Alle inzendingen over vrienschap nood

vrouw jij mag het op mijn buik schrijven als echtgenoot speel ik soms het lijk maar ik heb een alibi mannen hebben een soort magie noem het speelgoedgeluk ik gok en waag jouw vrouwelijke noden in de schaal van intieme gebaren en corps bij de ringen ‘k kan niet dollen geringeld in ‘t gareel ik zeg het niet gauw als ’t zo is zij het met de…

Zolang is de reis naar Bethlehem Vol gevaren en moeilijkheden Gehoor gevend aan roepende stem Komend uit verschillende steden Hoever is de reis naar Bethlehem Wie wijst de weg vanuit Nazareth Door dorre vlakte vol noden Heeft ons het goede pad uitgezet En ons alle hulp daar geboden Hoever is de reis vanuit Nazareth Hoe gaan wij, vanaf…

'k Had zózeer nog van node zijn liefde en zijn steun. 'k Riep, toen 'k hém niet meer had: — ‘Is er géen, die mij mint?’ En ik tastte, in het donker, naar d'arm, waar 'k op leun. Wel waren wij stil, voor elkaar wat schuw.…

‘t Welig vee op zijn grazige zoden, O mijn min, ons te bruilofte noden. Al haar gezicht, haar gebaar en haar spreken, Lopen in ‘t end van de minnelijke treken. Op, op, op, eer de zon in de dauw schijn’. Laat ons alle gedierte te gauw zijn.…

In de tuin van mijn Jasmijnallee kent de lente een tweede gang na de vroege golf van zwoelte in een benauwde atmosfeer, ons voorjaar nam dit alles in alle vroegte mee, met weinig gevoel voor de nood aan koelte Er volgde een tijd, het duurde te lang met veel water, wind en hagelstenen de seizoenen leken de kaarten te hebben geschud, vroeg…

nu wij jou node maar dankbaar uitzwaaiden opent ons zich in ieders eigen hart bewaard een kleurrijke encyclopedie aan momenten die ons jarenlang het hoofd in stilte vergaarde elk moment is een foto vol van herinnering met een persoonlijke kleur en perspectief van en op de gedeelde dromen en avonturen die wij als kostbaar goud koesteren blijven…

Ze zeggen nog wat, Ze zeggen nog wat, Ik heb zo vaak aan mijn hart gehad Als trage brand die node verging, Het hoofd van een mens, dat te sterven hing. Uit de smeulende as van z'n brekend oog Sloeg er bijwijlen een vlam omhoog, 'n Vlam als een vraag. Want ze vragen nog wat, Ze vragen: Wie heeft er mij liefgehad?…

Rode neus hoog in de lucht Felgekleurde haren Botsen, vallen en met een zucht Tracht de clown zijn evenwicht te bewaren Reuzenvoeten, reuzegroot Bemoeilijkt het lopen De clown roept hulp want zit in nood komt kruipend aangekropen Na een lang gevecht,staat hij weer recht Maakt een leuke vreugdesprong Struikelt weer, komt op de grond…

de opstand van het vlees komt langzaam van de grond het beest loeit knort vergadering uit niets gaan er stallen in de hens de oorzaak ligt weer bij de mens insecten virussen bacteriën nog nauwelijks met het oog zichtbaar geven infectiekans tot de dood volgt remedie is nog niet gevonden geen winst bepaald dus behandel- nood niet…

leven wil een oord vol huiskamers met stoepen onder de stoelen en een lach voor iedereen die net de hoek komt omgewaaid een stad vol van A en plaats voor het hele alfabet waar zwart niet de toon bezet maar onderstreept hoe kleurrijk anderen elkander kunnen maken met een beetje goeie ouwe wil de handen kunnen reiken aan al wie daartoe nood…

Maar, schoon 't zo vluchtig, Zo ras ontwijkt, Geen nood, als 't hierin Naar damp gelijkt, Dat zich de golving Ten hoge richt, Dat in 't vervliegen Het stijgen ligt.…

dat moet behoorlijk worden gelift voor hetzelfde geld –gewoon als gift – verwijder ik ook dat junglehaar laat mij aandachtig verder kijken oh jee, uw borsten zijn te klein daar duwen we wat plastiek in zijn joekels F wel naar uw zin dan gaan we verder met uw lijn de bilpartij is nogal breed die puilt buiten de spiegel uit maar geen nood…

Ik daag de schrijver gaarne uit om helder uit te leggen, waarom hij zulk een woordenbrij van node meent te hebben, terwijl hij met die veelheid toch zo weinig weet te zeggen.…

Schreeuwende zeevogels lokken me naar de kliffen Het zwarte lavazand steekt schril af Tegen het bijgekleurde blauw van de oceaan In het noorden stoeien fotogenieke watermonsters Terwijl ze flirten met de poolcirkel Op het land ademen of spuiten de fumarolen en solfatoren Hun stinkende adem uit en lavakraters bekomen van hun laatste eruptie Node…

alleen en ook 'één' met z'n allen in het donker, maar ook in 't licht beseft ons, ook wij zijn aller zielen en aan doden ben je iets verplicht soms wat langer, soms wat korter stil te staan, bij wat was en is want wat is, dat kan je voelen en dat is missen, das niet mis herinnering aan toen, aan vroeger verzacht andere levenszorgen, noden…

