Alle inzendingen over Onaangetast

Er is een Hadrosaurus opgegraven Verbazingwekkend goed geconserveerd Door wetenschappers is ie felbegeerd: 't Is 'n complete en 'n bijna gave De wetenschap passeert de tijd langszij: Wat verder weg was komt steeds dichterbij…

nu bladzijden onaangetast blijven blijft het bed bezet de zin om, is allang vervlogen, onvindbaar dan maar niet zijn niet niet zijn dat is veel te eng iets voor later…

Onschuldig rose zo zijn je bolletjes onaangetast loopt alles op rolletjes. Heel apart maar oh zo gevoelig raakt men haar aan dan buigt ze nederig.…

wil ik dood klamp vast aan kleinood mezelf vergast op onsterflijk lijden ongewoon verrast einde der tijden onaangetast…

Leeg en onaangetast Nog steeds onbewerkt De toekomst nog onvast Zonder kleur gemerkt Onschuldig zonder wonden Raakt de kuisheid niet meer rein Maar ik heb nu gevonden Dat schuld ook mooi kan zijn De kleur is niet meer daar Door mijn hand weggeboend Nog een exemplaar Door mijn pen ontgroend…

Een onbewaakte overgang brengt wonderlijk land in deze yogakring, onaangetast door stortregens van duidingen. Woorden heffen slagbomen voor even.…

nog ben ik in naaktheid van het afwezige verstijfd in stilte in het gestamel van betovering een voorschot op het leven nog blind in duisternis vervreemd nog zal ik opstijgen onaangetast in ontsnapping beetje bij beetje uit het lichaam nog nooit was ik hier maar in teken van leven werd mijn naam kenbaar gemaakt…

wolken vol leugens passeren langszij dreigend hemelwater kleurt donkergrijs speelse spreeuwen walen om de hete brij die voorlopig onaangetast blijft ze blijven de waarheid voor die zich schuilhoudt langzaam rekt de ochtendzon zich uit…

in haar eenvoud ligt de waarheid rustig te slapen en droomt over ons en heeft geen haast en haar vermogen zuiver te oordelen is onaangetast in de stilte van de morgen als planten langzaam groeien kijken we naar elkaar en weten het zeker en de dag is net begonnen…

Aarde in een grijze jas, bomen in het rijp, met witte adem geschoren, seizoenen die in de tijd gemetseld zijn met de specie van de leegte, de takken van de wind zijn dood, in een laatste kreun verloren, ontbloot aangepast het zicht, as van verjaarde bladeren steunt nieuw perspectief onaangetast in opkomend licht, vergaan door te…

Ga maar slapen kleintje Droom maar zacht Wees niet bang Hier in het donker Vannacht hou ik voor jou de wacht Laat je dromen tot je komen Laat je wereld zachter zijn Beleef het mooie Warm en teder Zonder angsten Zonder pijn Ga maar slapen kleintje Ga maar slapen Droom maar zacht Dat is genoeg Pieker niet Van wat gaat komen Daarvoor is…

Een jeugdliefde ooit gedeeld maar onaangetast door de tijd gekoesterd als een waardevolle schat twee verloren zielen die elkaar weer vonden het gevoel nog altijd even sterk om nu de liefde van toen weer te voelen in elkaars armen en niets is kwijtgeraakt van alle leeftijden die ze hebben gehad…

in haar eenvoud ligt de waarheid rustig te slapen en droomt niet over ons gelukkig maar ze heeft geen haast en haar vermogen zuiver te oordelen is onaangetast in de stilte van de morgen ala planten langzaam groeien kijken we naar elkaar en weten het zeker en de dag is net begonnen…

Zachtjes waaiend door alles Door een onaangetast of verdord geheel Slurpend, kwijlen van alle beetjes Ongenaakbaar zacht en teder Hard en ijzend De wind raakt ieder stukje Van het midden De weg door alles De goot de duivel en verlaten De passie en de bloem Balans Het Midden…

zijn patiënten als het hoogste goed hun waardigheid immer bewaard zijn vertrouwen onaangetast hij zal niet ontwaken...…

steeds onszelf om te passen in de wereld die wij ook dan hervormen met wat wij doen of laten om wonderen te realiseren in het zichtbaar onzichtbare dat wij toch menen te delen al is onzichtbaar ook zichtbaar de hang naar onafhankelijkheid die wat gemeenschappelijk is alleen dan ook realiseren laat als dat wat onszelf zijn laat ongemoeid onaangetast…

