Alle inzendingen over ontginnen

de hoop waren zogenaamde kwelogen de handen ruw en afgewerkt op de natuurlijke noordelijke velden, een reliëf...van hoge zandgronden brak liggende volle akkers der natuur de akkervelden en weiden veranderd naar het groene idee heidevelden met schapen van nature vlakliggend en door hardwerkende boeren in gebruik genomen om de ontginning…

eenmaal ontkiemd in het hart doet levenslang beminnen de wortels van haar start zijn niet meer te ontginnen…

Eenvoudig is een berg beklimmen een akker ontginnen een kanaal graven tijdens snikhete zomerdagen echter, ik raak buiten zinnen als ik tracht jou te beminnen.…

Ze blijven altijd spreken Soms ver terug in de tijd Bevestigen het herbeginnen Herhalen de leugen Versterken de waarheid Herinneringen Nooit zullen ze sporen ontginnen Vermoedens doen dat vermoedelijk wel…

Kom dan, mijn gedachten, Dromen zonder doel, Die, van de oorsprong van de tijden, Oprijst om weer te verglijden Daar uw donkerten omzwachten In gedaantenloos gewoel, - Kom dan: mijn beminnen Moge opnieuw de nacht ontginnen Van uw veelgeplaagde poel.…

Om nu aan goud ontginnen te beginnen Lijkt niet erg optioneel voor de Roemeen Want waar gaat al met al de opbrengst heen? En wat voor giffen krijgt men daarmee binnen? Wanneer het dus ècht goud is wat er blinkt Dan zal het wel het geld zijn dat er stinkt…

Ken uwe rijkdom en rang, zoek gestadig uw zuiverste gaven, Hun sluimer wacht in uw ziel - geen ander die ze u zegt; Plunder uw hart tot de bodem en peil naar de diepste juwelen: wie de eigen schatten verzaakt, zijn ook de sterren ontzegd!…

de taal gewoon zoals het moet leesbaar vooral geen hermetisch gesloten zinnen doch slechts de klare taal die het ontoegankelijke doet ontginnen... de dichter ploegt en trekt voren in een akker van taal de lezer echter neemt notitie en begrijpt het allemaal…

glimlach bezie ik niet als een spiegel wanneer ik naar mijn kooi kruip ben ik onderdanig in de liefde van mijn zelf verzonnen werkelijkheid maar dat zegt alles over de onbereikbaarheid van mijn geneugten wanneer ik jouw glimlach zie ben ik als de struisvogel ik steek mijn kop in het zand van een verdwaalde woestijn nog alles te ontginnen…

Verlaat nu mijn gelaarsde handen om prille prooien te beminnen achter traag trillend naveldons vlieg vrijuit naar verre landen waar ze een monarch verzinnen voor het monetaire fonds verhef mijn adelborst tot standen die het knapenbloed ontginnen in bronnen van de warmste spons.…

een vogel brak uit zijn lijst plots was het uitzicht helder geen wolk sprak hem aan geen deur geen raam in het grote gebergte er was nooit één verhaal wel een eeuwig verlangen naar schitterende zinnen dansend op wankele schouders het ontginnen van de mijn de omweg naar de waarheid met vingertoppen betast uit vitale wanhoop…

je kent alle scenario's gedachten dwarrelen op de wind van zinnen en opnieuw beginnen dat is geweest hij was geen beest maar zeer gevoelig in de eerste streling pakte jou van binnen was liefdevol in het ontginnen van ontluikend nooit gevoeld alles goed bedoeld het heftig vuur sloeg over en de nablus was een eerste heling maar…

tanend als de maand september dat vruchten van de bomen slaan en herfst de eerste kleur bekent waar zomer zich heeft afgewend en straks naar oud verleden geurt en al wat ik heb afgekeurd zal levend zijn en waar gebeurd en soms geschikt tot in der minne zo kan ik in een nieuw seizoen mijn fouten minder overdoen en bovenal, opnieuw ontginnen…

Ter Marse 'in het veen' onland, wildernis er omheen drie boerenplaatsen op een verhoging dicht bijeen pioniers waren ze midden in het veen een hard bestaan ze ontginnen het onland er omheen met de buitenwereld geen contact alleen een pad naar Onstwedde het veen verdween Ter Marse werd normaal een paar boerderijen langs de weg…

Gisteren las ik op onze site Dat stof tot nadenken zich op blijft hopen Wat wij ons eigen maakten ligt maar binnen Als loze spinsels die ten dode lopen Een schrale oogst van wat ooit was gezaaid Waar is het dat een kiem zich zal ontginnen Een vers dat van zichzelf een oorsprong heeft Dat wat onstuitbaar onze geest doet waaien…

mijn huid zich sluiten voor een zee van leven zal ik niet uit de nerven barsten als vochtige ogen de matrijs van het verleden nog eens openen zal ik dan van papier worden op de kantlijn krioelt het van ongeboren poëten of heeft alles de tweede adem in zich met de pulp meegroeiend als een spons twijgen in een nieuw bestaan ontginnen…

