Netgedichten

netgedicht (nr. 9.644):

De maan de zon de...

haar zonden zoveel schraler dan het stikken van woestijnen
gestuurd als aanzichtkaarten met de groeten; lekker warm
en dat ze zou gaan lijnen langs de lippen overblijven
zodat het wilde kusten waren nu speciaal voor hem

`t was toen dat ze ontaarde en de wereld kleiner bleekte
verdwijnend achter al die wijn en chocolade reep
waarmee bijna schaamteloos haar dwaling werd verheven

ze zonden haar in richtingen waar vlekken zonnig schenen
of angstaanjagend waanideeën kind aan huis, een arm
buiten drong naar binnen om de duivel weg te drijven
die beste vriend verdroogde als een afgedropen pen

hij schreef haar lichaam niet want dat was al gebroken
dus schonk ze het de witjassen ,zonk hen tot de bodem
met haar laatste zonde... naar de maan