Alle inzendingen over streven naar poëzie

het onbeschrijflijke slaapt onzichtbaar achter de bergen waar meestal ook reuzen wonen op die onbereikbare hoogte sluimert de poëzie waar ik net niet bij kan soms schittert zij in jouw ogen…

het pand van ons streven…

op de waarborgen van ons streven…

De dag loopt in sukkelgang. Regen klatert van druppel tot drop. Jij frunnikt aan je haar en mijmert: morgen ken ik het weer in opheldering.…

Mensen hebben in zich de drang en de lust naar het grote. Hun wens is: weg met wat in zwang is. Ja, het markante, het grote buitennissige, daarheen gaan toch zoveler gedachten. Wat is toch oorzaak van vele tegenslagen en ook vele teleurstellingen? Hoe aangenaam is het leven wanneer men echter kan geven zoveel om het plezier van het alledaagse…

naar hetzelfde streven. Sta even stil, en laat hen gaan. Dan ziet U op Uw weg, dat de meesten buiten adem, langs de kant zijn blijven staan. En U kalm en rustig, uw eigen weg kunt blijven gaan.…

'k Vroeg waarom het streven, lange tochten aan een kust, vierdaagse, zwoegen, zoveel moeite doen? En dan, tram in, tram uit, tram in, trein in, trein uit, trein in en bus De dag erop weer in een lus de yoga doen…

vluchtig ontmoette ik een tere bloem wiegend op lentewinden die op weg door krimpend weideland een fris koele winter ontvoerden ze leek op een mens in doorbijtend streven vroegere tijden, drang naar lenteleven doch ter plaatste verbonden aan moeder aarde alsof het levensvuur in haar zichzelf reeds bluste terwijl ze naar elke nieuwe dag…

De reden, denk ik, dat M. Nostradamus de toekomst kristalhelder voor zich zag kan zijn vanwege 't vast herhaalgedrag van 't sprekend kuddedier: de Ignoramus De mens die door 't verleden wordt bezeten en steeds weer in dezelfde vallen trapt en dan met val en al weer verder stapt die hangt hij om zijn nek als een ereketen Wellicht is het niet…

heeft geraakt de boodschap is niet belangrijk we kijken naar naam of die past in ons streven dat ook goed is voor faam dit is ons motief wij maken dichters want poëzie is alleen door lezers aan schrijvers te geven wil melker 23/06/2006…

Het mooiste meisje van de klas, was ik niet. Of beter gezegd: 'anders mooi'. Er werd iets anders van me verwacht, dan me te schikken naar schoonheid van het uiterlijk. Ik had zo, al vroeg, bedacht dat ik schrander en slim mijn intelligentie zou inzetten... voor een weg die nieuwe schoolboeken in elkaar laat zetten. Schrander mooi is die…

Mijn moeder had Een stenen kind Gebaard, dus moest ik Het leven door met Een hart van steen - Nu mijn leven Aan het einde komt Is er van het Innerlijk gesteente Niet veel meer over, Het is uitgebikt Met woorden als beitels En aangevreten door De tand van de tijd…

Om de poëzie te herbeleven, dien ik naar een andere maat te streven, verder dan de hemel op aarde te geloven, het is te vroeg om de lekkende aarde te doven, en te vertrekken op de vilten zolen van de nachtelijke stilte, als geluid zwijgend verscholen in een eindeloze stoet, bezongen als een bruid, die aan het firmament een nieuw…

“planeten elders mogelijk vol leven” (gelukkig zijn ze heel ver hier vandaan want anders ging men daar óók naar de maan) voorlopig valt ook hier nog veel te streven misschien zijn ‘hullie’ ook wel dom en braaf en lezen net als ‘hun’ de telegraaf…

meetlint van de poëzie, fluitend riet waar de wind van de me toegemeten tijd in blaast, steeds hoger en altijd gehaast, reikt naar de toonhoogte van mijn verdriet en naar een remedie tegen dyslexie.…

Zinnen, geef mij je woorden terug, huid van perkament een lege slaapzak op de rug, om inzichtelijk te worden blindheid op het papier, het wordt me aangepraat misschien, geblinddoekt naar een einde streven naar gelijke strofen, waarvan ik de inhoud nog niet zie .…

