade, Zal u voor alle schade Wel* bewaren.…