Alle inzendingen over vrucht

Een hete tranen-vloed haar uit de ogen sprang Een uitgetogen zwaard door hare ziele drang Aanschouwende haar vrucht, aanschouwende de scharen. Het krachtige geloof weerhield ze in die nood Dat zij niet met haar kind en smakede de dood: Nog leed ze meer als ooit de grootste martelaren.…

Regen legt een vlies over de gevels Weekt de knollen van een sierplant Verduistert de vergeten krant Wekt nieuwe tinten, andere klemtonen Zoals klei van korrel en kleur verschilt De schubben van een reptiel dat in lover vlucht De schil van een rottende vrucht Regen neemt het niet zo nauw Haalt de ziel uit dingen Regen drenkt het drogend…

"Niet nodig"... lachte je: "we plukken al vruchten!" En het engelenkoor klonk door tot diep in de nachten, zes hele weken. Toen zagen we de duiven vertrekken. De rijst was op.…

sap en snippers langs ogen en lippen te koud na jouw grage storm ik vermaal jou in de vijzel van morgen vermengd met azijn, suiker, zout ik smeer jou onder de oksel het schroeit en wekt de klieren een rode roes in grijze kwabben het ontwent trager dan ik wens mijn tong smeult van gisteren je zit gebald in de kiem de ribben van de vrucht…

binnen zo ik graag zou willen de werkelijkheid heeft ingeboet het grootse zou mij zwaar doen tillen zo ga ik vaak hier mijn weg soms verdwaald in gedachten een plek van overpeinzing van denkbeeldige krachten die mij doen verwonderen over het palet van water, groen en keiensteen hier overdadig aanwezig en mijn gemoed doen verzachten tot vrucht…

Wulpse rondingen gestrekt op laken van vers groen Bedekt en omringd door wijnen en exotische vruchten Voeren jouw lijnen mij naar de waanzin van wellust Zinnelijk drift in niet aflatende verscheurende honger.…

normen bestormen behoort tot een ander ras soms, midden in de nacht zit ik in een somber hoekje slijp mijn punt extra scherp, vergrijp me in extase aan een woordeloze stroom van storende elementen die mijn vruchten immer bevatten dan, ja dan,,,,,ben ik ja ik, even mijzelf en kan ik me aan mijn pennenvrucht heerlijk bezatten…

Vooruitstrevende toekomstplannen betalen geen loon Ik bepaal mijn eigen lot is slechts spot en hoon Het werd donker de dag dat ik het licht zag Volwassen zijn heeft zijn voordelen De verantwoording ligt zo goed als in je eigen hand Wanneer je een vrouw om haar hand vraagt volgen echter de bevelen Mijn verleden zwart omrand Geen verboden vruchten…

yn in wrâld fan noed sichtber rypjend fan blom oant frucht ûtrinnend yn in fjild fan grien wurden kreakjend yn it wyte ljocht dwylsinnich optein wêryn myn minlike lêzers tsjûge binne fan in skeppende poëzij vertaling: schrijvers gepijnigd met woorden in een wereld van verantwoordelijkheid zichtbaar rijpend van bloem tot vrucht…

troetelnaam prevel en nadien luister hoe het zwijgen is als jij rond, zo zacht in al weerklinkt, die zo de stilte tovert van mijn lippen hoe ik nadien als ik in jou aan het water waar ik me verlies, op deze brede oever kringen in het riet kauw hoe ik mijmer, alsmaar onveranderd zo het langzaam begrijpen in mij kruipt dat jij de enige vrucht…

Hoe groot zijt Gij: een tuin vol tederheid in geur en kleur en vrucht dit land te boven en waar ik nooit meer aan Uw liefde wen. Uit: "Niet te stelpen licht. Nieuwe religieuze poëzie" - Davidsfonds, 1995…

Stuurkunst, eenvoud in gebaren ultiem contact tot stand gebracht zo breekbaar, toch zo nodig leiden zonder zichtbare macht dwingen geeft de zwakte prijs van uitoefenen in onwetendheid de vruchten die de dader plukt zijn vroegrijp en verbleken mettertijd voor wie het weet, alleen maar goed nieuws het paardenhart is zacht, integer en puur…

waar je bij freud in stinkt bleek het niet van eigen belang onbloot dat ze zelf ook zo heet die waanwijze stoot vandaag blijkt er meteen al één onbenoemd was ik van alle grote steden invloedvrij gerrit fries&hagenees sprak in de vishal wat een zeldzaam mokums harde es heb jij pseudologia phantastica zwarte magie kardinaalsmuts die haar vruchten…

altijd samen dacht toch blijft er nog een kier met draden en signalen haal ik aan wat is gevierd dan langs nieuwe lijnen de zijne en de mijne nu apart in eigen gang blijft de binding levenslang het andere morgen komt al vrolijk binnen met de grip op volle zinnen er staan kansen voor de deur in denken opgelicht uit sleur groeien rijpe vruchten…

