Alle inzendingen over vloed en eb

o God, God, ik en kende U niet, en was verlóren; maar nu ge Uw adem door mijn adem deinen doet, is Uw gedaante menig-voud in mijn herboren, 'lijk, beken-veel door 't barstend lente-land, een vloed. - Ik ben geheel; ik wéet U; en mijn dromen zijn gaanderijen voor Uw stem.…

Wat voor kleuren wilde hij mengen blauwe knoop, rood gevaar, witte vloed met smaragdgroen en bruin van de ganges vermiljoen van de tempel van boeddha in de alchemie der regenboog In woestijnkleurig zandige vlaktes van het gortdroge subcontinent tussen tibet, kasjmir, himalaya en het bladgroen van thee op sri lanka 'Omarm dus je ruimte…

is de steenbok uitgehouwen Een uitverkoren prooi die briest Resten van vroege jagers verzinken in het slib Blootsvoets klimt de boer in dadelpalmen Langs rafelig touw Haalt hij de oogst binnen Feloeken drijven op de Nijl De vloeiende snelweg Nog ver voor men sporen trok Het asfalt stolde Voeren zij steen naar piramide en tempel Bij eb…

En kijk, ik struikel, spanker vallend en roep dat zo het leven moet Voorbij de eb, voorbij het donker, me lavend aan jouw overvloed Ik drink je en ik voel me dronken, ik zuip jouw lach, je zuur, het zoet en overstem je lachen brallend. Ik roep, want weet: zo is het goed!…

En kijk, ik struikel, spanker vallend en roep dat zo het leven moet Voorbij de eb, voorbij het donker, me lavend aan jouw overvloed Ik drink je en ik voel me dronken, ik zuip jouw lach, je zuur, het zoet en overstem je lachen brallend. Ik roep, want weet: zo is het goed!…

De branding in de vuurtoren, het ruisen mijn cocon van scharlaken zijde in de wind van eb. Ze waait buiten. adem. Mijn honderd woorden hielden haar. En ik voelde mij begrepen tot ik mijzelf op- sloot, tot mijn middel. Eerst haar zee, golven en nu kust, haar zachte mond- ing zoet mijn water.…

Laat de rijke klanken stromen als een vloed in de avondpracht, waar de zwanen drijvend dromen in hun kuise vederdracht, Want dan vult een stroom van weelde tot de boorde 't ruim gemoed; lokkend glijden de oude beelden door de purpren avondgloed. Laat ze los, de volle akkoorden! 't Hart slaat mede in elke klop.…

Ietje met kabbelend geknabbel aan haar voeten, alsof water en wind nooit eerder logen Een novembermeeuw krijst; het giet Alex vlecht van plukjes helmgras en roestig prikkeldraad, een krans voor wie eens dacht dat zij wrakhout was Alex mist zijn grote liefde Aphrodite Uren later, in de auto op de oude pier, ondergaan de ruitenwissers de vloed…

grens van water en land Walsen golven op het strand Kunnen zich niet tegen het getij weren Hebben geen kans zich om te keren Mensen lopen en liggen hand in hand De zon steekt de dag in brand Met haar explosieve licht Spiegelend in je bezwete gezicht De zoute druppels rollen langs je ogen Vallen op het zand waarin ze weg drogen Tot de vloed…

Laat de rijke klanken stromen als een vloed in de avondpracht, waar de zwanen drijvend dromen in hun kuise vederdracht, Want dan vult een stroom van weelde tot de boorde 't ruim gemoed; lokkend glijden de oude beelden door de purpren avondgloed. Laat ze los, de volle akkoorden! 't Hart slaat mede in elke klop.…

Ik hou meer van jou dan van houden van Wat gaan we doen De stadspoorten staan open wagenwijd staat het park in bloei dus zeg het maar waar hou je van Geen tv vandaag geen mening over mening over mening Over niks Het strand valt af langzaam het wordt voor altijd vloed We kunnen naar de vijver de oorlogen negeren de haat…

ziltig vlaagt wind blaast herinneringen door je haar dat gemêleerd lokt in natuurlijke kleuren in de verte het glinsterend lichte zand onder een groen polig opschietende helmrand in afnemende vloed krult nog steeds in het schuimend wit het welkomstlied van de blauwe zee anders was vroeger met opa familie en paard en wagen…

Toon me niet, ik breng de nacht door in schelpen, de parel in mijn rug en alleen de vloed van kokkels en het kleur van hun behagen stemt mij. Verfoei me niet, ik ben hun prins. Ik heb een stad in mij en van de liefste der dingen kijk ik door haar heen. Licht is mijn dochter, ze smaakt zout en zoet.…

onderhoud door scherts poogt aan te binden; Wanneer in zulk een tijd de zorgen haar verslinden, En zij heur grootste vreugd, de Dichtkunst zelf veracht; Met angst de nacht verbeidt, - de morgen weer verwacht, Het blijde daglicht ziet, maar gene rust kan vinden: Wanneer in zulk een vlaag van nare angstvalligheid Mijn treurig oog een vloed…

van kleuren, lijnen en contouren verdooft mij de ranke masten betasten de dampen die mij met de noordenwind instoppen voor een eeuwige slaap bewegingloos dompel ik onder in water van ontzag een rilling rolt over mijn huid de kerkklok slaat zwijgzaam over hellingen van zwart fluweel ik wacht op het vuur van de hemel en het vallen van de vloed…

je niet wij zagen met andere ogen wij waren deel, zonken samen als geheel, dieper nog dan glans van irissen reikten wij naar bodem bron, verloren waren wij in initiatiedans van samen zee waterzacht was onze vacht transparant als hartenglans gleed de waterweg over onze borst door onze huid dwars naar binnen bereikte helderheid ons wezen Vloed…

