'k Loop in de koele lafenis der laan, De tarwe wiegelt langzaam 't bruin-geel goud, Er waren fluisteringen door het woud, Geruis van vogeltjes, die huistoe gaan. Koel-ruiz'lig schuif'len siddert door de blaân, Waar wind zijn lichte tenten heeft gebouwd; En sterrelend doorblinkt de hemelblauwt' Der hoge kruinen langgestrekte paân. De…

't Is buiten kalm. Het lomm'rig dorpje ligt Met daken puntig tussen ronde bomen, Vervlietend in de zacht-opalen zomen Der kim, die trilt in neev'lig morgenlicht. Het vogelfluiten brengt een blij bericht Van leven na het stille, doodse dromen, Dat sluipend door de nacht was aangekomen, De scheps'len buigend onder zijn gewicht. Nu rept…

Dat zwart skelet, van windselen ontdaan, Waaraan het uitgedroogde vlees nog kleeft, Die groezelige hoop, waarvoor men beeft, - Bedenkend het meedogenloos vergaan Van al wat ademt onder 't licht der maan, - Die mummie heeft verlangd, geliefd, geleefd Het volle leven; wat maar 't leven geeft Heeft zij genoten in haar aards bestaan. Zij…

Ik ben de wever aan des tijds getouw, En schik de gloeiend-bonte taferelen, Aan mij de macht om werelden te delen, Ik schok der vorstenrijken vaste bouw. Ik ben de aleeuwig-brandende flambouw, Die 't groot Heelal gestaag komt toebedelen Het licht en 't leven, die op aard komt spelen Het wiss'lend spel van wolken en landouw. Ik…

Kindeke, bloeiend in 't zonnelicht, Lachend en kraaiend met je olijk gezicht, Knippend met oogjes en grijpend met handjes, Knikkend het hoofdje boven de kantjes, Boven de licht-blauwe, zijdene bandjes Van je wit, gebold japonnetje, Kindje, lachend in het zonnetje! Kindje, spartelend met je beentjes, Marmer-rozig en zo kleentjes, 0 wat trek…

Een stukje wereld in een regenboog: Wat boerenhuisjes en een korenveld, Waardoor een sidd’ring vaart van vochte wind, Een klompje bomen, wier zwaar-tintig loof Met forse donk’ring uitstaat tegen ’t licht Van de avondlucht, mat-blauw met zweem van groen; Een eindje hei als smeltend violet In zachte hulling van omwaad’mend paars, Een heuveltje…

't Waar beter stil te bloeien als een bloem, En stil te sterven bij de dood van 't jaar, Stil af te vallen als 't Novemberblad, Dat zich, onmerkbaar krimpend, mengt met de aard', Dan al 't gewoel, deze ergernis en pijn. Wat helpt het slaven in de wildernis? Wat baat het sloven in een woestenij? Schiet welig 't zaad op van een barre rots…

Zij dalen zwijgend in de don'kre grond, Met bleke lippen en verflensende ogen, Vervloekend de hardvochtig-valse logen, Die hen tot nacht doemt, als de morgenstond Met nieuwe glansen rijst, en schitt'rend-bont, Van zuiv're zonneschoonheid overtogen, Het land lacht in het licht, en uit den hoge Een zoele vrede nederzijgt in 't rond. Dan…

Verwoed-fantastisch staat het grote heer Van hoondemonen op de ommegang, In gramme toorn of onverschillig-wreed, In spottend peinzen om de wereldklucht. Zij lachen om het zwoegend 'tout Paris', Om rechtsgeleerden die met brede bef Van onschuld voor de schuld'ge borst te pronk Het recht verdraaien; om de heer curé Die met zijn zalige zalfblik…

Ik ben zo droef omdat ik niet kan horen Uw zachte stemme met haar zoete taal; Terwijl 'k langs de besneeuwde straten dwaal, Klinkt mij 't gelach der menschen vreemd in de oren. En door de luiken van de hoge toren Stroomt het geluid mij binnen van 't metaal; Geroerd sta 'k stil; wijl 'k angstig ademhaal Is 't mij alsof een stem me roept…

