Alle inzendingen over afscheid

zie, wat je gaande weg verzamelt met de ogen van de ochtend aan til het kleine en het grote op voel hoe het verlies zich onthult in de wirwar van al die dingen hoe eenvoudig je in vroeger verdwaalt ondoorzichtige draden van afscheid vangen je in de valstrik van de pijn…

Na elk afscheid weer elkaar terugvinden, dat -- is het allerfijnst.…

toen mijn handen stilte raakten huilde ze ik hield je niet tegen je hoofd verborgen op mijn borst de jaren telden achteruit wees voorzichtig — alles breekt in die dood het brak je hart toen de mijne huilde — wij samen toen het buiten kil werd en donker zaten we samen in een bed vol bitter luisterend naar het krassen van…

Rozegeur , maneschijn opwekkingen snijden doornen krassen op zielsverwanten afscheid nemen doet zo'n pijn. Lentebloesems blijven geuren de zwaluw is alweer in 't land tijd blijft even verdwijnen al in het heelal blauw is 't water de lucht 't leven op de vlucht treurnis werkt verzwaren de takken de last verdriet te dragen…

Dit is haar graf, onder de jonge linden vergaan haar handen en haar zachte ogen. moet men geloven dat wie haar beminden haar eens hervinden en herkennen mogen? ----------------------------------------------- uit: Tweede periode (1929-1933) VII…

In zeven jaren droeg ik zeven namen hoe ik dat deed hoeft hier toch geen vertoog of wel? goed, luister dan naar dit betoog waarvoor ik mij niet langer hoef te schamen in elk geval begon het niet in babel want daaromheen ligt het tweestromenland mesopotamië, moeras en zand daar heb je geen Gedichten punt en el ook al genieten dichters…

Als ik doodga, wat op zich best mogelijk is, hoop ik dat jij erbij bent. Niet dat jij daar zoveel aan hebt, maar ik zou het wel schoon vinden. Dat jij mij aankijkt. Dat ik jou aankijk. En dat ik nog net uw hand voel, voor ik eruit ga zoals een televisie uit de jaren tachtig die je met een ferme tik op z’n zij moest doen zwijgen. Dan ga ik…

Verbinding brokkelt stukje bij beetje, Exact wat niemand ooit verkoos. Maar als jij mijn laatste adem hoort, Luister ik naar die van jou in de troost. Vriendschap werd een stil archief, Iets wat geen ziel ooit begeert. Maar als jij mijn naam nog schrijft, Schrijf ik de jouwe in het zand, verweerd. Lachen sluipen weg als schaduw…

maar ik kan niet vliegen zei het kind jawel zei de engel dat gaat vanzelf als je er maar gewoon aan begint schok je schouders en je vliegt zomaar naar het hemelgewelf dat kan ieder kind dat de aarde te vroeg achter zich liet het kind begreep een engel zal nooit liegen het kind dacht nog even aan z’n ouders’ groot verdriet en kon toen…

en toen ik even aan je dacht zei iemand dat je er niet meer was spoorslags vertrokken zonder dag en zo ging het steeds opnieuw als ik aan iemand dacht die er plots niet meer was en toen ik even niet aan iemand dacht zei iemand dat ik er niet meer was een onverhoeds vertrek zonder dag en zo gaat het steeds opnieuw als jij aan iemand…

Ik huilde om jou, terwijl ik chips at – tranen en zout, een perfecte snack. Liefde was een zomerstorm, nat en wild, maar ik vergat mijn paraplu, en mijn gevoel was nat tot op het bot.…

Zijn intro was onwennig eerst en vreemd naar buiten tredend uit het onbekende eerlang gesloten klankrijk zijner ziel hij wist dat niemand zo zijn naam herkende toch voelde 'niemand' zich langer ontheemd Gedroeg het onderhavig personage zich in de pels als eloquente luis en waande het zich zonder patronage als spreker in de grot, die Odysseus…

Het onverhoedse heeft toegeslagen eenmalige donderslag bij heldere hemel buenos aires voor miljoenen sorelli et fratelli in ecclesia Ziedaar, herrezen vanonder een wijze steen diepbewogen zijn urbi et orbi in zijn vermoeide ogen anima mundi Ecce homo Buona Pasqua non plus ultra ten leste requiescat pontifex summus…

Hoe herken je in de stilte het zwijgen van de steen nu landelijke tongen dwalen over alle vergeten namen in de oerwouden van steden betonnen huizen, geasfalteerde wegen? Waarom lijkt de stilte zo op jou in ruimte die geen leegte inneemt omdat het woeste waaien vragen heeft tot in de eindeloze dood, het stille zwijgen waarom vraag je naar…

