Alle inzendingen over overtollig

Bodemloze put te verdrinken in je ogen, niet vanzelfsprekend Overtollig woord ingepakt, weer uitgekleed tot naakte waarheid. Zomerzon blakert kruin tot een blad-loze tak, schildering in okerbruin Gaf haar twee rozen, slechts gaf zij mij maar één zoen houd nog wat tegoed.…

Zij beperkt de wildgroei van overtollig uitwas; de scherpte van randen maakt zij pijnlijk vers. Ze is energiek wellustig in het kappend knotten. Zij ontzenuwt drastisch het onderbuikgevoel. In blindheid volgt zij stippellijntjesmodellen. Alleen het schaarse is goed voor haar.…

Overtollig woord, ingepakt of uitgekleed als koude waarheid. Dualiteit sterkt integere bloedsomloop tot individualiteit. Stilten in de taal in brede zin, daar put ik adempauzes uit. Dialoog gelijk duurzame dromen op reis, weigeren schipbreuk.…

ik had alles op een rij nu gaat de beuk erin ik heb geen zin meer me te conformeren het is genoeg geweest ik kap wat overtollig is loodzwaar van jaren groeien de takken buigen door maar in het oerwoudgroen kan niets meer bloeien ik heb de grond gezocht in humusachtig duister de lucht rook al verrot ik wortel in opnieuw beginnen en…

Zwoele hitte zindert rondom mij, parelt in druppeltjes naar beneden, sensueel langs mijn lijf gegleden jouw vingers bevrijden mij van overtollige ritsen en knopen. Heerlijk smaakt de avond op je lippen en terwijl we aan een glaasje nippen blijf jij op veel meer hopen dan alleen een tedere kus.…

Neergedaald uit het brongebied bezinkt het rusteloos bewustzijn op de tamme bodem van verstilde wateren en vloeit het debiet van overtollig geheugen naar de louterende leegte van berusting.…

De mist vertekent het zicht in de schaapskooi van de verwachtingen, het priemend licht is in aspiraties opgegaan, uit de sikkel van de maan welt een overtollige traan.…

Al is het herfst, er zijn ook mooie dagen, waar regenlucht de zorgen wast, de kleine en de grote vragen, de overtolligheid, de bladeren wil doen dansen in de wind, nog even eer ze weer tot humus worden en de nieuwe kracht tot leven.…

Er ruist een fijne regen langs de schaapskooi van mijn overtollige verwachtingen, priemend licht is schreiend heengegaan en uit de sikkel van de maan welt een wollige traan.…

Overtolligen vol eigenwaan Gestrekte arm en open hand Vragen, nee eisen geld om lucht tot room te slaan Het subsidie-orkest speelt onmisbaar De barman tapt nog na Onmisbaar zijn bed brood bad Geen cultuur en horeca De gutmensch en zijn volgelingen krijsen in koor: Wij willen voorrang al dienen we nergens voor De reiswereld kraakt…

Al is het herfst, er zijn ook mooie dagen, waar regenlucht de zorgen wast, de kleine en de grote vragen, de overtolligheid, de bladeren wil doen dansen in de wind, nog even eer ze weer tot humus worden en de nieuwe kracht tot leven.…

me om het mos Soms brandt de zon maandenlang op de steen Het mos wordt grijs en stoffig ik smeek tot er regen valt En voor even ben ik gelukkig omdat het mos weer groen en krullig wordt Maar dan komt opnieuw de droogte en ik bid ik bid alweer Ik ben een rots van eenzaamheid ik ben een steen Het meest van alles ben ik een overtollig…

Beneden stroomt de rivier, ver gebleven van kunsten van de stad, de vroege winter laat zich klinken, neemt moeiteloos het overtollig slib van mijn gedachten mee op het gevallen berkenblad zonder te verdrinken.…

het gorgelt lispelt en treiter-plaagt de oren het sopt en zuigt tot op het bot in gangen hangen klamme jassen bedompte geuren te verspeiden niet te vermijden spruitjeslucht nat Nederland drijft op het grondsop graspollengroen op vette klei doorspekt met kabels en riolen bijeengehouden door de dijken wanneer de sluizen opengaan om overtolligheid…

