Alle inzendingen over sprakeloze

vanochtend ben ik ontvangen in een milde, sombergekleurde dag het nachtelijk denken is geklaard, terwijl gewrichten en pezen nog bevroren zijn in onvolmaaktheid schemert het besef dat mij in een sprakeloze tuin vervlecht ik ken geen schrift dat eenduidig is van taal en begrip en zonder verwarring louter van zwijgende symbolen, afgesproken…

drie palen steken uit een berg zand aan weerszijden twee vastgesnoerde vrouwen in het midden zit jij op een plank hoofden handen en voeten van lindehout dezelfde gezichten in berusting gestold onthutsend ongeloof over wie zij zijn als in een stomme film de weidse gebaren de sprakeloze ogen in het verstarde gezicht het…

zij komt, om de hoek, en hoopvol kijkend naar het beeld van morgen het meisje van de blije verwachting nog in de ziel van de engel geborgen vol van licht en sprakeloze achting wat zou ik haar toch willen troosten wanneer de dag haar allengs zal overvallen en ware schaduwen zullen oogsten ik zou trachten haar te beschermen tegen onvermijdbare…

Zullen we alles vergeten, wat tussen werd verzwegen in sprakeloze zinnen, zelfs als we elkaar beminden. Het licht van je ogen glijdt langs de stiltegebieden van schouders en de boezem waarin we zijn verdwenen.…

Maar in sprakeloze wanhoop, als het licht van de duisternis herpakt in de seizoenen om een herwaardering strijdt, naar hogere ruimten stijgt waar het – evenzo – een bandeloos leven leidt, zonder verbanden naar de letters van de realiteit, de voordeligste positie kiest en voorrang krijgt.…

Een levenstoppunt uitverkozen van voorrecht is hun toegestaan en op hen ligt het sprakeloze van hoogste invervullinggaan. Maar ook, hoe is in dit ontplooien een nadere erkentenis bereid: verwelken wordend uit voltooien, des zomers dubbele wezenheid.…

ik kan wel zuchten en mijn hoofd breken, doen alsof ik er niet ben, of wellicht zwijgen woorden weglaten, met sprakelozen spreken, door weer en wind banjeren door de nacht of, als Mandela, met beroofden spreken, haren trekken uit mijn kop, kaal zijn als een luis, en mijn hoofd zwaarder laten worden dan mijn benen, blijven wachten op het ene…

Dit sprakeloze samenkomen en Hollands licht over de stad – Nooit heb ik wat ons werd ontnomen zo bitter, bitter liefgehad. Oorlogsjaar 1941…

wie raapt hier de nagelaten woorden op het sprakeloze wit van zoveel duizend graven zie, kou groeit als gestolde tederheid op de zere huid van het landschap heeft aarde een geheugen en wie vindt hier dan ooit zijn eigen handen weer wie het weerloos hart ogen waarin de woorden naar de lippen groeien, voeten vastgelopen in de waanzin-klei…

met witte schuimkoppen die plagend spelen met de schaduwen van de jagende schapenwolken Onder een koepel van een staalblauw hemelgewelf rijkt ze verlangend naar een verre horizon Ze stroomt me tegemoet met haar wijsheid, haar kracht omhelst me Dankbaar dat ik bij haar mag vertoeven groet ik haar en ze rolt zachtjes tegen de dijken aan In sprakeloze…

ogen als tranen beter weten voel ik warmte indien schaduw rimpels kleurt voel ik je diepe bestaan wanneer woorden worden gemeten en vertrouwen flinterdun geurt ben ik doof als jij je adem tot me richt hoor ik dan een echo die ik mezelf in ongeschreven geluiden alsmaar toedicht ik hou van schoonheid die verwondering vertaalt in sprakeloze…

Ik heb de weemoed verzameld en weer opgetekend, vrijgave van een sprakeloze duisternis op de versleten treden van mijn verzen.…