In starren nacht lag de woestijn van 't leven, En strekte ver zich in de somb're tijd, Daar was geween en wanhoop, moord en strijd, En boven kwam een zware bloedwolk zweven. Daar bloeiden bloemen, in gestadig beven Geschommeld door de wind van haat en nijd, De rode: bloeddorst, en de gele: spijt, En witte stonden grimmig-doods geheven.…

'k Zie weer de glinsterende mugjes dansen In held'rer zon neersprankelende glansen; De wolken varen rustig langs de hemel, In bos en water krielt een nieuw gewemel. De koude luister van de winter vluchtte, En alles bloeit wat eens zijn nijping duchtte; Zacht worden blaad'ren door de wind bewogen, De bonte weide lonkt met schitterogen…

Zij maaien stadig met gelijke slagen, Drie mannen, de armen strekkend met de zeis, De benen ver gespreid, naar vechterswijs, In felste warmte van de zomerdagen. Met ritmisch schomm'len gaan de bovenlijven Al op en neer, als grof-massieve slingers, En stoer omsluiten de geknookte vingers De dikke stelen, die in één lijn blijven.…

0 stad van licht, met zilver-gouden gloor, Op 't spieg'lend water, dat, vlak uitgespreid In nachtvreê, tot ontvangenis bereid, Uw pijlend glansgetril in zich verloor! En opwaart slingert zich de straat, waardoor Geel-rode stippen gloeien; majesteit Omgeeft het Valkhof, dromend van de tijd Toen keizer Karel daar zijn rust verkoor.…

Ets van Beuer. Trots op het witte ros, dat buigt gedwee, Verheft hij zich, de Sultan, met gebaar Van heerschappij, en angstig deint de schaar In 't vale schemerlicht van de moskee. En door de ruimte ruiht een bange beê Tot hem, de heerser, aan wiens voeten daar Een mensenhoofd geveld ligt, met gestaar Van brekende ogen in een macht…

Strooi mild'lijk op mijn ogen in de nacht, Vorstinne Slaap, uw zoet vergetelkruid, Wieg zachtkens me in uw armen, liefste bruid Van al wie moede is en naar ruste smacht. Omhul me, o Slaap, in uwe vale dracht, En doof het felle gloeien liefd'rijk uit Dat in mij brandt, de gouden poort ontsluit Die leidt naar rust, hernieuw mij met uw kracht…

Al is er maan-vermoeden, De lucht is leeg, Des hemels baan bevloeden Veel wolken veeg. De droppen komen zijgen In zachte val, De blaân der bomen nijgen In regenhal. 't Is alles mat en eenzaam, In vree gesust, En alles wat gemeenzaam Met licht is, rust.…

Hier klopt het marmer met een levensslag, Pulseert de scheppingsdaad in pracht van bloei, Waar overweld'gend rijst in hoge groei Het heerlijk godenlijf met mild gezag. Wat toch het dwepend oog bepeinzen mag? Waarhenen stroomt het rustige gevloei Van de' ernstig-zachte godenblik? Wat boei Omsluit zijn zinnen in die kalme lach? En aldoor…

Ik ril van schoonheid: vurig-wreed doorflitst Hel geel de doff're kleuren van het woud, Een stervensgil, een koortsgloed, felle vlek Van gloeiziek kwijnen in het late jaar. Schoon sterft het bos, een ridder zonder blaam, Gedost in geel en hartverheugend rood, Met helmpluim, die de veed'ren vliegen laat, En helle lans met wapperende vaan…

0 nu de dagen weer zo licht zijn en zo zoel, Zo zonnezoel, zo zonnelicht, zo rijk Aan vreugd in welig bosgroen; nu de vliet Bezaaid is met het gulle sprankelgoud; Nu schaduwlanen koel In kalme schemer mijmervol Zich allerwegen oop'nen; nu het riet In fluisterbeving zoetlijk neigt, De vijver waai'rend met zijn schucht're koelt', De vijver zelf…