Alle inzendingen over vergroeien met de (barre) omgeving waarin je leeft

Maar de woorden zijn vervaagd Al voordat hij er erg in heeft Dus langzaam komt hij weer bij zinnen Opent luiken, ramen, deuren Verdrijft de eenzaamheid naar buiten En vertelt, tot in den treure Dat hij leeft…

ze kan het moeilijk begrijpen ze wil alles bekijken en het één met andere vergelijken maar de wonden spreken boekdelen haar stem is weg ze probeert te praten met een uitweg langzaam aan te herstellen maar haar boze dromen die kwellen door de zanderige, heuvelige wegen en de modder onder haar voeten zal zij meer weten dan ons hoe het is om…

onbewogen, “al zwevend de zon tegemoet, wolkenhoog, in al de mooie kleuren van een regenboog, voor al de mensen, zonder onderscheid, van ras, kleur of gender, gelijk in vrijheid, in eerlijk respect voor ieders mijn en dijn, het eeuwenoud verhaal, in elk zijn welzijn, de wijze les over wie liefde krijgt en geeft”: “Heb eerbied voor al wat leeft…

nu het virus blaffend gaten in het leven vreet weten we dat bomen geen gouden appels dragen nu stemmen verstarren in monotone virustaal wekken we ongeboren woorden tot leven nu we de wet op de zwaartekracht tarten verheffen we gewone mensendingen tot kleine mysteries nu we in de stilte stiller worden…

in de schaduw van de tovertuin doemt vergrendeling op verwonderd peinst de boer over de os die plots viool spelen kan met vuur en magische veer schrijft een nachtelijke dichter onverdroten voort kinderhanden tekenen het ei in de buik van de rode hen de lantaarnpaal neemt de benen samen met het licht een man met één voet…

In vromend zoet gebeuren verheimlijken de kleuren, vergroeien grond en gracht. En alle zoen is zacht: een vrede ver en heinde; de zomer voelt zijn einde, en de avond raakt de nacht.…

Tegendraads kom je bij me in veronderstelling van gedachten niets wat ik beweer geeft een aanleiding voor het tegengestelde waardoor jij leeft ergens in een nieuwe wereld zonder commerciële gekte verlaat een vogel onze denkwereld ik voel een bevreemdende waarheid in een andere omgeving, ergens in een verte met de eindeloze expansie van…

de maan getrokken Langzaam keerde weer de heldere gloed Maar 't water reikte over Barre's sokken Hij sprong van stond af aan op tilt opzij Een non in monnikspij dreef hem voorbij De klokken galmden, Barre weende zoet…

Op de levenskracht, die ook in tegenkrachten leeft. Op de vlam, die van toeval bedoeling maakt. Op de energie, waarin ook Darwin bleef geloven. Tegen alle beter weten in bid ik. In de stilte, waarin Einstein's intuïtie spreekt. In de geest die ons anoniem geboorte schonk. Die ook bij ons blijft, wanneer ons ego breekt.…

de toekomst draagt een neveljas waarin ze langs de einder scheert zij schaduwt het heelal en schildert met vaste hand, alles wat nog komen zal maar de dageraad, nog groen, ademt licht en kleurt het wit van nu voor wie 't heden leeft…

Stad waarin je samen leeft…

Jagend over barre grond bloest, eenmaal met de kop in aas, haar gierenkraag en gaat ze op hinkepoten rond. Gevangen is ze in de ommegang van zon en maan. Het zweven heersend in een ander rijk vegeteert ze tot de zon weer aan de hemel prijkt.…

Met het hoofd in de wolken, de voet in de kolken, staat bij golvengeklots naakt en eenzaam de rots Tevergeefs op zijn toppen zijgen morgendaauwdroppen! Tevergeefs ziet de maan lieflijk starend hem aan! En geen zomerluchtzwoelte en geen avondwindkoelte vermag iets op de aard van het ijskoud gevaart’ waar zich bloemen noch bladen mosgroen…

Het huidige bestaan is een vals lied van schijn en wezen met een hoog gehalte aan huichelachtigheid. Niet Theo van Gogh – onnavolgbaar in provocerend onrust stoken en filmen – werd beestachtig vermoord, anderen bedreigd, het vrije woord koelbloedig de nek omgedraaid volgens sommigen die blijkbaar een alibi nodig hadden om hun frustraties…

pasgeboren droogte ontdoet bladeren van bomen en woorden van betekenis ontleedt zich in ongerasterde atomen ontdoet zich van geboorte tot op onverbloemd geraamte kanalen ontsluizen zich tot verten zonder horizon zodat ik doorzichtig kan zien als kaalheid van doorwinterde wouden die zonder aanzien of omhaal al het onzichtbare verjaagt…

