Alle inzendingen over winternacht

in stille winternachten, als ragfijn spinnendraad, weven mijn gedachten, als een oneindig refrein in het kwadraat een liefdeslied, uit hoop geboren dat bij het eerste ochtendgloren een jubelende ode zal zijn.…

Het gras drinkt paardebloemengeel, hyacinten geuren zacht naar regen, wat speurt in diepe voren, gelaten na de winternacht, sneeuwklokken luiden jouw toekomst in, op - gedragen aan de lentezegen, verleiding van jasmijn, verleidt de paarden te ontbijten van het bloementapijt, maalt de kilte tot voorjaar, van wei tot mei,laat het…

In vleugels strekte ik mij naar jou uit en vloog vanuit de winternacht tot ver voorbij de horizon omdat ik zeker dacht te weten dat ik jou daar vandaag vinden kon in het veelbelovend licht smolt jij als sneeuw voor de zon niet langer bevroren voel ik mij als herboren uit blijdschap dat ik jou vond kleur ik deze lente-dag met jou als lach…

we zagen ze staan in onbegaanbaar trokken ze hun sporen na stilstaand in de sneeuw te zijn geboren de koplamp licht het leven op het lijf gerold en met de hand plaatst men de kop we jachten langs hun leven heen ze smelten nu van kop tot teen gedenken zacht de winternacht die filevormend sneeuw in poppen weer tot…

in de ondergrond van herfstharde duisternis krassen zerken in schaduwen begraven wie zal hen horen als het middaguur al likt aan de bloedende kou van verloren liefdes in winternachten van morgen op de kale akkers waar wind zal wuiven naar een stroomversnelling vervluchtigd tot herinnering in het afgemaaide gras van vergeefse…

Een week na sneeuw en ijs, tien graden vorst Drong door het bodemrijk uit alle macht, Ontworsteld aan de diepe winternacht Een krokuskoor dat zong uit volle borst Het Lied der aarde, rijm- en woordeloos Heel even maar, toen kreeg ik het te kwaad Door kou bevangen zong het uit de maat Hun paars tapijt zonk terug, voor vorst te broos...…

kinderlijk plezier in het turen naar grijze sneeuwvlokken tegen een grauwe hemel dwarrelende donkere vlekken die zo zacht en beheerst een witte deken vormen alles is rein en zo stil in onze lange winternachten is daar het zachte licht van sterren en maan boven deze toegedekte aarde waar jij en ik beminnen geborgen in elkaars warmte…

Er is geen dood zonder herleven, geen hunkering die enkel wacht; want alles is met al verweven: het voorjaar met de winternacht. Maar eerst moet er nog stilte zijn, verbeiden van wat zich zal tonen en soms doet dat verlangen pijn - we schromen daarin lang te wonen; de bomen zijn al aan ’t herleven, dus wat geduld, wat meer dan even.…

Veel gure regendagen bij de boeken in studie doorgebracht; veel winternachten bij wijn en vrienden lachend doorgewaakt.…

Muggen zijn er niet als het koud is maar mij bijten ze elke winternacht. Zo kent de onwerkelijkheid ook haar ongemakken. Maar dat meisje op haar fiets, Dat er dag en nacht kan zijn als ik daarvoor kies is dan wel echt en zacht.…

Jij bent een bijzonder mens zegt hij en gaat dichter bij zijn woorden staan in zijn armen wiegt hij mijn geschonden kind dat even later uit zijn handen glipt verder steeds verder weg breekbaar onaantastbaar fragiel als ijskristal in winternacht "maar eens komt het goed" vertrouw ik hem toe 'k sta op en hervind mijn kracht…

De mist trekt zich samen voor het licht van de zon die stilaan alle pogingen staakt om nog wat warmte te geven de dag lijkt haar ogen te sluiten voor een komende winternacht Het donkert zo vroeg schimmige schaduwen langs grauwe rietoevers blijken van dichtbij wilgen zonder takken gekortwiekte koppen stompend in de wind Langzaam transformeer…

Getogen uit koude winternachten sneeuwklokjes licht en frêle kunnen ze niet langer wachten brengen ze terug ’n teken van leven . Ik zie hun kleine kopjes hangen als lichtjes naar de dode grond zo speels, lief en onbevangen dat ik ze als nieuw ontloken vond.…

Maar koud is nu de nacht, de winter is gevallen, mijn naakte stam en wortels, verlangen naar de rijke bosbodem, die enkel een tijd is heen gegaan, een tijd van sterfte, een tijd van dood, breng mijn lente terug, want mijn levenskracht, is immer met de uwe verbonden, gehuld in duisternis, onontbeerlijk, de gure stormachtige winternacht…

amper belicht wentelt het noorden rond mijn schaduw strekt zich, lacht zich een stuk in de open winternacht waar de leegte galmt met woorden maar de vrieskou wreekt zich toch niet als de vorst nog bloed laat stromen en mijn grijze ziel de verloren dromen bewaart en ik bij zinnen ben nog waar stemmen éénparig klinken zoals de glazen…

