Alle inzendingen

Voor mij was hij èèn van de belangrijkste leden in ‘t dorp Ik wilde schreeuwen als een vrouw uit het midden oosten toen ik het hoorde Ik haatte degene die ‘t me vertelde vooral de manier waarop, terwijl het mijn beste vriendin Dit kon niet waar Onze vitaalste, onze helendste onze behulpzaamste, onze hard werkendste overtreffendste…

Als ogen konden spreken Maar dat kunnen ze Niet jammer genoeg Sommige ogen hoeven Ook niets te zeggen Sommigen spreken echt boekdelen Een blik zegt mij Meestal al meer dan genoeg…

De vlammen op de hoofden En van de wind het gieren Er viel nog niets te vieren Voor wie in Hem geloofden Het was wel even schrikken De angst was goed te lezen Uit ieders diepste wezen Getormenteerde blikken Maar toen de wind ging rusten Was het dat allen spraken In één taal van hun taken Wat de gelederen suste Vol geestdrift, vuur…

hoe schilder je de onbarmhartige zon in het helle licht van het middaguur als niets zich verbergen kan de lucht trilt de hitte brandt de wind werpt niets op het penseel loopt in het honderd je gaat te gronde aan het helse middaguur…

Ik geef je op een briefje dat je las dat ik besmuikt en stiekem in de zak verstopte van je donkerblauwe jas ik voel mij niet senang, op mijn gemak want spreken doe ik liever face-à-face als ik het in een mooi gebaar verpak zoals het frans, de taal die in pays-bas te zoet is voor een kaaskop, die heeft lak en ook geen boodschap aan iets…

Door het schimmige grijs van wie wat wanneer heen zijn de ochtenden wazig groen van bezoek dat zal dansen en lachen, met veel gebaren verhalen zal vertellen en altijd een aanleiding vindt om mij aan te raken en innig te omarmen Het is alles, maar niet genoeg Ik wil nog niet wegkruipen in mijn holletje Kon ik me maar verschuilen…

Ze lag daar in haar huid, De zon gaf haar een gouden glans Van koesterende zonnestralen, Briesje koelde zonder geluid. Een leeuwerik begroet de zomer, Koeien herkauwen traag, Uiers vullen zich gestaag, Lage zwaluwen vliegen af en aan. Als scheemring d’avond luidt, Verovert stilte stad en land, Kruipt zij in haar tweede huid. Nog…

je wiegde op benen die je jeugd nog niet konden dragen danste met de pas verworven stappen om ons daarna met intens warme vrolijkheid heerlijk toe te lachen want jij hebt doorgezet sneller dan gedacht de wereld veroverd met je meer dan stralende lach bij jou brandde het vuur van ontdekking en ontplooiing nog toen de as…

de machtige Regennacht is één groot Zwart Gat waarin ‘t Zijn wellicht de Singulariteit omvat ’t ultieme Middelpunt waar alles samenkomt maar Niks waarneembaar is rondom de Horizon de onbeantwoordbare Vraag van ’t Licht dat niet wederkeert als ’n fysisch Fenomeen de Regen verdwijnt als ‘n Hand draait en de Ogen besluiten ’…

Blauw kleeft aan de grond stil fluistert wind haar verhaal herinnering blijft Onder het riet, tussen slootwal en schaduw, waar voetstappen niet meer komen maar licht nog durft te landen, staan zij als herinneringen die zichzelf zijn vergeten en in stilte bloeien met een naam die fluistert wat wij niet willen verliezen. Ze zijn niet dapper…

De nasleep van een kabinet dat viel: ministersposten moeten weer verdeeld, wie is voor welk beleidsterrein in beeld? Het meest begeerde baantje is asiel. Wie mag zich straks als volksheld profileren door oorlogsvluchtelingen hier te weren?…

En vraagt gij nu: ‘Wie leerde u rijmen, dichten?’ - Ik laat niet lang u op het antwoord wachten.... Uw ogen zijn het, die mijn geest verlichtten! Toen ik voor d'eerste keer u, lief, ontmoette, - een blauwe meidag was het, 's morgens vroege - weet gij nog, hoe 'k u toen op rijm begroette? Snel plukte ik wat jasmijn en hagerozen en reikte…

ze kende het huis niet voor ze hier kwam alleen van een foto in de krant waar de schrijfster die er woont langs het strand loopt in de wind haar ogen op een camera gericht als na een vraag een foto met op de achtergrond de helling waar het huis staat tegen begroeide rotsen onderbelicht door de mist uit zee of door de stuivende wind die…

Neen een Atheïst (1) dat ben ik niet daar is mij het goedgelovig Bijbels sprookje is het mij alsjeblieft te lief ben ik dan een Agnost (2) dat komt meer in de buurt van het zijn of niet to be or not to be zeg maar een Shakespeare ben ik zeker niet (3) ik ben nu een man, een mens (4) op gevorderde leeftijd (geb. 1952) met een volgroeid…

