Alle inzendingen over dwaling

Niet met de jas die iedereen past, noch in de stijl van menige dwaling. Juist: iets van een onverwachte schoonheid: Iemand die zijn oren wast...…

verbitterde en aarzelaar in het geloof bij het bezoek aan de tempel bekende de tollenaar wanhopig voor de Heer dat hij een arme zondaar was sloeg vol berouw op zijn borst vond Hemelse genade deze belastingontvanger ging vrij van schuld naar huis maar geminacht door de wetsgeleerde die pochte op eigen vroomheid zelfgenoegzaam bad doch de dwaling…

En manestralen zijn als liefdestromen: De liefde doen zij uit de hemel dalen, En dalen in de ziel, die zij vervromen: Is liefde dwaling, kan men zoeter dwalen...?…

Hoe zalig troost mij dat woord: ‘Onze Vriend’ Voor al mijn dwalingen, mijn smaad en smart En drift, die tergend al tucht heeft getart, Maar 'k vraag beschaamd: ‘Waarmede is het verdiend? Met mijn lied, dat niets meer deed, dan herzingen Wat ons Volk leed, sinds het door overmacht Zijn macht gebroken vond, zijn Stad verbrand?’…

Raadgevende woorden dalen helend neer op 's mans verwanten, die met pijn en dwaling voorttrekken naar vruchtbaar land, tot Gods eer.…

Want door hun dwaling werd Herodes kwaad. 't Vereerde hemellichaam worde verkleind. Laat Openbarings morgenster stralen van apostelhand naar het verste oord, bij alle christenfeesten neerdalen. Haar sterke, mateloze genade gloort steeds boven berouwvol menselijk falen; zo eindigt blij bemoedigend Gods Woord.…

verwaaide bladeren van de taal niet tegen, een woord een uitvlucht, verdwenen over de paginarand, vanuit het eerste teken, refrein op de rug van elk beschreven blad of wat de versnipper bak niet vrat de vlucht die iedere schrijver kent in zovele kunstgrepen, elk thema neigt naar overdrijving, zwart op wit van dwangmatigheid z’n dwaling…

zoveel schraler dan het stikken van woestijnen gestuurd als aanzichtkaarten met de groeten; lekker warm en dat ze zou gaan lijnen langs de lippen overblijven zodat het wilde kusten waren nu speciaal voor hem `t was toen dat ze ontaarde en de wereld kleiner bleekte verdwijnend achter al die wijn en chocolade reep waarmee bijna schaamteloos haar dwaling…

gevoed Zingend met ‘t hart naar boven door een blij gemoed Het addernest uitgeworpen dat op eieren broedt Tussen hersencellen gelegd in ‘t verzwaard gemoed Klinkt Uw stem in de stilte van de donkere nacht Dat de Heiland is geboren uit Davids nageslacht verkoren Geef dat wij horen het engelenlied zonder praal of pracht Waarvoor de dwaling…

Ons lichaam is een knekelhuis. Het kleinste knekelhuisje dat ik ken. Wat botten in een zak van huid, met een kop die vol van zorgen is vier extremiteiten en nog wat weke delen middenin. Beenderen en een lege schedel, die na bevrijdingsdag, gewoon als knekels voortbestaan. Ontbonden. Zo noemen biologen dat. Het lichaam besteld ter aarde…

feestbanket en duidt ten hoogste op een donker voorgevoel het diepste te verwoorden in een kort gedicht met beelden uit een nog onzichtbaar koninkrijk het blijft toch een uit de lucht gegrepen praktijk waardoor het oude bijgeloof ook is gesticht realiteit is een verzameling apart met geesten, spoken, angsten op de eerste rang het meeste is nog dwaling…

In hemelsnaam, gerechtelijke dwaling. Een ijskonijn dat in molenhopen zacht haar eigen pootjes kust. Hoe ben ik hier gekomen? En als ik dan de heenweg ben verloren, ben ik dan niet zondermeer mijn doel ook uit het oog verloren? Ik wapper mij met mijn agenda wat frisse lucht in het gezicht en zie nog door de zonnewering: licht.…

gebrek aan besef bekommeren anderen zich hopelijk over je bestaan Levens worden kundig ingericht volgens een wenselijke vertaling Het leven dient het lijden zoals vorige generaties hebben gedaan Bij gebrek aan besef sta je altijd openlijk vooraan Zoveel angst ingeboezemd door eindeloze herhaling Het nastreven van een einde zonder menselijke dwaling…

Raven krassen een pad in het kalksteen, wijzers tollen in ruimte en tijd, klippen en wolken versmelten. Uit de grijnzende golven duikt een horizon op, het kompas van de zon is al manen geleden verdwenen. Verwilderd strompel ik over de richels, verblind door een schuimend licht, ik spreid mijn armen en hang in stilte en absoluut…

De dageraad valt in herhaling Maar dan elke keer iets anders Vandaag een dompelbad in grijs Morgen een zoete dwaling Veel buigt vandaag Bloemkronen aan de rand van de tuin Papavers in de wilde berm Populieren in een stormvlaag Licht lekt langs gordijnspleten binnen.…

