Poëzie van Jacobus van Looy

1855 - 1930

Laatst toegevoegde poëzie (nr. 31):

Ik ben van nacht ontwaakt

Ik ben van nacht ontwaakt met wilde schrik,
Met droge lippen, en gebroken kracht.
Het klamme zweet op ’t voorhoofd, ’t bloed in jacht
Bonzende door mijn polsen, traag en dik.

Toen heb ik liggen staren in die nacht,
Met grote ogen, met verwezen blik,
En naast mijn hoofd, daar telde een zacht getik
Mij de uren voor, die ‘k zó heb doorgebracht…

een vale droom was in mijn slaap gekomen
En heeft mij jaren vér doen gaan,
Mij mijn verleên verteld met schor gefluister.

Neen, niémand peilt de diepte van dat duister,
Géen kan de bangheid van mijn nacht verstaan…
‘k Was weer als toén… want Waarheid was mijn dromen

--------------------------
uit: Verzen (1886)