66 resultaten.
onder dagen en voetstappen
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 381 lijnen weerkaatsen oude gebeden
wanneer geluid, wit als wierook,
zich neerlegt op gevouwen handen
mijn hoofd vult zich met landschappen
en wat verder met overwoekerde dagen
wanneer ramen sluiten, licht hellend
als vergeten beloften
zwarte gronden in gedragen huivering
drijven me naar het boetekleed;
de grens van weifelende leegte…
een bed vol onkruid
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 377 haar schoot is verdord
het liefdeloze zaad was
te schraal om te ontkiemen
zij, die zo verlangend was
naar morgendauw, welke
haar vruchtbaarheid zou geven
onhoorbaar liep de leugen mee
verstopte zich in de lentebloem, hij
slingerde zich om de tere roos
vertrapte de onschuld, en vulde
het bed met distels en netelblad
overwoekerde de liefde…
WILDE WOESTE OVERWOEKERDE TUIN
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 156 Als je leven aanvoelt en aanziet
als een wilde woeste overwoekerde tuin
en je in je achterhoofd blijft horen:
“I never promise you a rosegarden”
zou je kunnen overwegen te gaan
wieden, harken en het 'vuil' te verbranden!…
Onteigend
hartenkreet
2.0 met 6 stemmen 1.450 Overwoekerde achtertuin
Ingeslagen ramen
Scharnierloze deuren
Toen we terugkwamen
Verboden onbevoegden
Niemand toegang
Het ouderlijk huis
De traan op de wang
Stroom afgesloten
Behang afgescheurd
Blijven rondspoken
Wreed afgekeurd
Huis onteigend
Vriendschappen kapot
Bewoners vluchten
Uit hun toekomstig krot
Boor in de grond
Als…
het oude spoor
gedicht
3.0 met 77 stemmen 11.952 Mijn grind vaalbruin,
door onkruid overwoekerd,
is langzaam weggemoffeld
in een stilte die niet
ophoudt te bestaan.
Weg de cadans van komen
en van gaan, alleen de echo’s
van het heinde en de verte blijven.…
LAATSTE WENS
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen 162 hij zei: als ik niet meer ben
laat het iedereen
en niemand weten
al degenen die
ik wel of niet ken
vertel het geen mens
want ik was ook hen
nu en in de toekomst
en verleden vergeten
begraaf me in het bos
stilletjes – zand er over
zoals ook een daar gelegen
boomstam wordt verteerd
en overwoekerd met mos
dek me toe met afgevallen…
Met gods zegen
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 90 tuin geschapen
waar ieder zijn deel van
de schepping kan maken
met groene vingers
zwarte aarde strelen
knoppen en verwarde
bloemen nog even stelen
in hun openen naar de zon
ik wilde stuifzand
duinen en veel wind
dacht mij een kind
met grote zwarte hond
en zee als vagebond
alleen het helm
is blijven staan
bramen hebben alles
overwoekerd…
Veeg voorteken
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 256 Wanneer begon het mij verdomd te dagen
dat overwoekerd beeld verviel tot puin.
Er chaos heerst wanneer de koorts in vlagen
mijn lijf bestookt en brandt tot in de kruin.
Ik weet niet hoe de angsten te verjagen.
Zij kleuren mijn gemoed zo donkerbruin.
Vergroeide gnomen sluipen richting deur
en kraken mijn verweerde onderkomen.…
helwitte vuurtongen
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 1.009 O' La Descente Infernale, mijn eigen, kleine Goddelijke Komedie, op weg naar de onvermijdelijke negende ring; overwoekerd door zeshonderdzesenzestig voetstappen spiegelbeeld, beklonken bij elke druppel die ik vind,
O' La Descente Infernale, het geschal der trompetten, de lofzang die wonderschoon weerklinkt, bejubeld en bezongen, slechts Judassen…
Landing in Niemandsland
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 493 Liefde werd overwoekerd door tranen en verdriet
waardoor wanhoop het mooie niet meer ziet.
In een verleden zie je een romantische film voor ogen
dus toch, ogen logen, ogen bedrogen.
Ogen sluiten, ogen stuiten
op eenzaamheid, alleen,
werkelijk niemand meer om je heen.