Toen de duisternis ingevallen was verscheen een prachtig, volle maan Wij lagen saampjes op ‘t lentegras waarop ze mij liefdevol liet begaan Zingen deed die fantastische nacht gelijk een fluisterende achtergrond Het gras lag als een bed, donszacht in duister vonden we elkaars mond Kussen spraken woordloos zo veel dat meer woorden overtollig…

onderscheiden waren ik denk dit starend naar zijn beeltenis terwijl zijn gezucht mij beroert en het lijkt alsof ik hamerslagen hoor galmen de lucht hier voel trillen van woede hij houdt zijn armen wijd gespreid bijna als een vogel, maar hij verkiest het luchtruim niet, niet bereid om net als ieder ander op de vlucht te slaan kan alle overtollige…

Er raast een storm langs de schaapskooi van mijn verwachtingen, buiten wacht de wolf van emoties die eerder leken uitgestorven, ontdaan van alle overtollige vachten, er welt een traan uit de sikkel van de maan .…

de zee kwam als een rimpelend vel naar het strand toe glijden mantels dekten momenten gedachten sloegen over het talmen een lange golf de zee vloeide uit de open ruimte van de hemel zee veegde tijd aan plooide die tot ruisende ogenblikken geduldig uitlopend in dunne zomen de zee kwam met diepe kalmte van overtolligheid naar het strand toe…

Naar beneden duvelden ze de overtollige oude mest, schoon moest het zijn en ruim bovendien. Ik heb echt vandaag twee ooievaars gezien die liepen te pikken in ‘t weiland bij de vaart. Mooi wit en zwart met een sierlijke staart, rode snavels bovendien. zag vandaag twee ooievaars kleumen in de wind.…

huid strakker om de billen en mijn buik is niet naar mijn zin Een klodder vet in de lippen een schep siliconen in de borst kraaienpoten weg laten stippen wellicht een verlenging van de worst Mijn ogen laten laserstralen en mijn tanden witter dan wit meteen wat wortelkanalen voor een vorstelijk gebit Huidplooien strak laten trekken overtollig…

En het mist zo door de dag heen denk ik naar buiten kijkend, Het is windstil zelfs de bloesem van humor ontluikt niet Is de dag traag te droef om te stralen waar is de zon, Zijn de uren minuten niets dan een schaduw. Een bed en een tafel zonder gezelschap? Dit beeld binnenstebuiten geeft duizenden cirkels Werelden om in te wonen of even in…

Verwens ik Tevreden de kleren Met de zak in de hand Het overtollige in de kist aan de straatkant Alles Kits, Voor de kerstverstiering Is de verhuisdoos uit de kelder aangekomen Verbeter het de familiekant van de maatschapij Het opbergen komt vanzelf langszij.…

Rijnlands overtollig water wordt afgevoerd. Ik zie de stroom gaan en word herinnerd aan die droeve vrouw in Villeneuve. de ogen open drijvend op de rug naar zee een pop van celluloid…

Ach soms een pilletje tegen de pijn Of een poedertje voor de nachtrust Er is niemand die het aan mij zal zien Als ben ik nog zo moe en uitgeblust Een wijntje tegen de overtollige stress Wat dagdromen voor mijn schijngeluk Het zijn de hulpmiddelen van buitenaf Maar van binnen ben ik helemaal stuk En dan is hij er plotseling uit het niets…

Kom maar, georganiseerde plunderaars, maar wat graag doe ik afstand van ijdele kortzichtigheid, overtollige ballast in de vorm van zielloze materie, ik lach om jullie zwarte wetten van geld en macht, die weerloze heiligen niet dulden kunnen. Neem ze maar mee, al die voor jullie onbegrijpelijke boeken, bedreigend hé als je er geen weet van hebt!…

Ik heb het masker opgezet van de Commedia del Arte, in de hoop alle overtollige vragen in deze statuur te verdoezelen.…

Ben overtollig, nooit en graag alleen. Ik vecht me door en word een zwaluw. Een dagelijks offer te mijn zwerm. In trek: Die schoonheid koesteren en haar geboortegrond en leven dichterlijk schitterend bezingen. Voel mij verbonden, toch hun lied vervuld mijn hart niet volledig. Ik word nu klaar om uit te vliegen.…

Ze laat een spoor van overtollig sperma in haar kielzog. Hij danst nog even om haar heen met veel vertoon van kracht en trots hevig blazend overtroeft hij zijn rivalen om lui en nog steeds bronstig terug te drijven naar de kudde waar andere walviswijfjes hunkeren naar bevruchting.…

Ik heb het masker opgezet met de oneindige glimlach van de Boeddha in de hoop alle overtollige vragen te verdoezelen.…