Het is augustus en de hitte zindert Hevig verlang ik naar de winternachten Ik zal er nog een tijd op moeten wachten Het is vooral het vele stof dat hindert De schaduw op de boerendeel vermindert Mijn klaagzang en beïnvloedt de gedachten Die mij tot dit bedrukte schrijven brachten De kunstenaar in mij herrijst en vlindert Want hij beseft…

Een kikker in een bloempot verscholen in donkere aard waar rotte wortels wachten op koude winternachten De wereld ging staan op zijn kop en het natte groene beestje viel erg hard maar niet gezond koelbloedig op de grond Net als de benauwde prinsen die crashten in Jemen’s buurt door de recente schone wind van een Arabisch koningskind…

Het holt ons reeds vooruit, kon niet wachten, richting zomer en zomerse gedachten wanneer de zon, pas laat, haar ogen sluit De zomer, met altijd te weinig uren waarin wij, in zwoele zomernachten, diep elkaar in d'ogen turen En dan, verstild, staat het uur te wachten op ons wanneer het in de koude winternachten weer stil en ongemerkt…

Buiten, in de zwartfluwelen winternacht omringd door een fluisterende wind bevroed ik voor even, het geheim van dit voorbijgaand korte leven. In deze stille fonkelende nacht trekken hoog boven mij onzichtbaar en toch voelbaar, symfonieorkesten van zwijgende vogels aan mij voorbij.…

witte pracht in poeder vacht betovering na winternacht het groene gras verstopt als wintermantel ontpopt toverwerk in winter macht wie ben jij met deze kracht speel met mij die kou veracht zonnestralen glinsteren zacht witte wereld om mij heen boom noch plant zijn alleen een vlokje danst daar blind vredig in de koude wind vogels vliegen…

daar helpt geen lievemoederen meer aan vol schaamte wurgen zij zich in de strop van drugs en pillen of in het vunzig leiewater tijdens een kille winternacht.…

een arglistig zomers gezicht dient warme, bekorende beelden op façades vol venijn hemels toneelspel chanson zonder zuiverheid afgestorven handen strekken zich hulploos naar het voorgespiegelde seizoen een hunkering naar herleven onwetend van het slinkse masker waarvan de winter zich bedient het zwerk roep op tot dartel flaneren de winternacht…

Kale takken, kruinen zwiepen, kraken, hier raast de Wilde Jacht; uilen roepen, honden huilen, in de diepe winternacht. Doof de vuren, omarm het duister, hoor het voorouderlijk gefluister, luister naar hun wijze raad: Hoe zwart ook het heden, hef de hoorn en deel de mede, drink, op de zon die komen gaat. Wassail!…

word je ervan papier dat de namen vraagt voor witter, geen begin daarmee maak je, je geeft een plant water met zijn eigen bladeren, je verdraagt je geweten in de zee van een afwasteiltje papier dat niet verdragen kan, ook het hart verdraagt het niet en breekt uit verlatenheid, tijd gaat voorbij in stilte, de eerste dag bleef altijd in de winternacht…

In de donkere winternacht werd een kind geboren, diep in het dal in een oude stal te Bethlehem. Waar Engelen het kindje door hun lied een welkom lieten horen. Herders spoeden zich naar de stal hun schapen warmde het kindje, dat lag in een kribbe gevuld met stro. Een kind dat was gekomen, om vrede te brengen tussen alle mensen.…

als uitgehongerde donkere duivels Krassend als oude violen die talloze jaren onder het stof hebben gewacht om hun laatste strijkje te mogen spelen Wiekende vleugels zonder richting laten blauwzwarte veren neerdalen als donkere parels die verdwijnen in het herfstige bladerdek dat als een bronskleurige deken de bosbodem beschermt tegen de eerste winternacht…

het is een troost jou naast mij te weten door de kuilen van de nacht beroofd van kracht terwijl de wolven huilen als wij bij elkaar schuilen in de met sneeuw bedekte winternacht rondom witte sparren pracht een moeder met een kindje in de kribbe herdacht Hemelse Vader heeft aan een in schuld verloren…

de winternacht doorstaan?…

Maar ergens in die winternacht beginnen engelen hier beneden. Ze vliegen naar jou, ze vliegen naar jou! En ze zingen: Emmanuel, Emmanuel! Dit is de nacht, zingen ze, want iedereen heeft een droom. Dit is de nacht, zingen ze, want niets is wat het lijkt. Kom! Zie! Hoog hier boven.…

veld Geen gewone stilte Zelfs de wind vertelt niet Zijn verhalen aan de herders Toch zijn de dieren niet onrustig Opeens verbreekt Licht Het duister van de nacht Een koor van engelen Zingt over de geboorte Van het kindje Jezus Herders worden op weg Gestuurd naar de plaats Waar het Kind is geboren Daar zien zij een stal Midden in de winternacht…