Als ze danst, wordt de beweging universeel, de aarde, sterren, bloemen, alle stromen alles wordt in haar wezen opgenomen, betreedt met beide voeten elk werelddeel, ze draalt niet in haar zinnelijke vlucht, deelt met iedereen haar serene vrucht, in elke wenteling, wordt de aardse tucht vermeden, draait bomen, groene heesters uit de grond, baart…

onder dat mos, beloven kan ik iets, daar beneden is waarschijnlijk niets, slechts voer voor een verhaal, waarin ik verdwaal, na afloop te trots om te huilen, onmogelijk de tijd te ruilen, mijn plek verkleind tot omzoomd zerk, waarin ik me kan verschuilen, daarboven jagen associaties op de zaden van de zilverberk, die ieder jaar weer vrucht…

Vanuit de Grote Beer en de Pleiaden Wordt de mens gevormd door zeven stralen Door in het stoffelijke af te dalen Worden plus en min goeden en kwaden Wij zijn de vruchten van kosmische zaden Meetbaar op louter dichterlijke schalen Langs de lat gelegd door het vertalen Van een begrip als helen en als schaden Het midden houdend tussen droom…

Speelman, die ten dans komt noden, Troostend melodie doen vlieten, Want ik weet de gang der goden; Hoe zij eerst de onbewuste, Sluimerend als gesloten kelken, In de kuise boezem rusten, Dan ontluiken en verwelken; Wee, dat tranen wekt en zuchten, Wie toch kan het heil begrijpen, Dat beloofd wordt door het rijpen, En vervulling vindt in vruchten…

In het dorre landschap van de geest waar hier en daar een bloem van onvergankelijkheid geurt raap ik de scherven van mijn hart in herinnering heerste de stilte hier en sprak met ongekende diepte elk woord was als een rijpe vrucht gevuld met de puurste nectar van liefde het landschap ademde regenbogen en nu met zijn nieuwe heersers…

de schuld van appels (en slangen), gegeten (en gevreesd) door dames en heren, die compost verwarren met het composteren van de geest De dichter plant een pit van de Adams appel en Eva verzoekt hem herhaaldelijk Maar de Godheid laat het zaad groeien tot onmetelijke hoogten die de appel doet verbleken Tot in verre streken draagt hij vrucht…

langzaam in een wandeling door herfst in het oude, vertrouwd zoals de ochtend die nesten bouwt op schouders van het ronde zwijgen verstaanbaar en gehuld in handen ook al boog de vijver zich bleek rond mijn lichaam, schuifelden banken de zon omlaag wij bewogen, hielden ons vast aan weerszijden van de weg, stilte als vergeten vruchten…

Want dit is waarom: Een bloem prachtig bloesemt Een vogel zijn kwetterende jonge vol energie voedt, De zonnestralen de voorjaarsbloemen verwarmt, Een fruitboom heerlijke zoete vruchten geeft, Een beekje een rustig kabbelend liedje zingt, De maan de donkere nacht verlicht, De regen de droge aarde vochtig maakt en Een moeder haar baby teder verzorgt…

Gelijk een zwaan, die schuchter de veren strijkt, zich dompelt in het koele meer om de lange slaap te vinden in een donzen bed, gebonden aan het strikte heden, in de brekende golfslag van de tijd, schuddend aan mijn levensboom, waarvan de vruchten maar niet willen vallen, in het stof van opgewaaide verzen is het moeilijk keren in een…

Mijn ziel wil dansen onder blauwe luchten waar alles nu in bloei staat, witte pracht die niet te zeggen valt, op weg naar vruchten die rijpen tot een zware, niet te stelpen kracht. Hoe alles nu belofte is voor morgen, en zonder haast, alleen de stilte rijpt.…

Uit haar schoot weerklonken sirenen, gezang zonder woorden, stapte ze uit haar ziel, wenkte met de ogen en haar lippen - vast besloten, alsof ze mij haar zegen gaf, “ Wacht met wikken niet te lang, er ligt een niet ontdekte vrucht te rijpen met een honingzoete pit."…

In de vlijt van alle gestorvenen treft alleen de hoop geen verwijt, de nachten woelen twijfels bloot, er lekken onrijpe vruchten uit de hemel en door de gaten van het firmament om door de ‘onkreukbaren‘ - met integere woorden - te worden bijgezet als hongerige wolven.…

Ik zie de mens, maar ik begrijp hem niet: - Hij eet van 't leven al wat lekkers smaakt, En proeft van ál zijn passies: zijn mond raakt Iedere vrucht, die iedre hand hem biedt.…

In de golfslag van de tijd, schuddend aan mijn levensboom, waarvan de vruchten niet willen rijpen. En in het stof van verwaaide verzen is het moeilijk keren in een vastgeroest idioom. Het einde dient vooral te blijven waar het is, eens zal ik zal hem toch wel ontmoeten.…

jonge ent die zich veilig voelde in de luwte van het begin stakende takken zonder blad schrapen met lange halen het vernis van de wind, de kou zal in zijn honger blijven zoals de schaduw van de verdwenen pas niets zal de tijd doorstaan in weggelaten woorden er rest nog wat tapijt van het nooit geoogst respect twijgen worden mens en de vrucht…

Waar alle vruchten van de liefde groeien aan die éne Boom waar rond wij samenzijn.…