Het ongelijk van een dwaling. Ploegen in een spoor van voren. Het torsen van een lastdier bij het spitten van een morgen land. Het ongelijk van een slag in de wind en het schot voor de boeg van een vluchtelingenschip, drijvend naar rustige waters, op drift waar stille gronden zoet koraal over golven smijten.…

Alleen het zijn zonder woorden als een dwaling in de wereld de herinnering drijft op een rilling in het bestaan twintig vadem diep onder de opperhuid is het oorverdovend het wit onder de oogleden ruisend in de schelpen de dag is geboren in een onwisse worsteling ergens op een strand de zwaarte drukkend licht smorend om het zwarte…

herwinnen laat mij je in het licht zetten het licht dat ik al die tijd voor jou bewaarde niemand zal je hier iets beletten ik besef waar het ontaardde en weet immers wie jij bent ken je werkelijke waarde toen je dit land hebt verlaten kreeg ik pas in de gaten dat je niet meer geloofde in ons sprookje en dat ik toveren kon maar nu jij je dwaling…

o Dwalingen, wier tal en maat Het zand der zee te boven gaat, En vasthoudt aan elkaar als saamgekleefde klissen; Gij door die stalkaars voortgebracht, Gij toont ons, dat die zucht die steeds naar kennis tracht, Slechts enkel twijflen leert of roekeloos beslissen! 1808.…

o Dwalingen, wier tal en maat Het zand der zee te boven gaat, En vasthoudt aan elkaar als saamgekleefde klissen; Gij door die stalkaars voortgebracht, Gij toont ons, dat die zucht die steeds naar kennis tracht, Slechts enkel twijflen leert of roekeloos beslissen! 1808.…

hoe mooi zeg gewoon hoe mooi ze groeien vanzelf ademen en leven dicht opeen en nieuw onder de donkere bomen de oudsten als gul gemorste melk of sneeuw sneeuw is er niet gevallen geen vlokken tussen de bomen dwaling van zonnevlekken maar plotselinge witheid wildheid van bloesems slaat uit in dit scherfje ongerept winterbos dat thuis en haven…

Nimmer belijd ik mijn dwaling, mijn zwak. Voor deze blinde muur zal 'k blijven kruisen Tot 't eind der wereld met mijn trouwe wrak, Waarop drie kale masten: galgen? kruisen?…

Zweer af uw dwaling, neig uw zinnen; Hoe aaklig is uw ramp! hoe treurig is uw lot! Rampzaalge, leer in tijds beminnen: Natuur beschaamt en straft, wat met hare inspraak spot. Kom, laat ons langs de velden zweven: 't Is lente, Testilis! wat is de lente schoon! Hoe warlen loof en kruid en dartlen door de dreven!…

Dwaling van mijn ziel. Ziet niemand dat ik kapot ben en kniel. Mijn hoofd staat op springen. Ik hou mij staande en moet mijzelf dwingen. Af en toe denk ik aan opgeven. Ik begin dan te beven. Ik beef op mijn fundament. Het voelt af en toe als of mijn ziel mij verlaat en weg rent. Deze woorden komen uit mijn mond.…

‘Om de uren, die gij ducht, om de dwaling te genezen, dat gij van U zelf zoudt wezen, nu ge mij, in U ontvlucht.’ ‘'k Ben een vrouw, als alle vrouwen, waarom wilt ge mij dan minnen, nu geen hart is te gewinnen, dat zich zuiver laat doorschouwen?’ ‘Om de folt'ring, die gij lijdt, om het brandend heet begeren.…

wetten Ledigheid is des duivels oor- kussen; leidt dus tot allerlei kwaad Ook al is er ruzie op velerlei gebied; 'n geslagen wond onmiddellijk betten Hoe het uiteindelijk ook wordt gewend of gekeerd; wonden helen ten langen leste, ooit weer structureel Hoewel een lelijk litteken echt nooit verdwijnt Eigenlijk zou elke zondaar Qua dwaling…

Toneel der dwaling, schouwplaats der ergernis! Rampzalig aardrijk, vol van begoocheling! 't Mensdom, uw sieraad, 't Mensdom verpest u Alles bedriegt. Waar vlood de Waarheid? weet gij het, sterflijken?…

dankzij de kunde van heling die het beterend werk voor het aardrijk van mensen kroont tot bevel van leven waarin alles verrukt van laag in de velden tot hoog in de bergen onderwijl tot ver in de zomer het leven van een kleurrijke herfst de schatten verlokkend belooft als zilver blinkend zich de bladeren kleuren verandert het lot van dwaling…

Onbekende dingen lijken dwaling Hol van binnen, bol van overschatting Wachtend op toekomstige bepaling Maar de waarheid is! Meer dan een vatting! Eisen om verdriet steeds weg te nemen Is het objectief en gaat het over feiten? Soms heeft eindeloos begrip voor domme pech Impliciet betekenis vol met verwijten!…

Want ach, wat nevel Van Dwaling vlied’ – De Zon der Kennis, Zij schijnt hier niet. Mysterie – ’t leven! Mysterie – ’t lot! Die schepping predikt Geen liefdrijk God. Natuur – wat deert haar Uw vreugde, uw leed? Ze is zielloos lieflijk En reedloos wreed! En Hij die allen Is vóórgegaan?…