Na zons-ondergang aan zee
Zonne stervend zonk in zee,-
en een wijde wade spreidde
op de brede kimme neer
't wolkenheer.
Eenzaam ruist de duistre zee,-
langs der duinen ruige kruinen,
als met droeve dodenklacht
zucht de nacht.
Eenzaam, eenzaam ruist de zee,
slaat de kuste zonder ruste,-
moeder aarde ligt alom
doods en stom.
Op het woelend vlak der zee
wislend dansen kille glansen-
starre lach der dode maan
staart mij aan.
Dreigend, dreigend druist de zee!-
'k Zie een grijze nevel rijzen-
komt uit 't grote zonnegraf
op mij af!
Red mij, red mij van de zee!
Red mij, aarde, die mij baarde!-
Vaal-gewiekte oneindigheid
naderschrijdt!-
Van 'de passielooze lelie' waarbij zijn opgenomen de "Enkele verzen"(1901)
Schrijver: Frederik van EedenInzender: Redactie, 2 februari 2022
Geplaatst in de categorie: natuur