Alle inzendingen over snoei

ik spit de tuin om poot de aardappelen zaai zaadjes voor kruiden voor zolang het duurt plant de tulpenbollen snoei de rozen nu het nog kan verwijder het onkruid voor zolang het duurt maai het gras schud het hooi en alles zal wel goed komen voor zolang het duurt laat de tomaten rijpen en de druiven zijn zo zoet immers er is tijd…

Het leven neemt ruimte om te dansen en moet daar vaak voor snoeien. Het leven neemt ruimte om te dansen: een nieuwe ronde met nieuwe kansen, een vruchtbare bodem om te groeien, ’s levens lief en leed te laten bloeien. Het leven neemt ruimte om te dansen.…

Ik heb geen groene vingers, maar jezus, kijk die tuin daar moet iets aan gebeuren, dus ruim ik braaf eerst puin De distels van gisteren, snoei de haag van vandaag maai het gras van gedachten, vorder traag maar gestaag met wortels van domheid, dood insecten van perfect scheur de waas van behagen die de bodem afdoende bedekt En dan…

En dan de wildste ranken bij mijn steen zal snoeien. Ach, laat nu maar, net als pa, een mooie boer. Dan breng ik je wankelend retour, eer ik met jouw tandeloze glimlach slapen ga. Al zal ik, half verzonken, toch weer opstaan in de nacht - als Lazarus uit zijn graf – even zien of jij nog leeft en niet te veel hebt gedronken.…

Niet snoeien. ------------------------------ uit: 'Het onverborgene', 2006.…

Verdort die roos in een rijk geheel om niet mee te kunnen komen in het aardse gekrakeel, maakt dat een einde aan de broosheid van het hele veld, gedoemd tot snoeien tot de puntige doornen zijn geteld? En duurt de lente maar één dag uit het vooroordeel van velen, ontbloot het imago van het individu die mijn wonden kunnen helen.…

Zo voel ik dat mijn geest Voor een onmogelijke keuze staat: Doorgaan zoals ze gewend was Recht door zee, zonder pieken en dalen, Of toch de tweestrijd met zichzelf Aangaan met het risico als gespleten Geest verder door dit leven te gaan; Waar het takje dat zich onnoemelijk vaak Verdeelt en splijt zich op zijn tijd Gemakkelijk snoeien…

Herhaal patroon lang aangebonden vervolgens dwingende debatten gelijk naar gene waarde schatten waar vele zinnen reeds bestonden doorgegraaf en feller terugslaan: luister goed hier lult uw adviseur drogreden is mij superieur kies gewoon weer mijn partij voortaan snoeien om elders weg te geven sparen ligt hier niet meer voor de hand bejaarden…

Niet snoeien. ----------------------------------- uit: 'Het onverborgene', 2006.…

In mijn hofje voel ik me vrij van tuinieren word ik blij het is hobby voor iedere dag ik wroet in de aarde met een lach ik werk met schep en heggenschaar snoei een takje hier, een twijgje daar net als mijn opa vroeger deed die kon het goed, als je dat maar weet ik hou zoveel van bloem en plant ik graaf met mijn handen in het zand en soms…

Hoogstambrigade treurt om winstjagend dempen van oergenenpoel. Via via volgt tip over halfdode perelaar in aanstonds te decimeren bogaard. Entmes in weitas spoeden broeders pomologen op vroege zondagochtend richting Achterhoek, treffen Zoete Brederode aan, decennia verloren gewaand. Kloofhanden tasten eerbiedig de eens majestueuze stam,…

heb je alles gezien mijn blik gebroken gekeken met mijn ogen jouw prille groen de hellingen met puin mijn bloemen gaan verdrogen ik hak je trekken uit basalt en rond je hart in steen ik snoei je wortels en je aast het polderland waar jeugd verloederde in pesterij en jij de klappen kreeg niemand je bemoederde je eigen weg ben…

ik adem zacht de bloemen van het raam je smelt nu voor de tweede keer ik voel de kou en leer want met je liefde heb ik afgedaan je koos voor nieuw wilde eindelijk bloeien maar de knoppen bleven groen niemand om je terug te snoeien meerjarigheid gaf geen respijt mijn lente bracht je zon je liet verdorde bladeren vallen de bloemen kleurden…

Ik vraag U in ootmoedigheid doe binnenin mij groeien zo’n Hof van Leven, U die leidt door nu en dan te snoeien.…