ze hakten niet maar zaagden met de tand des tijd het echte hout uit jouw zo kostbaar lijf ze hadden je geveld de stronk bleef staan wortels nog onaangetast ze lieten je begaan dachten je voor uitgeteld maar jij weerbarstte hun geweld en ontknopte in een vrijheidsring die takkenhoog zijn lente vierde in een zomer die nooit kwam…

oud geluk dient eigenljk onaangetast te blijven veilig achter glas in een vitrine van het museum van gedane zaken want als je iets moet koesteren als een museumschat dan is dat het geluk…

het land nog dromend het vroege uur onaangeroerd de zon als een purperen bal zacht rijpend boven goudgele akkers vol geur van hooi en rulle aarde en wij, wij kijken ademloos toe laten de stilte liever onbetreden het dunne licht onaangetast alsof we hier overbodig zijn uur en land zichzelf genoeg…

hier moet het zijn -dit is de plek; hic locus est bomen, regen, zon verweerd maar onverdreven, het water is stil gebleven aan het einde van de dag als adem is neergedaald begint het roerloos herhalen heel even lijkt alles nog gisteren, onaangetast door werkelijkheid en autonoom naast elke gebeurtenis een rimpeling vlucht voor de…

Het wordt nooit meer zo als toen jouw ziel nog puur en onbedorven onaangetast door maatschappelijke belangen, niet meer gevangen was al lang geen prille puber meer geniet je van jouw lichaamsgeur ouder dan je gisteren was jongeling voor de toekomst de ochtend is uit mist ontstegen jouw onderbewustzijn voelt kaal dit is de tijd voor een…

de uitgedroogde kelk ik weet nog hoe het hart erin eens sprankelde en in zich borg de warme adem van het leven dat tijd doodstil boetseren kan met ruwe handen weet te kneden wat toen nog was in het verleden onaangetast een maagdelijke lente kan ooit een tuin nog bloeien die door de herfst genadeloos gelouterd is en o hoe broos nog worstelt…

altijd jouw outfit in het openbaar een bekend verschijnen zelfs als glimp kon jij nooit onopgemerkt verdwijnen alleen al je ogen waren gekend de gouden handtas en je dito nagellak gaven stof aan een karakteristiek in hun kleine roddelcircuit maar wie al jaren op de set verkeerde genoot juist van jouw subtiele kracht in zwart onaangetast…

Ergens diep van binnen ligt onaangetast de waarde van onvergankelijkheid. Mijn angst voor die vreemde wonden toen zij zei: ‘afscheid nemen is niet nodig, we doen het steeds’. Haar moed die ik vergaarde, toen ik zei: ‘tot ziens’.…

levenshoop, een mager geluid omhult de witte geraamtes, te dun bekleed met een verse huid, laat het aardse stof zich met andere kleuren verven in de geuren van de regenboog en het oude bederven, blaast op de pijpen van de doedelzak, met stijf gesloten lippen om zonder houvast aan de horizon weg te sterven, blijft een stukje onaangetast…

neerstorten in zijn duisternis dicht bij de stilte en de stenen waarachter wind dromen draait dwaas in drang alsof ze ooit gevlogen hebben misschien onzin maar hoe anders kan ik woorden vinden om jou te omhelzen wanneer het naar binnen keren mij verdrinkt in mijn eigen lelijkheid, geen oorsprong vindt in wat erfelijk zou moeten zijn onaangetast…

In lang vergeten kamer wacht een sombere eikenhouten kast heur arabesken nervenpracht door diepe tijd onaangetast Verborgen glazen ingewanden roemers, kruiken van kristal die in vergetelheid belandden en allen zwemen naar verval Kelken eeuwenlang gevuld met sanguinolente wijnen thans in dwarrelend stof gehuld aldus gedoemd om te verkwijnen…

Als stille getuige siert ze de kast Mijn vader, veel te jong overleden, verdwenen, maar zijn beeld onaangetast. Kleinkinderen staren naar ‘t relikwie met open mond en vragen : Opa wie?…

Gedeukt 't kuras de hoofse minne onaangetast blijf ik van haar dromen.…

het verging mij als voorheen loop mee zei ik naar de kant waar bloemen mogen bloeien zo, bij die ontluikende velden waar het nog pril oogt en alles onaangetast lijkt kon niet helpen dat jij de loden last bij je droeg ik wilde mee dragen de lucht kleuren warmte laten geuren laten voelen in mijn diepere lagen toen bleek althans zo…