1. Dit uur met God, vanuit een waar verlangen samen te komen om opgewekt de overvloed te delen, aarde bewoners Gelukkig wie met open hand en geest groeit aan Gods liefde, onvermoed, in Hem het meest! 2. Dit uur van hoop van lied, muziek, gebeden, stilte omgeven. In Jezus’ naam: ‘Volg Mij’, gehoorde woorden om te doorleven In tijd…

De lamellen dicht. Niet langer geborgenheid in het blinde huis. Waarom denk ik aan Hopper? Met twee tezamen alleen.…

Ik greep jouw hand vast in de mist vol verborgen wolventanden. Onze ogen kenden de nacht, maar niet de grens naar vrijheid. Noch gebed, noch poëzie kon de angst tot zwijgen brengen. In de duisternis fluisterden we elkaars naam, een klein verzet tegen het moment dat de wolven, ineens ons zullen terugroepen. **…

Druk knippend verzorgt de kapster ieders haar. Schaar en vingers van het meisje werken als levendige zangvogelvlerken, die zich willen verenen tot een paar. Hun nestliefdeslied luidt helder en klaar, doet eigen keelschat vrijuit bemerken, verkenning in het klankenrijk sterken. Vorsten der jonge toonkunst vinden haar. Zij brengt een stem…

er viel geen zin te ontleden tot woord iemand besprak het weer in een verbroken stilte zichzelf hervonden als hemellichaam dit liet gewicht kantelen naar bestaande aard gedurende voortgang van herhaalde volmaaktheid tot een gebeurtenis aantrad die naar zwijgen deed neigen…

ik hoorde vanmiddag de rauwe kreten van een vrouw de diepte ervan wrong zich uit de spelonken van haar borst ongepolijst zuiver kraste de wanhoop op trommelvliezen het moment van de waarheid werkelijkheid van de pijnlijke luciditeit you’re simply the best zong Tina T. uit de grond van haar hart…

Als tijd voor mij niet meer gelijk is aan de uren van de klok verborgen ligt in ergens en telkens bij het zoeken weer ontsnapt noem dan mijn naam vertel me wat we deden gisteren, vandaag of toen geef wat warmte aan de kou van 't tijdloze vergeten laat me weten ... me voelen dat ik leef…

De stormwind giert om m’n huis, Stortregen klettert op de ruiten, De kachel maakt overuren, En ik zit lekker thuis.…

Zij eet biodynamisch soms servo-kroatisch soms herzegowinisch en een enkele keer eet ze bosni-albanisch Bij hoge uitzondering azerbeidjaans met spaghetti of pasta op z'n italiaans Maar nu ben ik benieuwd of haar geest wel stilstaat bij de cruciale vraag: geeft zij de voorkeur aan Zweedse of Finse dan wel Lybische linzen die…

De maan ze weegt zo zwaar de duif vergiftigd het leven laat. De opwelling het verlangen machteloos kijken 't leven zien, wegkwijnen. Onvolmaaktheid, vleugels slaan op teneergeslagen, waar is God? de witte geschelpte duif, geestesverwant, watersnood, mijn nalatig zijn, wilde leven is nu echter dood. Het vuur van Pinksteren…

Het klikken van de sleutel de schoenen in het vak het lichte ruisen in de wc en intiem het schijnsel onder de badkamerdeur, zijn geur die bij mijn voeten binnenkomt Ik weet al hoe hij naar me toeschuift voorzichtig zijn handen warmt onder zijn oksels om mij te strelen van slaap naar fijn en uit te laten rekken in een zee van tijd…

ik zag haar hand de artistiek lange vingers eindigend in verzorgde nagels subtiel passend bij de ringen aan haar vingers een gift om bij de hand te nemen in een macho duo dat een vederlichte lach bij zich droeg als surprise voor ieder die daar in lichaamstaal om vroeg…

gevangen als ik alsmaar was in de genade van het duister en het licht reis ik nu niet langer meer geketend door de tijd als een lichtgewicht van zeis naar zicht…

in het weiland van de alledaagsheid bloeit plots een prachtige bloem…

O Geest, toen Gij ternederkwaamt En voor hun oog gestalte naamt, Doorzonk de hemel ademloos Een stille witte vlammenhoos. Boven hun lichaams donkre zuil Verscheen een zacht bewogen tuil Van licht, en glinsterende gleed Het neder langs hun schamel kleed. Hun mengelmoes van woorden vaal Klonk ieder als zijn moedertaal. In mensenwoord, op…

Voor de eikel goed en wel begrijpen kon waarover de uil sprak met de maan en de zon bleken zij klaar met vechten en filosoferen. "Zo zal ik nooit welsprekendheid leren of schermen met woorden die ik dan zelf verzon maar ik kan het natuurlijk ook anders proberen." De jonge eik luisterde naar allerhande stemmen en geluiden waaide met winden…