Alle inzendingen over Opwaarts

Luid vangt de telefoon te rinkelen aan Haar hullend in een gloed die opwaarts schiet Waarna een stilte die een afscheid biedt. Dan zegt zij zacht, mijn armen om haar heen Terwijl haar tranen druppen in mijn schoot En zich de angst ontlaadt: papa is dood. (pastiche op 'Impasse' van M. Nijhoff)…

Aan het zicht onttrokken, door de opwaartse blik. Groen als gras ben ik. Zo aan het begin van het begin. De diepte kan ik niet zien. Jij die mij weet te ont-roeren. Jij die je aan mij ont-hult. Ik koester Jou. Jij bent het beste in mij.…

Ten laatste raakte ik verstrikt in aderen van zuiver bloed, een belevingsstuwing diep in het hart, soms te groot, de geest te nauw, of verkrampt en vergrijsd in eigen taal, mijn plaats verkrampt in scharlaken rood met alleen de tijd als onderkomen, het doen te laten als opwaartse druk van zwaartekracht als ik de teugels in een laatste…

De zon gaf haar licht en opwaartse warmte. Het leek erop dat het een stralende dag zou worden. Toch had de zon moeite, om zich, door het wolkendek heen te prikken. Het was stil, er waren enkele mensen. Slechts de golven kwamen stuwend aan land. Merendeel van de mensen zei: 'goedemorgen', dat is niet vanzelfsprekend.…

in het opwaarts vlokken van vallende asse woedt en slingert de nijdige tijd. de bloem tooit Oetoen. nu is het vuur, nu laait het hoog naar de nok van de ziel.…

de ontdekker van de hemel neemt geen vrede meer met de taal van nederaarde hij verstaat nog enkel engelen gezang als kabbelende beekjes de ogen immer zedig opwaarts waar hij manna heeft geproefd van gouden schalen voorzien met zilveren lepels en kelken nooit meer zonder water heeft hij de zijnen terug gezien ontdaan van al hun oude kwalen…

Ik bemoei me met de luchtbewoners tussen onbekenden en ontwijkten zoek ik vrienden die mijn zorg begrijpen boven wijsheid rijpe vruchten dragen konden ze hun werkelijkheid bewijzen bomen groeiden midden op de straten water stroomde opwaarts in de bergen en de mensen ademden het weten nu verliezen mooi geworden spiegels heldere weerkaatsing…

Ontkooit de vleugels, draagt de duiven opwaarts naar het hof. Ontgrendelt schuiven. Duizend maal de laatste trede de nar draagt de duiven naar de vrede.…

binnentrad de sfeer het ouderwetse van voorbije jaren had omdat de klokken waren vergeten het heden aan te geven zij tikten langzaam het verleden weg zonder dat er iets werd gezegd gebaren uit ervaren van voorheen hadden stilte als decor waarin het middagzonnetje scheen pluizen dansten luchtig door de lichte banen heen in gestaag opwaarts…

snaren der engelen dicht tegen mij aan iedere huidtrilling, hart tegen hart wanneer ogen mij mooi maken helemaal, als was ik nog een jonge, ontwakende maagd ik stijg door ’t fluisteren zweef op sterrenvingers wolkloos, wanneer het lied der minnen in mij komt, als vlinders vol vuur de eindeloosheid wacht, duwt mij brandend voort, opwaarts…

Sirene Onheilsbode Eenzaam en hoog Afscheid Van de fiets op het grindpad Zijn hand Zwaaiend naar mij Stilte Adem stokt Hoofden buigen Vrezen voor de klap Een eenzame, stoere lach Licht verslaat geluid Dof dreunt de donder Explosie van stof en gruis Uiteenspattend Opwaarts kolkend De grauwe hemel in Even blijft hij hangen…

het landleven onwennig voorheen door water omringd gedragen door opwaartse kracht geboren uit mamma's schoot zoekend naar visuele prikkels die liefde zullen ontwikkelen ik ben Ayla en ben er net zijn jullie al langer hier onbewust tot bewustzijn wachten kan ik nog niet verwachten al wel dat ongemak verdwijnt ik drink melk, plas,…

Bloedplassen, trots het zonlicht levend rood, Zag 'k wijd vervloeien tot de horizont; Uit lang gespleten, geel ett'rende wond Walmde wee-zoete reuk, als van de dood; En 't leek, alsof een bloedstraal opwaarts spoot, En onbeweeglijk hing boven de grond: De droppels sidderden, helrood en rond, Gestold tot blad'ren aan de beukeloot.…

. ------------------------------------------------------------ Debuutgedicht uit het tijdschrift "Opwaartse Wegen", 1938.…

wat ‘k bijna zou vergeten voor dit jaar ten einde loopt is simpel maar mijn leven en brede open ramen voor elk gesproken woord - niet nieuw voor ‘t lijf groeit jouw bloem in grootte als blijft het lentetijd en waar wij ons ontmoeten zien onze ogen hagelbuien liefde opwaarts vallen in ons hart terug wensen wij vruchtbare regen neervallend…