Er gaapt een afstand, de krant met nieuws is weer in tel, zij het digitaal in opgaande koers geland vaarwel de oude keurs, vertaald op de schaal van Richter, Noden met hun symboliek in nieuwe taken, tekens van een hoger bod, opgesloten in één unieke code, de ultieme gang naar beurzen, waar het lot nooit kieskeurig is en biedt…

Lippen nopen tot pillen monden noden de maan te zwijgen in stilte. Laten we punten slijpen de polsbanden doorknippen die slippendragers van uren. Konijnen bij de vleet sterven het geworden leven ontwortelt de grond begraaft zichzelf. Telkens als stenen tekens slaan en plots planeten vervagen vervelt de zon als een slang.…

de tijd versmalt verspringt verzoekt de goden, de tijd versnelt beweegt met maagdelijke trots het schrijdt het heelt, keert huiswaarts na verveling en raapt de kiezels van de straat, de tijd een drenkeling in nood de tijd een reiziger, een tijdslet die zich voortbeweegt die het sterven in mij – ons doet rijpen, die herinneringen laat vervagen…

Niets kan van u ontluistren Mijn overvloed en nood, O ogen niet te duistren Door 't leven en niet door de dood!…

Respectloos Nederland Wie zijn die jongens die op komen draven als er stront aan de knikker is Wie zijn zij die op komen met sirene als er nood aan de man is En juist deze mensen worden onderbetaald krijgen rotzooi naar hun kop Mensen met ballen in mijn ogen En geld is er genoeg heb ik gezien je hoeft het nieuws maar te kijken De schrapers…

O morgen is een bloem een bloem, Maar die ik plukte is dood: En nieuw licht schijnt door wolken heen, Maar 't licht dat ík u wees verdween; En zonder liefs ben 'k nooit, geen nood, Want liefs doen is poëten-roem; - Maar d i t liefs vlood.…

De woorden vullen de leegte van onze ziel, denken we, maar onze nood is veel groter en die gaat echt voorbij poes en piel, maar doe mij Maxima maar veel bloter! Weg met alle hypocrisie van het woord! Leer volop te minnen in de zwijgzaamheid! Sluit met iedere woordhater een akkoord, ban de woorden, vooruit met die geit!…

raken ontspringen heerlijke bronnen spinnend lispelt het water, opgeschreven als heldere verhalen waaruit de liefde als spelend kind in werd geboren, soms vertragend in de koelste meren, daarna de versnelling tot aan een waterval, het spat uiteen, het is overal het vloeit als goud als we het ademen, belichaming zonder grens om door nood…

ik kijk omhoog er hangt een boog avondrood in de lucht zo zoel en zacht, o wat een pracht deze stille vredige avondschemering waar hooggezeten de zangvogels afdalen langs twijgen glanzend in de avondzon de hemelkleuren zichtbaar voor 't oog in ziekte en gevaar van het in nood verkerend leven, en het voelt alsof alle troost is weggenomen…

een Grauwe gezichten Wie weet waarheen Daarna gingen wij ’t Heeft niemand gekost We waren blij Uit de hel verlost De bussen met mannen De dood tegemoet Ik heb het niet gewild Ik heb het niet verhoed ’s Nachts gil ik wakker M’n ziel is verwond M’n hoofd staat op springen Ik sla in het rond De schande is eeuwig Wij, helpers in nood…

wiens licht noch nooit is uit gegaan, Maar die gedurig brandt bij ons, of d'antipoden; Gij, die geen zwavelstok noch vuurslag hebt van noden, Om (of gij wierd gedoofd) u weer in brand te slaan: Gij van wiens vuur al de planeten en de maan Haar leven trekken als de mensen van de broden, Ja, zonder wie ons vuur geen pot zou kunnen zoden, En…

De nood is hoog Het aanbod slank. Loopt hij mank? Wordt hij joods? Is hij blank? Of toch rood? Ligt hij op schoot Warm bij Frank, Die overspelend voost Ondanks gejank? Word je bang Blijf je het ook? Keert de zang Tot een valse noot?…

Het was een oude Amerikaanse schoolbus Een gele met lange neus Drie op een bankje links en rechts gaven benen weinig keus De bus, te laat vertrokken telde honderdtwintig koppen Ze slalomde om kuilen en stond plotseling stil Geen nood, het hulpje goot routineus ergens vloeistof in Een vrouw braakte vooraan door het altijd open raam Niemand…

Ik had het diepe bukken niet van node: Ik zag het, zij liet toe... O, wrede smart! Hij trapte op hare voet, zij op mijn hart. Zou 't waar zijn? Heer! verlicht mijn wankle schreden, Eer 'k mijn geluk voor immer ga vertreden!- Zo ze om des maak'laars wille mij verliet...…

Hij liet voor mij aan ’t kruis zich doden, Vergoot voor mij zijn dierbaar bloed, Staat nog mij bij in alle noden, En maakt mijn vele schulden goed. Dies blijft het bij de spreuk, mijn kind: De Heiland is de beste Vrind.…