Op deze sprakeloze momenten zeg ik weer dag.…

een uitgestoken vinger in de pap, trekt daarmee een smetteloos laken over de lappendeken van de laatste zomerdag, achter deze spiegel staat een droombeeld wat zich laat herkennen, de hemel drinkt het eerste glas wijn van de dag als de schrijver droomt van z’n onvoltooide werken als baken, getooid met rouwkrans van de inkt uit de sprakeloze…

Helder blauwe aanblik bij een sprakeloze band, stuurloos in elke richting welke ik wilde varen Verloren in elk kompas bij de eerste hand, spreek je zonder te praten en wijs te verklaren …Een moment daar in de schaduw van de dag, enerzijds de eb anderzijds de vloed der gezelligheid Die ster in de nacht buiten alles in één oogopslag, opende…

Onder een stolp van glas stroomt de luie rivier, ver van de sprakeloze stad, de vroege winter laat zich klinken, moeiteloos rust het slib van de waarheid op een droog gevallen espenblad, zonder daarvan te drinken, Een panorama die ik met name ken, gedompeld in oeverloze wildernissen, de ziel niet groter dan een notendop, gedrenkt…

. ___________________________________ SILENTIUM Silentium, zei Tacitus heel lang Geleden, is mentale vogelzang Zijn sprakeloze stem is men vergeten Waarom hij zweeg heeft niemand ooit geweten Preludia, zei hij, heeft men te danken Aan vogelkoren en aan toonkunstklanken Van Beethoven, van Bach en Amadeus Is Muze metafoor voor de muziek…

De wateren lagen blank onder blanke avond, De lucht was stil van sprakeloze monden, de wolken waren droef van ingehouden tranen. De windevloot, de schepen van de luchtezee, Lagen alle stil voor anker aan de kimmeree. Daar was geen zonnemond de avond rood te kussen; Daar was geen teer gerucht de stilte in slaap te sussen.…

hun te lage noten vallen tegen de achterkant van de verschijnende horizon Laat ons opnieuw stemmen en laat ons nu de nacht onze bitterzoetpure klank doen weerklinken door blauwontspannen en opgewarmde trillingen romantisch te doen versterken en aan te bieden aan de niet voor niets sprakeloze…

Zij doen de sprakelozen spreken zodat de waarheid wordt verstaan.…

Beelden, gedachten, herinneringen waaieren voorbij; slechts sprakeloze woorden spelen een spel tussen jou en mij.…

Ik treur niet, geen tederheid trekt mij aan Geen lichaam kan ooit het mijne voelen Geen ander oor mijn verwarring, mijn onrust In de sprakeloze plaag van de taal. Dagelijks en dodelijker verkrampt mijn wereld In de vreselijke vertakkingen van de pijn.…

Met de stootkracht van een ontroerende kracht, in een sprakeloze nacht, in het samen zijn, zullen we doorgaan, in de twijfelende zekerheid om door te gaan, in deze ontroerende en onzekere tijd, om door te gaan in het samen zijn, met het zweet en de zon op ons gezicht, om door te gaan, in de loopgraven zonder licht om dan weer verder…

voorwaar ik zeg u en het is waar roep ik de sprakeloze menigte toe terwijl ik gelukkig nog net op tijd het juichen onderdruk met een zegenend gebaar terwijl mijn nieuwe inzicht toch zeker niet voor blindgeletterden onderdoet maar daar ik wars ben van naijver of nijd zeg ik, het is waar, en dat in alle bescheidenheid (immers voor hoogmoed…

hemel niet een schepper het is het papier en de boekjes en programma's waar opgedraven wordt men interviewt er gemaakte onsterfelijkheid wat dikteert is een paar blauwe scherven God weet wat soort vogels er in huisden hier en daar een paar gebroken takken (niets is ooit wat het lijkt) een briljante geest in een levenloos lichaam het sprakeloze…