De Geest der Poëzie, Die altijd was', der Mensheid hoogst Genie, 't Streven der Mensheid naar oneindge Vrijheid En daardoor ook haar oneindige Blijheid. Ik ken haar. Zij is mijn gouden Geliefde Uit de Poëten der wereld, gouden vreugd. Ik ken haar. Zij was in mijn gouden jeugd, Van mijn geboorte af, mijn één'ge Liefde.…

ten allen tijde overleeft als het dat wil, streeft naar autonomie, dat is meer dan een vrije uiting van de rede en is de echte combine tussen poëzie en filosofie, bevrijd uit de cocon van illusies en zich distancieërt van oordelende molenstenen, in de ons voorgeschreven tijd.…

Zinnen, geef mij je woorden terug, witte huid van perkament, een lege windbuil op de rug, om inzichtelijk te blijven als de blindheid op papier, het is me aangepraat misschien, geblinddoekt naar het einde, streven naar de juiste strofen waarvan ik de inhoud nog niet zie.…

Op de rug van mijn geest werd met zwarte inkt geschreven als graffiti op een verouderd hart en op ongerept papier, ook wat de prullenbak niet vrat, ontdaan van alle franje en een kortstondig streven had.…

een ander toe in de maat- en meetlint van de poëzie, fluitend riet herschikt zich in de wind het vergrootoog van een aangeboren verdriet, steeds verder, weerkaatst in de microscoop van mijn dyslexie die mijn grootwaarheidszin verplaatst, als ijle splinters door de tijden raast.…

nu moet ik gaan: de bloemen sterven, martinus, en het donkert al. als ik je weer ontmoeten zal, zal ik mijn naam in jouw huid kerven. dan zal ik zingen van de zwarte dag en van de schaduw die wij moesten delen en van de vloek die sprong in onze kelen en van het mes dat in jouw handen lag. troost mij als ik zo droef moet zingen, leg als…

Een boycot is een streven wat geen mens na zou moeten willen leven, maar soms is een leven geen streven, als er geen boycot is om na te leven.…

Op de rug van de geest werd met zwarte inkt geschreven als graffiti op een verouderd hart en op ongerept papier, ook wat de prullenbak niet vrat, ontdaan van alle franje een kortstondig streven had.…

de beste dingen in het leven win je niet in slechts een dag ze zijn product van falen, geven heel veel tranen, soms een lach een mooie wereld groeit niet even bloeit niet met een stoot en slag draagt geen wapens, trotse vlag als teken van een opperstreven legerlaarzen trappen plat wat kans moet krijgen zich te rechten eenheid laat zich…

niet echt hoeft te vrezen als hij of zij door genen en door dezen wordt herontdekt, uit as weer is herrezen dan blijft wie schrijft nog leven na de dood Of maakt het jou niks uit wat wordt geschreven wie jou een heel verhaal mee laat beleven of het is gefingeerd is mij om 't even als het maar boeit, dat is waar wij naar streven…

Doelen stellen en dan streven, kon zo moeilijk toch niet zijn En iedereen die was gelukkig, - iedereen behalve zij - Maar streven kon ze als de beste, allang haar doel voorbij.…

Bezinning, geef mij je woorden terug, kwetsbare huid van perkament, soms een lege windbuil op de rug, om overzichtelijk te blijven in mijn blindheid op papier, het is me aangepraat misschien, het bit te strak tot de laatste hindernis, te streven naar de juiste strofen waarvan ik de inhoud nog niet zie mij op de private tekst verlaat…

Zintuig, geef mij je woorden terug, kwetsbare huid van perkament, een lege windbuil op de rug, om inzichtelijk in te lijven op de blindheid van papier, het is me aangepraat misschien, geblinddoekt tot de laatste strofe, streven naar de inhoud waarvan ik de essentie nog niet doorzie, te veel op de private tekst verlaat, het ene verdicht…

Het leven is je gegeven waarin veel is te beleven waarin je alles kunt geven waarin je kunt streven. Maar, soms wordt het je gegeven zonder er naar te streven waardoor je het leven anders gaat beleven.…