Alle inzendingen over stokoude

maar met enkele bewoners in 't vervallen dorpje op de heuvel vergeten en in de tijd verloren primitieve boerderijtjes waarin comfort ontbreekt 's winters vochtig en tochtig lekkende daken en muren veel verrot hout 't ruisen van de wind door toppen van kale dikke beukenbomen het dorpje is reeds dood en koud enkele stokoude…

Hoewel hij er in mijn ogen dus stokoud uitzag. Minstens twintig. Leeftijd is relatief. Je bent oud of jong in vergelijking met anderen. Je kunt enkel door de bril van je eigen leeftijd kijken.…

ik haal mijn kamer leeg sprokkel veel en nog meer bij elkaar ik voel me ouder dan stokoud ik fiets hard tegen stormen en demonen in hard nog harder om ze meer dan vóór te zijn ik kijk geschokt naar het jasje een bedrieglijk dun laagje dat als een kille bomjas mijn hart omsluit jij en ik wij dachten vroeger zelden…

Weer jaagt gierend de storm door de vrijwel kale takken van de stokoude boom, die nu echt kraakt en steunt; de knoestige bast van zijn stam vertoont zeer diepe scheuren. Knarsend kreunend verliest hij uit zijn zwaar gehavende kruin de gebroken dorre twijgen.…

Omdat het ritmisch danig strikt moet zijn, wordt het vaak als dwangmatig weggezet maar 't blijkt een weldaad voor een stokoud brein. Ik blijf tot aan mijn dood Sonnetjes bakken, dan krijgt die Alzheimer mij niet te pakken.…

Ben niet stokoud, heb toch een heel verleden. daarom schelen wij ook niet zoveel, want een paar honderd jaar geleden, had u zelfs de baard nog in de keel. Ben geen heilige, het verlangen is groot, ik loop er al jaren op te azen, om samen met u op die boot, eens flink wat stoom af te blazen. Wordt het u allemaal iets te zwaar?…

de essentie van het schrijven is niet een boek uitgeven maar je in het schrijven uit te kunnen leven als een voetballer echt van z’n sport houdt een topper wordt of niet zal hij dit van jongs af of tot stokoud blijven want de passie verliet hem niet een bloem leeft voor dat wat hij moet doen het zijn - in kleuren en geuren en afwachten…

Als kind vond ik mensen van zestig stokoud zegt iemand van zestig. Ze was kromgebogen, donker gekleed en hun haar in een knotje En kijk nu eens, we zijn nog even jong als vroeger. Ik wil niemand ontmoedigen, maar zeker ben ik niet dat twintigers even overtuigd zijn van onze onverwoestbare jeugdigheid als wijzelf.…

met magie en vergetelheid hun verlokkend wenken gaf ruimte en vorm aan een nieuw creatief denken waarbij intuïtie aangesproken werd die zonder taal zijn eigen verhaal regisseerde je miste routine maar een artistieke re-birth opende wegen sloeg nieuwe paden in waarbij dwalen ongeziene dimensies openden als proloog van stokoude…

Met tijd meegaan voor 'n welvaart- structuur, maar fossiel denken valt terug op stokoud woestijn cultuur; het oude afleggen raakt machthebbers pijnlijk in status en eigenheid, ze zijn niet tot vernieuwing bereid.…

in het stokoude tempelbos wonen vreemde wezens ze dragen baarden van een meter en hun haren los slofjes van kringloopbladeren en aan een biezen band slingert het hardstenen amulet van de albatros de vrouwen zijn er rondborstig en aanbidden aqua hun watergodin die opstijgt uit een mosgroene wolk boven het borrelend zwavelmeer tussen de rotsen…

mensen die jij graag ziet die jou liefhebben van piepjong tot stokoud scharen zich vandaag feestend om jou heen van klein tot groot dichtbij of verderaf staan zij even stil bij wie jij bent wat jij doet of laat tel de zegeningen voor en met anderen die jij hen betekent als een kind de sterren die hen ontelbaar weet wacht niet…

En gij, o lezer, kwaamt ge nooit 'n man van twintig tegen, zo klam, alsof hij stokoud reeds had in de wieg gelegen?…

Het ijzer van de lege wielen, fluitend bijna door stokoude bochten, verspreide vrees; wie wakker schrikt herinnert zich allicht de nachten van weleer, de jacht op mensenvlees. Kletterend sluiten de kralengordijnen. Tranen, van de porseleinen zwanenhals neerhangend tot ze lossen, zich hernemend in breedsprakige fonteinen.…

bijna viel het pad naar beneden achter de lege schuur, alsof de gekte op het erf had toegeslagen dansende rieken, geile hooibergen kralenkettingen vol geloof die kromme zwaarden met baardenhaar sierden in het stokoude maanlicht dampend kwam het varken naar buiten ik zat op een hekje te kijken toen de porceleinen kopjes kapot werden geschoten…