Toch, van hem hield je als van geen een!…
Wat ik tegenkwam
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 98 verbond
Hoe een vrouw haar mobiel uitliet en hond
Hoe hij blij, opspringen wou naar mij
en zij die hem nog net op tijd verbiedt,
zich excuseert
Hoe daarachter iemand met drie honden
ze gaat opzij met hen voor mij
Ik roep: 'maar dit is een hondenpaadje'
Hoe zij iets terugzegt als ''k heb meer respect voor een mens'
Hoe een lange els, overwoekerd…
Verval
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 2.598 Nog even en het geraamte draagt niet meer
het huis zal niets meer zijn dan een berg puin
overwoekerd door de wildernis van de tuin
heerst weer natuur waartegen geen verweer.
Jij zit daar binnen en komt niet meer buiten
bent met het huis gezonken tot het verval
de deur naar onderhoud blijf je maar sluiten.…
Waar wacht het weerzien?
hartenkreet
1.0 met 1 stemmen 295 Hun oevers bezaaid met hetzelfde riet en lis
een eend en wat wiebelend wrakhout,
vluchtende libellen voor stank en vuilnis,
Tigris en Eufraat, overwoekerd paradijs zo oud
als misérables toegestroomd uit riolen.…
Kosmisch krabje
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 77 gestorven, een geest heeft hij niet
achtergelaten, een schat misschien
maar je zou alles moeten afbreken
om dat te weten te komen
en langzaam gaat het zo ook
wortel voor wortel, spriet
voor spriet, druppel voor druppel
regen, zon en vorst, leven, en dood
Ook die is tijdelijk, al duurt het
heel wat seizoenen om overwoekerd…
Verwoestend voorteken
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 418 Vanaf wanneer begon het verdomd te dagen
dat overwoekerde beelden vervielen tot puin
en chaos verscheen uit de donkerste lagen
van klamme kelders onder m'n warrige kruin.
Groeiende gnomen besluipen de achterdeur
van mijn kaal en krakkemikkig onderkomen.
Grote god, hoe te ontsnappen aan willekeur.…
vergane glorie
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen 335 Mist overwoekerde het zicht.
Niets geeft nog klaar licht.
Het vergaat in smog
en tast met de zure neerslag
de laatste monumentale
tederheid van de wereld aan.
De mens kan er niet meer leven.
Diezelfde creatuur is de schuld
van de verdoemenis
van deze mooie planeet.
Ingestorte gebouwen,
verwrongen ijzer.…
ONVOLMAAKTE SCHOONHEID
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 59 een kuiken tikt zich door de dop
een weg naar buiten
aanschouwt nog net het daglicht
en dat dan toch alsnog zwicht
soms hebben de juiste woorden
even in je gedachten gehangen
je was net niet snel genoeg
om ze op papier te vangen
of je dacht vannacht weer
morgenvroeg vind ik
ze wel dit keer
en dan na een poos overzie
je je bureau overwoekerd…
Vergane glorie
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 128 Mist overwoekerde het zicht.
Niets geeft nog klaar licht.
Het vergaat in smog
en tast met de zure neerslag
de laatste monumentale
tederheid van de wereld aan.
De mens kan er niet meer leven.
Diezelfde creatuur is de schuld
van de verdoemenis
van deze mooie planeet.
Ingestorte gebouwen,
verwrongen ijzer.…
Gisteren
hartenkreet
3.0 met 19 stemmen 1.664 Ik klim over een muur
van herinneringen,
overwoekerd met treurend mos.
Steeds glijd ik terug naar het verleden,
ik ruk me er met moeite van los.
Wanneer ik dan beland
in de schaduw van het heden,
is de dag van gisteren nog niet vergeten.
