Alle inzendingen over vensterbank

het patina van deuren lijsten stijlen knoppen en vensterbanken maakten als eersten contact met de mens in voorzichtig tasten naar verstaanbaarheid met een dieper voelen in emoties en een scherper beschouwende blik dan normaal het raken van de wereld rondom ervaarde de mens in vreemdheid bedreigend toen inhoud onze communicatie…

Dunne vitrage voor een open raam die lage zonnestralen ze zoog ze zwijgend op ik zag de laatste vogels gaan en windstil sliep de tijd op donzen kussens haar sjaal geweven lila zijde losjes op een vensterbank drie oranje tulpen jubelden geluidloos uit een witte Jugendstil om de poef waarop ze zat dwarrelstof in het licht als confetti…

Opnieuw moesten wij, noodlot, op een stille morgen in maart elkaar zien staan, de straat waar zij stond achterin, voor ik, de handen langs de vensterbank, voorbij het holle der portieken, haar tegenging, ontving wat zij tot het midden had bewaard: een lachje zijdelings, o god hoe dapper kunnen wij dan verder!…

De muziek die streamt is op zijn einde, de naderende stilte wordt gevuld, door kaarslicht op tafel en in de vensterbank. Venkelthee staat af te koelen tot drinkbaar. Een verstorende reclameboodschap leidt de stilte in. Mijn laptop ruist, de cursor knippert me vragend aan. Welke woorden zullen er in de volgende regel staan?…

Heel vroeg werd ik wakker, de morgen was nog stil en blank, toen er ineens een vogeltje neerstreek op mijn vensterbank. Uit zijn keeltje trilde een liedje, zo lieflijk dat toen het begon ik al mijn zorgen voelde smelten als sneeuw voor de zon.…

En niemand die me zei dat sterven vraagt om stevige conditie, de vlucht omhoog naar vensterbank en hoe je daarna vallen moet: een salto voor de nieuwe vlinders - Maar niets spreekt vrij de nacht, het koude licht waar al haar pijn blijft spoken.…

van het groen op de zinken teil het klinkt en klettert nu nog steeds als toen een bries roert door het natte loof blaast spetters in het rond langzaam rollen ze over de ruiten het ruikt buiten naar natte grond het dondert donker in de verte de bliksem flitst de aarde licht ik tel de tijd er tussen in de poes ligt in de vensterbank…

de radio had zijn vaste post op de vensterbank toegeeflijk speelde hij muziek zomers lang prat op zijn vaste plaats bij het raam het overslaand lawaai van de stad lauwe contouren van de avond toomden hem in tot een bron met kleine stem bleef hij melodieus aanzeuren tegen de nacht het steekspel van pieptonen alleen onderbroken door ruisend zoeken…

Tussen beeldjes, bloemen en portretten Zitten de herinneringen Uit de tijden van ’t verleden Er kwamen nieuwe poppen bij te staan maar ook de tijd is doorgegaan Zo maar op de vensterbank Een lijstje aan de muur of uitgestald in moeders notenhouten kast Dragen zij voor altijd de herinnering Dragen zij nog vaak de loden last Want achter…

De terreur springt Met kampioenssprongen Mijn huiskamer binnen Onbedekt beent bloeddorstig Onder nagels vandaan Kan er niet stil bij blijven staan Poezenkind's schouderbladen Tussendoor gesprayed en Aan banden gelegd Pluizenbuikje caprioolt En stuitert als een gabber Van bank naar tafel naar vensterbank De stofzuiger zuigt zich…

Dan de leuning van de stoel bevreeën Uitgebreide wasbeurt in de vensterbank Je poot tegen het raam gedrukt. Daarbuiten het overmoedige roodborstje De opschepper met de rode borstvlek Driftig beweegt het puntje van je staart Strak onbeweeglijk de rest van je lijf.…

De gieter heeft nog wat nagedropen, zijn hand stram niet meer zo bekwaam, net als zijn plantje, nog wel groen op de vensterbank, niet uit te roeien, maar al menig jaar nog weigert te bloeien, wel in gedachten, maar nooit meer in doen.…

Zonder twijfels over hun levenslicht te verhelen, zie ik hoe ze op de stoffige vensterbank, in groei achter, met ziekelijk gelaat om hulp roepend zonder weerklank in de volle zon liggen te vergelen. Hier ligt een bewusteloos korps, daar roerloos en stil een Siamese tweeling, onderop een kloppend hart van steen.…

Onder glanzende druppels ziet de vensterbank zwart van schimmels, stuifmeel en vliesjes eten ze, geplakt op een bed van honing- dauw uit de lindebomen Ik zit vast in verdriet niet wetend waarom .....'…

daar ligt hij in de vensterbank op z’n rug pootjes in de lucht ogen voor zover te zien gebroken de vrijheid lag door de ruit te lonken besefte in de weinige tijd die hij had hoe dichtbij en ver weg die schat was maar dat genot werd hem niet geschonken hij heeft alles gepoogd wrong zich in allerlei onmogelijke bochten nu ligt hij…

ik bewonder januari om de scherpe vliegtuigsporen in haar blauwe lucht en de paar witte wolkjes die snel op worden gegeten door haar lieve mond ja, ik bewonder haar en naast de donker- bruin gekleurde vensterbank wacht de koffiepot, en kaneelsiroop glijdt over de oude radiator naar beneden beneden waar het gras ligt te roezemoezen…

de lampen enkele dagen koud het licht naar de zolder verhuisd de muren als geschrokken in één klap kaal op de vensterbank groeit je plant onverstoord verder richting zon maar in ons hoofd wend jij je ervan af woekert de schaduw langs je omhoog als een geschiedkundige naam met een steeds vager gezicht spreken wij je weldra uit als een…