De zak op de gekromde rug, de kleren ontnaaid, gescheurd, en haar nog baard gekamd, staat, naast een steenhoop, vlak in 't zonnegloên, een stokoud man. Met stramme handen zwaait hij zijn ijzeren hamer, die met doffe slag bonst op een rotsklomp, dat de splinters knetrend in 't rond vliegen.…

door gidsen gebracht, slecht geoefend maar goed uitgerust zit ik op mos tussen magere berken ik por in de as van een stokoude stookplaats; vochtige neusvleugels, wenkbrauwen borstelig van rijp een vroege sneeuwhaas krijgt te laat lucht van de azende vos -------------------------------- uit: 'De witte sjamaan', 1988.…

Ze was stokoud en ze had zeer gerimpelde handen, waarmee ze zelf lijm maakte, waarmee ik tijdschriftplaatjes in een boek mocht plakken. Ik vond haar rimpelvingers best eng. Haar woonkamertje rook muf en waterig, maar ze gaf me ware aandacht en dat deed mijn zieltje goed.…

de nacht ligt naast me het is wachten op de storm er is een muur van regen er is geruis, gehuil, gekraak donder op zeg ik en het bliksemt als ik diep in zijn ogen kijk lees ik zijn ziel en zijn oude liefdes hij leunt op me en rilt we lijken twee stokoude mannen ooit konden we drinken als Richard Burton dansen als Michael Flatley zingen…

Het licht wordt dof, ons oor doof, schroot wordt ons goud, Stof ons oog, leeg ons hoofd en ons kind stokoud. Wat een volta! Alles kwijt, voer voor de maden. Vuur, rook, as. Wat wordt nu niet niets? Het is de tijd. ---------------------------- uit: 'Op het oog', 2004.…

niets bleek de wanhoopskreet waarom ‘t meisje af moest haken De stilte, die haast te snijden was beheerste volkomen de atmosfeer Weggegleden was ze in het moeras elk voelde nu haar wanhoop weer Vier dragers schreden in de maat tezamen droegen zij statig de last Imitatietreurnis op het kille gelaat Morgen wéér één, stond wel vast De stokoude…

niets bleek die wanhoopskreet waarom ‘t meisje af moest haken De stilte, die haast te snijden was beheerste volkomen de atmosfeer Weggegleden was ze in het moeras elk voelde zo haar wanhoop weer Vier dragers schreden in de maat statig droegen zij tezamen de last Imitatietreurnis op het kille gelaat Morgen weer één, dàt stond vast De stokoude…

Ga nog lang niet heen, dierbare kornuit, laat me jouw Italiaanse schoenen poetsen, drink met mij een stokoude whisky, stuit de brave lieden nogmaals tegen hun borsten en maak van ieder zinloos geloof gehakt, van modder goud, zoals Baudelaire leerde, span de renpaarden voor de gouden koetsen en laat heel Nederland naar jou dorsten, zoals…

Mijn smart kent rust noch duur, die is als een stokoud man, die snakt naar 't stervensuur, en het niet bereiken kan...…

"de mens is een blinde die wroet in een pijp weg van zichzelf", verzucht nu in rust het stokoude ik. met ter staving het kreng van een mol in de hand.…

'k Weet nog alles, luizig dier, ook al zit je ver van hier, teruggetrokken en stokoud in een blokhuis vol met goud. Dat je er Stein hebt uitgetrapt nadat hij je had verklapt hoe je schatten kon verdienen met de bouw van zijn machinen.…

Mijn vader, nu wel stokoud, heeft mij zondag nog verleid in zijn bootje van verweerd hout te stappen, waarin hij me onhandig leidt, langs elke bekende rietkraag. Waar behalve kabbelend water, en het geruis van het riet, en na elke windvlaag, de stilte heerst. Je hoort er zelfs de vogels niet.…

Voor mij reed er een stokoude man ach, zulks veronderstelde ik althans Want hij reed met een slakkengang hem passeren. Mij ontbrak die kans Het verkeer was daar stervensdruk had die oude grijsaard genoeg tijd?…

Stokoud de laatste adem uitblazend Dankbaar in een laatste roes glijdend De moeder der berusting omhelzend in een verkwikkende bevrijding? Verscheurd door folterende pijn van een ongeneeslijke ziekte Tot stijgende morfinetroost wegkwijnend leed uitdooft?…

. - Eerst om tien uur beloonde wat "stokouds En geurigs" van Weydung hun vlijt, En van elven tot vieren bezochten Ze eendrachtig de societeit. Daar spraken ze dan zoo diepzinnig Over Hegelsche philosophie, En dronken drieënig uit één flesch, En elk van de drie dronk voor drie.…