Steeds komt er een andere vergeten muur
die ik onrustig moet trotseren.…
Bruidsbed,
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 209 Het stenen bruidsbed
in haar erker werd
overwoekerd door de
wildste verwachtingen,
de heemtuin aan haar
voeten spint de draden
van emoties in verlies
van het frêle wezen, ze
zag hoe het kroos de vijver
sloot in de kleine ruimte die
haar groene kerker bood,hoe
het water de toekomst ving,het
niet ververste, erin bevroor.…
herinnering 20 jaar nadien
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 300 in de kamer wees hij waar de tafel stond
hoe de kinderen hier hun eerste stappen
zetten, dagelijks geluk van rust en
geborgenheid; thuis rustte nu in muren
overwoekerd door wingerd, wilde hop
lager de varens, oude mossen, witte lelies
de trap hing moederziel alleen; boven was
gezonken in de hel van geweld en haat
een rode kastanje had als…
herinnering 25 jaar nadien
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 43 in de kamer wees hij waar de tafel stond
hoe de kinderen hier hun eerste stappen zetten
dagelijks geluk van rust en geborgenheid
thuis rustte nu in muren overwoekerd
door wingerd wilde hop lager de varens
oude mossen witte lelies
de trap hing moederziel alleen, boven was
gezonken in een hel van geweld en haat
een rode kastanje had…
Herinnering 22 jaar nadien
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 145 in de kamer wees hij waar de tafel stond
hoe de kinderen hier hun eerste stappen
hadden gezet; dagelijks geluk van rust
en geborgenheid; thuis rustte nu in muren
overwoekerd door wingerd, wilde hop
lager de varens, oude mossen, wilde lelies
de trap hing moederziel alleen; boven was
gezonken in de hel van geweld en haat
een rode kastanje…
Herinneringen
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 97 ze dobberen op kurken
steeds verder drijven ze mee
de herinneringen
weggevoerd door de stroming
van mijn geesteszee
het verre verleden gehuld in mist
doet ze steeds meer vervagen
soms gaan ze kopje onder
en worden ze weggewist
de rafelige band met het heden
brokkelt af raakt versleten
als ooit gewezen Incasteden
overwoekerd verlaten…
TANKA 'S VAN TOEVAL
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 69 Wonderkracht sluimert
in het oude fabrieksspoor:
staven en bielzen
liggen fier, overwoekerd
door struikgewas vol bloemen.
Dicht opeen bloeien
wilgenroos en duizendblad
waar het slachthuis stond:
wild leven ontluikt geurig
na de zakelijke dood.…
Deze bloem mocht geen naam
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 425 het slapend geweten
wat het licht niet zou zien
Vader is mij een onbekende
Hij is de dreun in mijn herinnering
of de duistere schim in mijn ooghoek
Maar nooit zag hij het kind in mij
Die bloem mocht geen naam hebben,
mocht nimmer bloeien
Voor hem is het leven een grafsteen:
het onkruid van de oorlog
- heeft zijn ziel allang overwoekerd…
Ontspoorde Tijd
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 578 De deur van gisteren zwaaide dicht
Bijna uit de hengsels
Het gepolijste eik kraakte
Zij wrong aan de knop, trok, hield vol
Zonde van de moeite,
het verspilde melkzuur
De vervlogen uren verzamel ik
Als een hamster
In mijn wangen gepropt
Dan verzink ik, door algen overwoekerd
Tastend in het slijk
Naar haar, de halve maan, halve bol
De tijd…
In de tuin der overwoekering
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 607 Ogen struikelen over gebroken glas
over versleten regels die ooit in onmin
het daglicht zagen
Mijn handen vouwen je beeltenis samen
Met betraande ogen kijk ik
richting de overwoekerde tuin
waarin de boom een tak breekt
Het regent vragen in late uurtjes
er wordt druk gespeculeerd
vanuit te strakke keurslijven
In een terugtrekkende…
In de zwaarte van de schemering
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 711 tot een gordiaanse knoop
Hier, in dit leven
knarst de tand des tijds
het gruis in open wonden
Ongemerkt slibt het zout in jonge ogen
tot geen traan de pijn nog schreien kan
Hij stelt het licht geen vragen meer
daar het duister hem zo benauwt
En waar hij warmte vraagt
rijpt de koude nog dieper
in poreus gebeente
als hij zijn overwoekerde…
De tropen afstropen
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 93 vergrijst
is ook de harige bescherming verder uitgedund
ik durf te wedden dat mijn verdubbeld tuig
tevens naar overdadige kilo’s verwijst
Het licht bewaren doorheen berg en dal
etmalen lang, daar spoelt nu een wegdrijvend vocht,
in hoeverre is mij nog het scheppen gegund
Ben ik vergroeid en gelijk ik op een gedrocht
en heeft het zout vooral overwoekerd…