Against all odds Plooit de tijd weer naar voorjaar Is het park een canvas Van groen en geel en roze Vindt de wind weer het zuiden Heb ik Me losgewrikt Uit de wurggreep van donkere dagen Ga onder In het vroege licht Me vastklampend Aan het drijfhout van herinneringen Hoe wij ooit Op jonge benen Door vele zomers gingen…

Ik doe nu de dingen waar jij nog altijd in leeft - de zachte gesprekken die nooit uit de lucht vielen. Ik voer ze uit, zoals men bloemen plukt uit een veld waar niemand meer komt. Wij zagen het leven als een droom, een traag verschuivend licht op muren van verwachting. En nu ga ik, zonder jouw stem in de wind, maar met jouw stilte in…

Hoe dáns de lente, schaamteloos, terwijl jouw handen— kleine handen—verstild in gebaar van eeuwig geven. Wat is eeuwigheid? Een bloem die wij plukken om haar sterven. Jouw lentelucht stinkt naar onze angst, naar aarde die zich sluit. Geen afscheid. Een aanklacht: waarom droeg je zoveel licht in deze wereld van stenen? Jouw open…

Toch vreemd hoe pestvogels ons hier neerhalen en spotvogels soms ons humeur verpesten met manisch-depressieve dorst naar kwetsen zij horen niet de roep der wielewalen Zij kennen niet zichzelf, laat staan de waarde van de natuur, natura docet, toch zij leert ons van recycling - zonder blog Noch kennen zij het leven op de maan al heeft…

Door de kieren der vergetelheid Sijpelt langzaam en gestaag De warmte van je hart Tot in de poriën van mijn bestaan…

Op het einde Van de dag Voor de kille Koude nacht Zijn wij weer Verenigd Zijn wij weer Van kracht Tot die schemer Na het donker Tot die eerste Lichte regen Ben jij alweer Verdwenen Jij nooit nog Bij mij lag…

' wij begrijpen ruïnes pas op de dag dat we er zelf één zijn'... Heinrich Heine soms merk ik tot mijn grote schrik dat de late herfst nu toch echt voorbij is en ik bevind mij in de koudste winter van het menselijk bestaan wanneer ik m'n rillingen zou meten dan zeg ik 5 op de schaal van Richter de verschrompelde…

Bezielde hersenen nemen de hand van de kunstenaar in zijn eenzame universum en tekenen een eenvoudig huis je bent in een andere wereld woeste rivieren kronkelen rond jouw verstilde adem dood onder de gestorvenen ligt het vlees van jouw leven te rotten in het kille graf De kunstenaar is in dit geval een man kaal zoals de kale boom…

De maan trekt een boog door het eenzame duister -- van mijn lege hoofd.…

Een rode ballon die zacht meedeint op de wind. In de vorm van een hart dat nog niet los wil laten. Bloemen hebben hun kopjes laten hangen Veelkleurig rozen koesteren dakpansgewijs het zand. Een zacht parfum komt me tegemoet Een pas gedolven graf.…

doet anemonen blozen in het jonge lentelicht waar staartmeesjes juffers vangen voor ontbijt is de bonte specht niet voor één gat te vangen lacht een groene je vierkant uit met bloemen beschilderde hemel reikt een hand niet te lang, thuis huist zij allerminst maar kabbelt voort op herboren wolken waar zij in besloten mijmeringen rust…

Ik zal je missen Maar wat er ook gebeurt Ik red het wel Vaarwel Ik zal tranen om je laten Hopelijk heb je dat in de gaten Ik wilde nog zoveel met je bepraten Vaarwel Je moest eens weten Dat ik je niet kan en zal vergeten…

van zouttekort naar wanen van paniek naar manie een oorlog woedt in jou en niemand ziet wat ik zie de kanker neemt je lichaam de chaos neemt je geest ik zoek houvast in woorden en vind nooit het antwoord jij op je pad naar het einde ik op mijn pad dat doorgaat samen in hetzelfde huis staan werelden wijd uiteen soms vond ik je even…

Nu ga je alleen op reis Naar het eeuwige paradijs Waarom er zijn nog zoveel vragen In Overschie werdt je begraven We hebben afscheid van je moeten nemen Maar we moeten verder in het heden Ik schreeuw je naam keer op keer Maar je lichaam wilde niet meer Voor altijd in de gedachten Maar niets zal het verdriet verzachten…

Zonlicht zeeft door de ramen een zachte bries strijkt langs je slapen Zo wonderlijk helder deze stilte in de diepte van de dood Een naamloos verlangen vloeit samen met bittere tederheid Om wat niet gekomen is…

Voorbij hier en nu heeft waarheid tijd onderzoek en vertraging nodig Zij ontsteekt de lichten haar lichaam is hier haar stem blijft achter De verbeeldingskracht krijgt vleugels zij zingt met hart en ziel In vertraagde tijd danst zij de laatste wals het hier en nu voorbij…