Ik weet niet wat geluk is; maar uw schoon gelaat is kalm, en maakt me blijde, en doet mijn leden rillen; - en 'k lach, gelijk een kind dat door een water waadt, en, vreemde vreugde in de ogen, aarzelt, in de kille en ringlend-zilvren vloed die zijne voeten baadt.…

Bij mensen is het vloed en ebbe; De Heiland staat gelijk een rots. En schoon ik duizend feilen hebbe, Hij laat daarom mijn hand niet los. Dies blijft het bij de spreuk, mijn kind: De Heiland is de beste Vrind.…

De vloed van de tijd breekt genadeloos elke weerstand. Dit huis houdt nauwelijks stand: De boot voert mij onomkeerbaar huiswaarts. 3. Zijn de elementen enkel ruimte en eeuwigheid voor vogeltrek en stilteminnaars.…

capella' met hun klagen aandacht vragen, het gekreun van de cipressen overstemt, tot aan de maaigrens van de dorpen, aan wegmarkeringen onderworpen,getemd door eigen ritme, in een ongelijke strijd, aangelijnd door de tijdwijzers, verleid door deze schoonheid, klopt het bloed in de aderen van de droge beken diep in de beddingen vloeit een vloed…

vingers en zijn snaren waar hij zong van lange zomers die hij van haar wou bewaren en aanraakbaar bleek zij even in wat wind er achter liet om er zijn tranen mee te drogen van zijn weggewaaid verdriet Hij boog zijn hoofd iets licht vooruit zo licht - alsof hij haar wou vragen met een hoedje dat hij opnam en een koffer in zijn hand de vloed…

Ik weet niet wat geluk is; maar uw schoon gelaat is kalm, en maakt me blijde, en doet mijn leden rillen; - en 'k lách, gelijk een kind dat door een water waadt, en, vreemde vreugde in de ogen, áarzelt, in de kille en ringlend-zilvren vloed die zijne voeten baadt.…

Gramschap is een schrikbre ontvlamming die onblusbaar om zich woedt: Droefheid is ene overstelpende en niet af te keren vloed: Nijd, een alverstikkend onkruid, dat én vreugd én deugd versmoort: En begeerlijkheid, een hartworm, die het ingewand doorboort.…

komen zouden Je liet mij zo achter, verdrietig en alleen Nooit, zou ik hier over heen kunnen komen En toen ik dat tegen je zei, Je haalde je schouders op, er is geen wij Je stond op en liep weg, zonder verdere uitleg En nu een paar dagen later, al mijn tranen zijn op De wonden gaan open, er is geen houden meer aan Bloed druipt in een vloed…

Gelijk een bloem, zo teder is ons leven; Het vliet daarheen, gelijk een snelle stroom; ’t Ontwijkt de mens, gelijk een vlugge droom, Die ’s morgens flauw slechts voor de geest blijft zweven Ene enkle nachtvorst kan de bloem doen sneven; Een felle noodstorm geselt vaak de vloed; De droom benauwt en foltert soms ’t gemoed, En doet de sluimerenden…

wolken waarom moeder schreide het zijn oude verlangens we volgen valk en vlinder we horen ver verdriet herschrijven een bezonken Testament van Boudewijn en Bob alleen over de dingen die we liefhebben hallucineren met Gabo in honderd jaar eenzaamheid kennen de wetten van weerstand en woede we voelen Brel’s dictaat van norse vloed…

ze tilden zichzelf uit bed met gestrekte benen iedere morgen weer werd gezocht naar ogen zonder spijlen wind rook naar de kamer en een enkel wisseldeken nog immer waait hij over nachten en jaren heen met schimmen, zo dichtbij als gister aldoor slijpen zij dromen in halfzijdigen wrijven tussen hart en steen eens als de adem zich vernedert…

En hij, het zand nog schurend langs de tong Kneedt en knijpt en grijpt De vacht van het blakend beest Vindt de malse dij Zij klieft de stam Met een bijl van was Tot de vloed tintelt in de liezen.…

Ons verstand, het golft in volle vloed maalt niet om de verloren seconden de informatie van de psyche, een flakkerende kaars met kern, met pit.. die nooit lijkt op te branden. De grijze zware stenen cementen blokken verlies dat niemand zag, noch ziet...onvoorwaardelijk vullen ze hun dagen, nu de voorraad..…

Een voetstap klonk; dat ogenblik Dook mijn bezinning onder, Diep in een vloed van zoete schrik Om 't zich vervullend wonder.…