Nu ik hem ken, een oudste dochter ben, zwijgt hij een woord tevoorschijn dat met snoeien samenhangt, met dahlia's niet in vazen zetten maar ze een seizoen lang laten duren in de aarde, hun vorm in knol bewaren.…

op het kerkhof snoei ik rozen en ik schrik: de directeur graatmager in zijn nette pak tikt mij op de rug en zegt: jij komt er wel op de motormaaier kort ik lentegras en bij het cederpark neem ik een teug whisky uit de halve hells angels fles daarna op naar het kinderenveld ze passen onder halve steentjes één voor één zeg ik ze zacht gedag…

heb je alles gezien mijn blik gebroken gekeken met mijn ogen jouw prille groen de hellingen met puin waar bloemen gaan verdrogen ik hak je trekken uit basalt en rond je hart in steen ik snoei je wortels en jij aast het polderland waar ooit jouw jeugd verloederde in pesterij en jij de klappen kreeg maar niemand je bemoederde…

weg is de herfsttooi het mooie donkerrood in geel en bruin de kleuren uit de tuin bloemen werden vaal waren te moe om nog te bloeien takken zijn al kaal nog iets te vroeg om ze te snoeien het land is leger langs de dreven koeien staan al 's nachts op stal alleen de schapen zijn gebleven hun vachten voelen winter al de zomer…

Deze cultuur bloeit het lichaam open Met een hart dat is gesloten De body glanst met goud bespoten Webben rond vermolmend hout Roerloos tot de dood zo oud Waar de tuinheer niet kan snoeien Kan geen lelie open bloeien Waar geheid de tijd de pijn van voelt ‘t Bloed gekoeld waar woede innerlijk woelt Hangt in een mist van tranen Rotte…

aan de waterkant, waar dove netels - in hun soort - zijn vertaald en op de blaren werden terugbetaald in geboorte en de dood, een levenslicht zag in een broos geheel, waarin de essentie werd gevouwen, verval gekozen uit de diepste pijn zonder daarover te moeten rouwen, maakt een einde aan de sleet, is dat tijdperk gedoemd tot verder snoeien…

bestaan op hoop van zegen misschien stimuleert het als ik voortaan zwijg over familie en vijand wanneer wolken voorbij drijven voor het geven van regen ik hecht me aan jouw wortels om de kracht waarmee je strijd tegen tijd en onrechtvaardigheid is jouw dikke stam opgewassen zolang je blijft volharden in jouw groei hoef ik niet te snoeien…

Is mijn tijdperk gedoemd tot verder snoeien?…

zoals dat wel wordt genoemd, het seizoen van de stilte, wit soms en met ijs de polders met hun sloten waren ooit beroemd in mijn jeugd dan, zo maak ik me wijs ook is er al een bloesem, hier rechts van mij het duidt op de warboel in de gaande groei en vertelt over de kracht, haast overdadig en vrij dat maakt klein, ik ben het die niet meer snoei…

De cultuur bloeit het lichaam open Maar het hart dat is gesloten Body glinstert als in goud gegoten Webben rond vermolmend hout Roerloos tot de dood vermoeid Waar de tuinheer niet kan snoeien Kan geen lelie open bloeien Waar geheid de tijd de pijn van voelt Het bloed gekoeld woede innerlijk woelt Hangt in een mist van tranen Rotte…

Redactie, snoei die Exoot fiks terug! Straks wordt uw site éen Iemandsland.…

toen ik als kind een eikel vond heb ik die meegenomen omdat ik wist dat uit zo'n vrucht een eikenboom kon komen ik plantte en verzorgde hem waardoor hij goed ging groeien doch toen mijn eik wat groter werd vergat ik hem te snoeien zodat mijn boompje ongeremd snel hoger wist te komen en hoger groeide dan mijn huis en alle andere bomen…

hoe toch blij te zijn met een heerlijk resultaat als lang tevoren vaststaat dat het razend rap verloren gaat als prettige belevenis het is als breed vertakte bomen snoeien die gelijk weer verder groeien, ruimte nemen zonder rem en die je dan met taaie twijgen in een snelle werveling zwierend om je oren slaan ik krijg het niet gedaan,…

wij zijn aan het graven zoeken naar nieuwe bodems die ons leven en bestaan kunnen dragen de fundamenten voldoen niet meer zijn sleet geworden erop leven wringt steeds meer en doet behoorlijk zeer wij zijn ze ontgroeid omdat wij te lang zijn blijven bloeien zijn blind en te gemakzuchtig om ze te snoeien wij zijn lang gebonden…

Op een stille avond staar ik naar de tuinen waar nog mensen bezig zijn met het snoeien van een heg of het maaien van gras. Rust omkleedt mij en vurig verlangen dooft, terwijl langzaam achter bomen de zon verdwijnt. Grijs de hemel, maar vredig tegelijk.…

Elke druiventros voele de scherpe tand van 't snoeien, ondanks scherpe pijn steeds goed. De boom der eed'le drank verplaatst zijn voet, dankzij mild heersend apostelverstand. De stam boort door Europa's sterke grond diepe wortels, bestendig als zuiver goud, ofschoon ze vaak hevig worden gewond.…