gaan bezinnen het maakt ons droef en ontzettend bang kunnen we die moeilijke gevaren trotseren welke 'n inspanning wordt van ons verwacht komt er een beschermengel op onze wegen of biedt Gods Geest ons sterkte en kracht we moeten er eens met z'n allen doorheen en steun geven aan onze tochtgenoten laten wij hen niet op die barre…

sluiers trekken over 't land woorden zweven wervelend op een wind de zon drijft hen hoog zij lossen zich op vergroeien met het duister van de nacht licht tussen dag en droom trekken jouw woorden aan, in mij wij lieven de schemering daar ontmoeten wij ons en zijn toch alleen. sunset 25-07-2007…

zelfs woordeloos weerkaatst haar stem tegen ver van hem verwijderde muren en staart hij uren naar de schaduw van haar droom zelfs levenloos verplaatst haar zucht de ijle koude lucht die hem omgeeft waarin hij leeft met de pijnen… het fantoom…

Dochter van de maan in de wereld waarin zij leeft is de vrouw niets waard ze is er om haar man te behagen te verzorgen te verwennen maar in de nachtelijke uren staart ze dromerig naar de maan voelt een zachte kus op haar blozende wangen kan naar zoveel meer verlangen…

Je leeft omdat je denkt dat je uniek bent dan komen er anderen die unieker zijn dan jij om je uit te leggen dat je niet de enige bent je werkt, je slaapt, eet en drinkt om iets te zeggen over het leven aan anderen met meer geluk je voelt je onbegrepen pijnlijker dan eenzaamheid in de veilige omgeving nu de stad aan de rivier ligt en…

met het deksel van een koelbox sluit de witte winterlucht de onbekende stad waarin wij beneveld door champagne en verhalen decadent verloren door de nacht dwalen over bevroren asfalt glijden wij, duwen, vallen, kussen, tussen muren van de dichtgeklapte wereld waarin niets leeft dat zich buiten de straal van onze lichaamswarmte of…

Mijn grootvader en ik, waren jarenlang vrienden. Ik sprak met hem zoals ik nu, met mijn kleinkinderen praat. Hij vertelde mij, zestig jaar geleden, dat zijn opa ernstig bij zijn wiegje stond. In het jaar achttienhonderdzesentachtig. Hier, mijmerend op mijn zolder, waar foto's in oude dozen rusten. zie ik mijn goede, bloedeigen opa, en…

Honig aan zijn vertolking, zijn uitstraling van de mens, de zanger, de vertolking van het lied de liederencyclus "Die Winterreise" van Franz Schubert ben ik ook niet meer bang voor een volgende komende barre koude winter!!…

Dood is hij niet dood want de stilte is waar hij begint. Zijn muziek is altijd dichtbij het leven en de woorden die leven met zijn stem die wenst wat niemand kan vergeten als hij de dood weer ontroerd laat wachten op zijn laatste act. (25 jaar is geen eeuwigheid)…

al draai je niet meer mee in het spel op aarde je blijft voor mij altijd van grote waarde ik zal je koesteren in het besef dat je niet meer leeft ik zal je liefhebben zolang de rivier in mij tranen geeft…

boodschap me niet over jouw laatste kerst dit jaar ik wil het, hoor je, toch niet horen alsof je de dood nu al binnenlaat begin deze keer niet over het duister en kom me niet aan met het leed van oorlog en honger en zorgen kom alsjeblieft met je warmte ik kruip dicht tegen je aan en besef godzijdank dat je leeft…

Dwalend in gedachten gaan mijn ogen voort naar al wat leeft. En wat mij toelachte op de helling van pijn en vrees. Ergens in een hoekje waar ik een boek lees. De stilte overheerst mijn hartslag lijkt monotoon. Is af en toe van slag van immer wonderschoon.…

Wie dan leeft zal omkijken en denken dat wij zonder zorgen waren, maar wij zijn niet zonder zorgen, dat wij ons druk maakten om een dode mus, maar wij maken ons niet druk om een dode mus, maar om een levende, een levensgevaarlijke, een dodelijke mus en dat wij gelukkig waren en niet beseften hoe dood wij spoedig zouden zijn. ---…

de wind die over de zeedijk ons bevoer als vreemdelingen op haar rug blies de klanken van de door ons bespeelde klankschalen over kwelder en Wad zij, zij die de dood heeft geaccepteerd leeft haar laatste momenten voor vandaag aan mijn zij, spelen met de muziek en de klanken de wereld laten overgaan en wellicht de hemel alvast voor haar…

De kerk wordt heel licht en kijk eens hoe dan de stenen vergroeien tot volrijpe ranken.…