Te midden van ontginningen der woeste gronden liggen kanalen van vloeibaar zwart als primaire aderen aan geboortegrond gebonden. Nauwelijks hoorbaar zijn fluisterende verhalen over een week gedempt hart gelegen op de waterscheiding langs de palen.…

wolfspinnen er valt heel wat te overwinnen de bloemen zijn nu bazinnen ik droom van zeemeerminnen en opgesloten leeuwinnen zonder arrogante opgeheven kinnen jij wil zo graag iemand beminnen maar iedereen is buiten zinnen niemand laat iemand nog binnen laat het krijsen maar beginnen jij belichaamt alle vriendinnen jij wilt de chaos ontginnen…

Ik vertoef er en wentel mij naast een vertrouwde stoet morgengeuren, gebrouwen door de nacht wachtend op ontginning, teder en zacht Het jongste van de dageraad ontsluit zich een wekker staart mij aan; 6 uur 41.…

ook draait het om acceptatie dito rond het uiterlijk rimpeling is eveneens aanwinst door het leven om trots op te zijn dus vandaag spiegel ik mij extra hoeveel zijrivieren ik nu weer heb laat je aanzichtland niet ontginnen er zijn rampen genoeg ontstaan…

Als je bij me bent is er een nieuwe taal geen potpourri van eindeloze zinnen die het leven laten in een koud verhaal en niets, noch woorden die beginnen zodat we een nieuw jargon ontginnen tot het ultieme Bargoens met onze praal ons eigen idioom, de allerheiligste graal die in stilte aan kostbaarheid zal winnen nu het alfabet in ons verdrinkt…

Hoe heffen zwarte stammen 't dak omhoog Van baldakijn of luchten glorie-boog, Hoe wijken hier bossaadjen tot beminnen Verlokkend, zoden om de dans te ontginnen Van reien, daar zich licht-gewiekt bewoog De voet, die droeg de schoonste bloem omhoog: Gestalte, onwis zijn 't vrouwen of godinnen?…

de avond is ternauwernood aangevreten door bevroren wolken stroomopwaarts ergens toch moet het daglicht stranden in resten, in randen, in veilige handen voor het geval alledaagsheid aan invloed zou winnen, morgenstond zich in overuren zou ontginnen tussentijds zijn generaties vervlogen naar interstellaire ruimten, genoeg voor eindeloos…

ik zou bijna willen dichten over deze dag die in het nat van dit seizoen dan toch de mooiste kleuren laat schijnen in een schimp waar mijn moed verslonken is tot in de weke grond waarin het graf transparant staat te waken op ontginning van bedrog die diep in dit leven is gelegen getijden maken slachtoffers, het verhaalt de waarheid als…

Zijn is het bezweren van de leegte die het wekken van de dansende slang belooft het leven dat geen tijd kent, slechts beweging draagt wervelt tot de strelende zinnen van het binnen vandaar begint het ontginnen van de toortsen van verlangens slechts getuigen zijn zij, afspiegelingen van het grote inferno tot het laatste uur van het laatste…

Ik kwam raad te kort, koos voor de samenloop van het ongeschoolde sentiment zonder daarvoor te boeten, er was niets omhanden om de tijd te doden, las vlijt en vlucht in de ogen van afstreepte nachten, maant de maan tot vrije val, dof kristal van het verleden, zaait kometen in een mal, om dagen te ontginnen, voordat ze zijn begonnen…

benauwdheid de donder rommelt wat aan in de verte dan barst het onweer los een bliksemschicht doorboort de donkere lucht een laatste vogel op de vlucht de regen laat nog even op zich wachten en dan volgt het geweld van water en lichtend vuur de wet van de natuur tot verkoeling de lucht weer klaart en de onrust is bedaard tot ontginning…

Denk dan na tot de zon opkomt bij het talud welke mogelijkheden heeft de nacht vandaag geboden, geeft het opnieuw passende tinten ongerepte sneeuw, een storm om te ontginnen mijn haren weer de kastanjekleuren van huis uit. Ik ben wellicht olifant, kind van lange zinnen nee een torenvalk die verstilt bidt boven land.…

terug uit een richting die nog verder van je afstaat, zomaar soms zijn het gewoon demonen die het verleden willen inhalen jij liet je haren knippen en ik liet het gewoon wapperen zelfs mijn handen wou ik wel eens fictief branden zonder al te veel pijn achteraf want het land is vruchtbaar op een huid van herinnering ligt nog veel te ontginnen…

De wens geeft geboorte aan de gedachte Kransslagader voor het bloed dat jij laat stromen, In het zachte weefsel van mijn gemoed Kans lag nader dat wat moest komen, Wat we zonder bewustzijn zochten Onvermijdbaar door ons te ontginnen, Nooit beginnen mocht Na worstelen, klungelen Ons gewroet Stampend, pompend, elke slag Slaan we samen het…