Toch was er tussen hen het zachte zingen van de gordijnen een wolk die aan het raam voorbijtrekt en een vogel op de vensterbank, door beide waargenomen. Onverminderd het geringe dat van dag tot dag voldoende was. Alleen de nachten brachten donkere portieken en een onrustige slaap.…

je drinkt je koffie kijkt naar buiten het koffiehuis een mooie vrouw komt voorbij en de regen valt uit grijze lucht druppels op de ruit dansen naar beneden op de schuine vensterbank ze opent de deur, schudt haar paraplu onder de overkapping uit even glijdt haar blik over me heen ze bestelt een thee bij het meisje aan de toog, ik glimlach…

ze is twee, bijna drie voor haar geen pretlichtjes dansend op een vensterbank geen troetelbeer die mijmerend naast haar schommelt geen vlokjes tellen in de lucht de sneeuw die kraakt wat heeft ze daar nu aan ze is het kwetsbare kind op de dool in een land van horen zeggen haar blik is ijzig koud angst cirkelt knarsetandend om haar heen…

Toch was er tussen hen het zachte zingen van de gordijnen een wolk die aan het raam voorbijtrekt en een vogel op de vensterbank, door beide waargenomen. Onverminderd het geringe dat van dag tot dag voldoende was. Alleen de nachten brachten donkere portieken en een onrustige slaap.…

en je kijkt dan naar de blauwe lucht met haar op je arm, kijk schatje dat is de lucht en zie daar komen de donkere wolken maar dat is alleen maar regen kijk eens hoe mooi de regen is en al die natte rode bladeren van de bomen die maar staan te ruisen in de regen en de wind en ja een wollen balletje met een rinkelbelletje op de vensterbank…

lange na niet uit we braken af en gingen samen zitten mijn vingertoppen streelden zacht je huid de nacht was lang jouw lichaam dat me warmde gerust als waren wij al lang getrouwd de ochtend die ontwaakte en omarmde ons slapend lichaam wezenlijk vertrouwd we dronken jus en koffie met of zonder het brood was warm geen sprake van de kou de vensterbank…

er staan aardewerken vazen op ooghoogte verantwoord vormgegeven per definitie van vensterbank en zichtlocatie zonder levende have of goed de muren kraken hun rimpels zonder schaamte hun oren verloren mettertijd sommige kleuren verschieten andere weer niet van verwachting, loden last gevlogen vogels, wederkeren naderende dood met…

deze koude aarde ligt het water onder vorst de bomen hebben zich teruggetrokken in hun schaduw, met schorsen als een harde korst op eeuwenoude wonden maar daaronder kruipt het leven zevenspikkelig omhoog gevangen door een wrange winter blijft het, tot diens zware epiloog het laatste woord mag geven warm en droog spint op een kale vensterbank…

"Gelukkig bevind ik mij buiten de limes" zei hij plechtig en op de vensterbank knipoogde Azrael. Aandachtig keek hij in het Armentarium uren naar de uitgestalde zwaarden en morgensterren. Op schaal bouwde hij een evenhoge na, met een haakbus schoot hij eenden uit de lucht en op een nacht paste Maurits' harnas hem.…

In dit kamertje Van vier bij drie Zit jij op het einde Te wachten, dat snel komt, Of misschien wel nooit, Want zo voelt het voor jou - Je kinderen zijn ver weg En denken dat je het goed hebt zo, Dat er voor je wordt gezorgd, Maar inmiddels hebben De geraniums in de vensterbank Net zo'n treurig gezicht Als jijzelf - Tot dat…

Zwakste stuk in het spel der schaak Van oudsher van oneindige waarde Glanzend met zijn donkere kroon Waar de schaakspeler overheen staarde Tegen de witte koning elke strijd begonnen In overvloed verloren Doch menigmaal de slag overwonnen Nu uitkijkend over wuivend koren Hoog daar op de vensterbank Op opa’s stoffige oude zolder Met zijn…

Er ligt verf op de vensterbank waar mijn ellebogen rusten. Op de velden staat een scary man. Roerloos maakt hij dag na dag een bootleg van het ruisen van een zonevreemde pijn.…

Drie jaar was ik ongeveer toen ik op een najaarsavond door het raam stond te kijken met mijn neus voor het eerst boven de vensterbank uit zodat ik toen pas ontdekte dat er een huis werd gebouwd tegenover het onze. Met grote beslistheid verkondigde ik: dat halen ze 's zomers weer weg.…