Met mijn oude vlieger nog levendig in gedachten Dansend op de wind aan de Zuid-Hollandse stranden Ik wist nog niet wat ik van het leven kon verwachten Wist ik nog niet waar ik uiteindelijk zou belanden Die vlieger, steeds hoger door de opwaartse wind Doet mij denken aan de idealen in het leven De dromen die leven in de gedachten van ieder kind…

Maareens zag ik vlammen opwaarts beven En in hun gloed mijn zere weefsel sneven, - Niets bleef van wat ik zo had liefgehad.…

Zij, die voor de meester bogen neder, Handen opwaarts naar het dageloon, Zullen springen op en worden weder Van de vrije aarde vrije zoon. Deze die neerzaten, heengezonken, Peinzende, wat hen dus had vergoord, Zullen worden van het weten dronken, Dat een nieuwe schoonheid hun behoort.…

Met zee in de vleugels Scheren meeuwen opwaarts, Krijsende hellingen Tegen de gletsjer. Het wrikt neerwaarts, Een zeevaarder die opwarmt, Bij elke slag Vleugelt het fjord. De spanwijdte lekt IJzig van stapel, het tast Kruiend het verenkleed Klam aan en scherp.…

Turend hoe de vlam zich windt, Snorrend opwaart schiet, Knettert in een vlucht van vonken, ’t Blonde kopje op mijn borst gezonken, Neurt mijn Ene ons Lied. Storm en raas, o Westenwind!…

Mijn lief, ik zag een schillenvracht met paard en wagen, veel te zwaar, helling opwaarts gaan en dacht: hoe speelt dat arme beest het klaar? Berg op bleek slechts routine voor het schillenpaard te zijn, omdat z’n dagelijks brood verdienen verworden was tot medicijn.…

gebruikt soepel als vrouwen m'n kracht werd niet gefnuikt Je vlocht mijn haren in de schering van 't getouw kon ze toch bewaren mijn geheimen niet voor jou Maar aan jouw blote schoot Delila raakte ik m'n ogen kwijt blind, bijna dood Delila nog altijd Godgewijd Nog eenmaal opstaan tussen brekende tempelzuilen mijn ogen opwaarts…

Zoals gij aan mij hangt, uw ogen maken twee streken opwaarts naar mijn ogen. Ik dacht niet dat er zoiets was op aarde. En beide, dit denkend in onze breinen, aan elkaar hangend, de armen om de hoofden, zijn we als de zee en ’t land aan elkaar hangend, of als de berg en ’t dal samen tesamen.…

." Met tere krachten, nimmer te verslaan, straalt hun woord voor mensen in 't Friese land: "Hetgeen aan ons bescheiden rijk behoort, roepen wij toe: "Opwaarts, luchtig gemoed! Kloek bestaan, dat als schone dageraad gloort!" Maar bij al wat men hier beraamt en doet, wordt oude arbeidersgeest gehoord.…

Je likte haar vulva helemaal leeg en daarna kwam je lievelingspoes je strelen met lijf en opwaartse staart. Je stierf met duizend poesen op je arme, graatmagere, uitgeleefde lichaam. Poeslief!…

Mijn kleine kamer, mijn laag huis, Eng en vertrouwlijk als een kluis, Waarover zich van wand tot wand De grijsheid van de zoldring spant ; Buiten de drempel het gebloemt, Dat 't aambeeld en de hamer roemt, Het goud, waaruit het is gesmeed, De vinger, die zijn drift bestreed; Opwaarts, gebeeldhouwd in het groen, Een eedle boog,…

dat met half-ontvouwde bladen, Veelkleurig, door het groene omkleedsel breekt, De tengre knop begerig opwaarts steekt Om vroeg zich reeds in 't zonnelicht te baden: Zeg, vreest gij niet, als zich de winter wreekt, Dat hij, met sneeuw en stollend ijs beladen, De sappen stremm' der pas ontloken bladen, Wier tederheid een milder pleging…

En opwaart slingert zich de straat, waardoor Geel-rode stippen gloeien; majesteit Omgeeft het Valkhof, dromend van de tijd Toen keizer Karel daar zijn rust verkoor. Laag hangt de maan, een oogstmaan, rossig-goud, Allangzaam nederdalend op de stad, Terwijl zij ernstig in het water schouwt.…

Zo ligt mijn ziel te branden van verlangen, de vlammen hoog en wild ten hemel stijgend, als grote, vuur'ge, opwaarts gaande slangen; en popjens van verstand en rede, hijgend zich reppen, om wat blussingsvocht te langen.... maar 't vuur verheft zich, machtig groot en zwijgend.…

Neer en opwaarts? Fris avondlicht komt los uit zomerzon, is een stille sluipvos, die hier vreedzame vesting laat smaken. Binnen de stammen, met meloen bestreken, zweeft de pas ontwaakte uil langzaam rond; zijn vleugels roepen naar alle windstreken.…